روح انسان در عالم خواب، قالب مثالی (برزخی) به خود می‌گیرد و به پرواز در می‌آید و عوالمی را سیر می‌کند که در بیداری میسر نیست. این آگاهی بستگی به تکامل روحی افراد دارد؛ از این رو تنها بعضی از ارواح به آن‌ها آگاه می‌شوند، همان گونه که برای برخی از اولیای خداوند در بیداری نیز چنین چیزی ممکن است. ترجمه المیزان، ج 17، ص407 و 408؛ تفسیر نمونه، ج 19، ص 484 ـ 476.

در موقع خواب ديدن و رؤيا، بخصوص در رؤياي صادقه، در عين اينكه بدن و جسمِ ما، در رختخواب است، خود ما در صحنه هايي حاضر مي شويم كه بعداً همان صحنه ها در عالم ماده حادث مي گردد.

يعني ما بدون اين جسم و بدن در صحنه هايي واقعي حاضر مي شويم. يعني نفس وقتي از بدن خارج شد ديگر محدوديت هاي زماني و مكاني را ندارد.

مثلاً انسان در خواب هم مثل بيداري همواره با پديده هايي از جنس همان عالم روبه روست، منتهي مثل بيداري كه همه آنچه را انسان در طول روز مي بيند به خاطرش نمي ماند، در خواب هم فقط منظره ها و يا گفته هايي به يادش مي ماند كه برايش مهم باشد. 

نفس و حقیقت انسان ها ، مانند خداوند سبحان، نه می‌خوابد و نه چرت می‌زند

چون اصل ما روح یا نفس ماست، پس هر کس فقط به تن خودش پرداخت و از پرورش روح خودش غافل شد، از خود حقیقی اش غافل شده و چیزی را پرورش داده که خودش نبوده و موقع مرگ سرمایه ای هم ندارد و این جسم را باید رها کند

و رشد حقیقی فقط و فقط در پرتو رشد روحی است و بس.

هر چقدر هم سرمایه و خانه و کاشانه و شهرت و مقام و مرتبه‌ی دنیایی کسب کنیم ، ذره ای به دارایی های معنوی و روحی ما افزوده نمیشود

جایگاه #خواب و رویا در تعالیم دینی- ۱ #حجت_الاسلام_عابدینی_صوتی