سلام حضرت سپیده دمان ، مهدی جان آدینه با تمام عطر ظهورش از راه رسید و جان های عاشق را با ترنم آسمانی نام تو بی قرارتر کرد. و این بزرگترین دلخوشی قلبهای منتظر است: ایستادن در ساحل جمعه ها و چشم دوختن بر اقیانوس انتظار ...بازآی ای کشتی نجات...تو را من چشم در راهم...

آقا! لب‌های «أمَّنْ یُجِیب» خوان، دل‌های عاشق، قنوت‌های متبرّک به «اللّهم کُن لولیّک»، جمعه‌هایی که طعم ندبه را دارند، چگونه تو را تمنّا کنند تا یکی از این میان به ثمر نشیند و بشود آن چه که باید بشود؟! یا صاحب‌الزّمان! کدام ستم را به شِکوِه بنشینیم؟ با کدام لحن التماس کنیم؟ از اضطراب کدام صبح جمعه بگوییم؟ از حسرت کدام عصر جمعه بنالیم؟ از دلتنگی‌های کدام غروب ناله سر دهیم؟ تا شما را از بند غیبت و غربت برهانیم؟! مولای من! کدام حرم برویم؟ بیت الله؟ حرم رسول الله؟ نجف؟ کربلا؟ مشهد؟ و با چه آدابی بخوانیم؟ تا در جستجوی تو بودن تمام شود، و با تو بودن آغاز گردد؟ اربابم! اشک و التماس و ندبه و تمنّا و خواهش ما تمام‌شدنی نیست تا بیایی و دست مهربانت را پناهِ ما بی‌پناهان قرار دهی!

#قرار_جمعه_ها همان اوایل مفاتیح، آداب روز جمعه... با دوستانمان قرار گذاشته‌ایم که یادمان نرود، حتماً بخوانیم. مضامین زیبایی دارد. یک نفر آدم کار درست هم جمعه‌ها که به عصر دلگیری‌اش نزدیک می‌شود پیامک می‌زند که یادتان نرود. شما هم همین کنید. یک نفر، دو نفر، سه نفر، .... قرار بگذارید. این صلوات را بخوانید. به خاندان رسول الله صلی الله علیه و آله صلوات بفرستید. برای فرج مولا دعا کنید. خدا را چه دیدی؟ شاید دعای یک نفر این وسط رفت تا به نقطه‌ی اجابت رسید. خدا را چه دیدی؟ شاید یک دعا رفت و لبخندی به لب‌های مولا نشاند. خدا را چه دیدی؟ شاید یکی دیگر دعایش رفت تا حاجات امام زمان علیه السلام را به اجابت رساند؟ یک نفرتان هم بشود مسئول پیامک که یادآوری کند که: "یادتان نرود" کجا بودیم؟ آهان اول مفاتیح، "صلوات ابوالحسن ضراب اصفهاني"... يادتان نرود.