عجب این است که انسان به عبادتش بنازد، خودش رو خوب بداند, خیال کند روزه هایش قبول شده، نمازهایش قبول شده بہ خودش بادی بکند. این را مےگویند عجب و خطر دارد.

خداوند تبارک و تعالی به حضرت داوود فرمود: ای داوود! بہ گنهکاران بشارت بده ، اما صدیقین را بترسان!

حضرت داوود تعجب کرد و پرسید: خدایا، صدیقین را بترسانم؟ من باید به صدیقین بشارت بدهم و گنهکاران را بترسانم، حال چرا برعکس شده؟ خدا فرمود: صدیقین را از عجب بترسان، آدم خوب ها، نمازشب خوان ها را از عجب بترسان ولی گنهکاران را بشارت بده. چرا؟

چون گنهکاران دچار عجب و غرور نیستند، آنها مےگویند: «ما آشغال بندگانت هستیم» اما صدیقین به عبادتشان می نازند.

لذا اگر توفيق اين عبادت به ما داده شده است، نعمتي است كه در برابر آن پرسش و مسئوليتي داريم. و بايد وظيفه خود را به گونه اي كامل و درست بجا بياوريم تا شكر حقيقي ( لساني و عملي ) را انجام داده باشيم و بتوانيم اين نعمت را حفظ كنيم نه اينكه با غرور آن را از كف بدهيم .

قُرْآنَ الْفَجْرِ کانَ مَشْهُودا؛ همانا قرآن فجر(نماز صبح)، مشهود فرشتگان شب و روز است!

شب که می‌خواهیم بخوابیم از خدای تبارک و تعالی استمداد کنیم، خدایا تو خودت ما را برای نماز صبح بیدار کن، خدایا تو عنایت کن و ما را به محفل نورانی خود و به بزم عاشقان و مناجات کنندگان خودت راه بده