این صفات رذیله، آلودگی‌ها و بدی‌هایی که ما را از مسیر انسانیّت خارج کرده، سیرت ما را عوض کرده و خطّ سِیر ما را به‌سوی تاریکی، ظلمت و شرک تغییر داده

در ارتباط، همراهی و همدردی با آنها، رفته‌رفته این تربیت‌ها در انسان ایجاد می‌شود و انسان را از ظلمت خارج می‌کند و به نور می‌رساند

و بعد سِیر انسان در تحت تابش آن نوری که درون و قلب انسان را روشن کرده صورت می‌گیرد. انسان جلو می‌رود تا به آن اتّصال اصلی می‌رسد.

این خطّ سیری که از ابتدا فرمودند، بنشینید بر مصائب ما اشک بریزید، هم در زیارت عاشورا و هم در دعای ندبه هست

این جملات یک اتّحادی با هم دارند که وقتی شما حجابِ این کلمات و جملات را در این دو زیارت بردارید، معنا و مفاهیم همه یکی است، همه دارند یک سِیر را نشان می‌دهند، انسان را در یک مسیری می‌گذارد و جلو می‌برد تا آنجایی که ما در دعای ندبه می‌گوییم «وَ نَحْنُ نَقُولُ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِین».

در آخر زیارت عاشورا هم سر به سجده می‌گذاریم و می‌گوییم «اللّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ حَمْدَ الشّاکِرينَ».

در هر دو، بر مصائب اهلبیت علیهم‌السّلام حمد می‌گوید «عَلى مُصابِهِمْ». این سِیری که اگر انسان با آن همراه شود و با قدمِ فهم جلو بیاید، به آنجایی می‌رساند که جای شکرگذاری دارد.

درفراز دیگری ازدعای #دعای_ندبه می‌گوییم: «أَيْنَ وَجْهُ اللَهِ الَّذِي‌ يَتَوَجَّهُ إِلَيْهِ الاْوْلِيَاءُ» آن وجه خدا کجاست که اولیاء به او توجّه می‌کنند؟

منظور حضرت ولیّ عصر ارواحنافداه است. منظور امام هر زمانی است.

حالا این توجّه کردن چه نفع و سودی دارد؟

انسان، مقرّب می‌شود. رشد پیدا می‌کند و در جایگاه اصلی خودش که خلیفة اللّهی است قرار می‌گیرد.