فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
امشب تمام کائنات به عزای نبودنت نشسته‌اند، ای بهانه‌ی خلقت! انگار یک پدر از این دنیا رخت بر بسته که جهانی این‌چنین یتیم شده، چرا که ریسمانِ وحی‌ای که با رفتنت از زمین بریده شد، زمین را از رحمت تهی کرد.
نبودنت داغی شد بر سینه‌ی دخترت زهرا. نبودنت طنابی شد که دستان علی را بست و قامتش را خم کرد. نقاب شرم بر چهره‌ی روزگار است از این که بعد از تو مردمان به امانت‌هایت وفا نکردند.
ای باب نجات خدا بر روی زمین! بعد از غروب و رفتنت جهان روز به روز در تاریکی و ظلمت فرو رفت. آنقدر که جز سیاهی چیزی باقی نمانده و ما دلخوش به خورشیدی هستیم که تو طلوعش را به ما وعده داده‌ای تا بیاید و پدری کند در حق این امت یتیم مانده...
نامِ کریم اهل بیت که می‌آید، غمی در دلم تازه می‌شود، نمی‌دانم از کدام درد باید نالید؟! از داغِ کوچه‌های بنی هاشم؟ از نامردانِ منفعت طلب؟ از یارانِ بی‌اخلاصِ خیانتکار و حق ناشناس؟ از بیعت‌های سُست؟ از طعنه‌ها و زخمِ زبان‌ها؟ از جگرِ سوخته‌اش؟
از تشییعِ غریبانه‌ی پیکرش که آماج تیرهای کینه شد؟ از غربتی که در خاندان پیامبر موروثی است و تا همین امروز هم ادامه دارد؟ از مردمانی که امام زمانشان را تنها می‌گذارند؟
ای کاش تمام شود این همه غربت. کاش درس بگیریم از این همه مصیبت و با زهرِ دنیادوستی، ریا، تفرقه، جهل و ناآگاهی، جگرِ مجتبای زمانمان را نسوزانیم.
کاش برای آمدنش کاری کنیم. تا هرچه زودتر بیاید و تمام شود این همه مظلومیت.
لحظه لحظه قضایایی که در زندگي حضرت امام حسن مجتبی عليه السلام اتفاق افتاد، از مرگ سخت تر است؛ مصیبت هایی که برای مادر حضرت در کودکی و مقابل چشم ایشان اتفاق افتاد؛ تا غربت و مظلومیت و شهادت پدرشان؛ تا جسارت هایی که به پدرشان روی منابر می کردند و همچنین اذیت هایی که از اطرافیان خود کشیدند؛ تا جایی که حتي بعضي از اطرافيان حضرت به ران حضرت خنجر زدند یا ایشان را با لقب يا مُذلل المؤمنين،(ای ذلیل کننده مومنین) خطاب می کردند، يک سری هم زخم زبان ها را شروع كردند.
واقعا چه قدر سخت است؛ اما آقا امام مجتبي علیه السلام فقط به خاطر مصالحی كه از ناحيه حق تعالي تعریف شده بود، بايد تحمل می کردند و كاملاً صبوری كردند.
دندانش را شكستند، خاكستر بر سرش ريختند، شخص اول عالم بود، به آن وضع با او معامله كردند، بعد گفت: «اَللَّهُمَّ اِهْدِ قَوْمِي فَإِنَّهُمْ لاَ يَعْلَمُونَ.¹»
به جای آن همه عذاب كه از مردم كشيد، برای آنها دعا كرد؛ از خدا چه خواست؟ «اللهم اهد قومي.»
مهم اين است: دنبال «اللهم اهد…» كلمه‌ی «قومي» است؛ آن مردم جزيرة العرب را که در آزار پیامبر چیزی کم نگذاشته‌اند به خودش منسوب كرد تا جلوی عذاب را بگيرد.
بعد آنچه عقل را حيران می‌كند اين است كه آخر هم برای خود آنها عذرخواهی كرد؛ علت آورد، گفت: «فإنهم لا يعلمون»؛ ببخش اينها را كه جاهل هستند، عذرشان را بپذير!
۰ این است #پیامبر_رحمت، اين است #پيغمبر_خاتم؛ او كسی است كه اخلاقش از تمام عالم دنيا و ما فيها اوسع است.