هر وقت رزقت کم شد، خواستی زیادتر بشود، از همان اندکی که داری انفاق کن. وقت نداری، پول نداری، بدهکاری، اما از همان مختصری که هست به دیگران ببخش. با صدق دل و خدایی. یک دفعه می بینی در باز شد و روزی سرازیر شد. خدا بیش و کم را کاری ندارد، با انفاق شما رزقت را بیشتر می کند. هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی کین کیمیای هستی قارون کند گدا را حاج میرزا اسماعیل دولابی ‌ ‌ ‌ @bartarinhax

یه بازی ریاضی خیلی باحاله👌☝️ 🌸@bartarinhax

ســـــلام صبـحتـون پُـر از عطر خــدا روزتـون معطر بـه بـوی مهربانی الـهی دلتـون شـاد لبتـون خندان قلب تـون مـملو از آرامـش صبح زیبـاتون بخیر @bartarinhax

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌در این صبح قشنگ آرزویم این است که بهاری بشود روز و شبت که ببارد به تمام رُخ تو باران شوق و شعف و چشم و دلـت پـر از لبخـنـد شـود 🌸هفته تون سراسر 🌸عـشق و شـادی و مـهر @bartarinhax

🔻شوخی شاعر طنزپرداز با قیمت دلار و طلا همسر چو النگوی طلا خواست بگویید ارزنده ترین زینت زن حفظ حجاب است 🆑 @bartarinhax

نمونه مرد ایرانی موقع کار کردن در خانه😂 🆑 @Bartarinhax

🌿سلام 🌼صبح یکشنبه تون 🌿پراز خیر و برکت 🌼الهی حال دلتون 🌿مثل آفتاب روشن 🌼مثل نسیم پراز آرامش 🌿مثل قاصدک شادمان 🌼ومثل باران باطراوت باشه ✾࿐༅🍃🌸🍃༅࿐✾ @bartarinhax

🌷یک باغ سلام 🌱یک جهان زیبایی 🌷یک عمر سرافرازی 🌱یک تبسم ناز 🌷یک تن سالم 🌱یک دل خوش 🌷یک صبح دلنشین 🌱همه تقدیم شما یکشنبه تون شاد و سراسر خیر و برکت ✾࿐༅🍃🌸🍃༅࿐✾ @bartarinhax

انسانهای خوب همانند گلهای قالی هستند نه انتظار باران را دارند و نه دلهره ی چیده شدن آنها دائمی اند! دوستان گلم بـــــهترينها در زندگیتون چگونه معنا می شود من همین لحظه آن " بهترین " را براتون آرزو می کنم . روزتون پراز معجزه 🌺 @bartarinhax

زندگی کوتاه است نه غمش می‌ارزد🍃🌸 و نه شادی ماندن دارد … بهترین راه برایت این است که بخندی و بخندی و بخندی به غمش … به کَمش … و به زیادیِ غمش …☺️ ‌ ‌ ‌ @bartarinhax

شعر از : زنده یاد هوشنگ ابتهاج📚 دکتر رشید کاکاوند🎤 ‌ ‌ ‌ @bartarinhax

♦️ستاد مرکزی اربعین: زائران از بردن داروهای ممنوعه به عراق خودداری کنند 🔹ورود قرص‌های استامینوفن کدئین دار، دیازپام، فلورازپام، ترامادول، متادون، بوپرنورفین (b۲)، داروهای بیماری صرع و سرطان و داروهای گیاهی غیرمتداول به عراق ممنوع است. @bartarinhax

از یک میلیارد درخت چه خبر؟ 🔹ابراهیم رئیسی در مرداد سال گذشته: یک میلیارد درخت خواهیم کاشت! @bartarinhax

🗣امیر ارسلان 🎵 تقصیر منه 🔻@bartarinhax

🍃🌼⁠⁣هر ظهر خندان تر باش! آرام تر؛ مهربان تـر؛ 🍃🌼بخشنده تر؛ صبورتر باگذشت تر حواست نگاه خدا باشد، 🍃🌼که چش‍مش به زیباتر شدن لایق تر شدن توست ظهرتون پر از مهر الهی🙏💐🌴💐 بفرمایید ناهار🥰 ✾࿐༅🍃🌸🍃༅࿐✾ @bartarinhax

🍁🍃 🍁🍃 🍁🍃 بسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ سلام علیکم حکایت تلخ معرفت پشه ها برای دیدن یکی از دوست های جانبازم، رفته بودم آسایشگاه امام خمینی (ره) که در شمالی ترین نقطه تهران است. فکر می کردم از مجهزترین آسایشگاه های کشور باشد، که نبود. بیشتر به خانه ای بزرگ شبیه بود. دوستم نبود، فرصتی شد به اتاق های دیگر سری بزنم. اکثر جانبازها آنجا قطع نخاع بودند، برخی قطع نخاع گردنی، یعنی از گردن به پایین حرکت نداشتند، بسیاری از کمر، بعضی نابینا بودند، بعضی جانباز از هر دو دست. و من چه می دانستم جانبازی چیست، و چه دنیایی دارند آن ها... جانبازی که ۳۵ سال بود از تخت بلند نشده بود پرسید؛ "کاندیدا شده ای! آمده ای با ما عکس بگیری؟" گفتم نه! ولی چقدر خجالت کشیدم. حتی با دوربین موبایلم هم تا آخر نتوانستم عکسی بگیرم. می گفت اینجا گاه مسئولی هم می آید، البته خیلی دیر به دیر، و معمولا نزدیک انتخابات! همه اینها را با لبخند و شوخی می گفت. هم صحبتی گیر آورده بود، من هم از خدا خواسته! نگاه مهربان و آرام اش به من تسلی می داد. وقتی فهمید در همان عملیاتی که او ترکش خورده من هم بوده ام، خیلی زود با من رفیق شد. پرسیدم خانه هم می روی؟ گفت هفته ای دو هفته ای یک روز، نمی خواست باعث مزاحمت خانواده اش باشد! توضیح می داد خانواده های همه جانبازهای قطع نخاع خودشان بیمار شده اند، هیچکدام نیست دیسک کمر نگرفته باشند. پرسیدم اینجا چطور است؟ شکر خدا را می کرد، بخصوص از پرسنلی که با حقوق ناچیز کارهای سختی دارند. یک جور خودش را بدهکار پرسنل می دانست. گفتم: بی حرکتی دست و پا خیلی سخت است، نه؟ با خنده می گفت نه! نکته تکاندهنده و جالبی برایم تعریف کرد، او که نمی توانست پشه ها را نیمه شب از خودش دور کند، می گفت با پشه های آنجا دیگر دوست شده است... می گفت "نیمه شب ها که می نشینند روی صورتم، و شروع می کنند خون مکیدن، بهشان می گویم کافیست است دیگر!" می گفت خودشان رعایت می کنند و بلند می شوند، نگاهم را که می بینند، می روند. شانس آوردم اشک هایم را ندید که سرازیر شده بودند. نوجوان بوده، ۱۶ ساله که ترکش به پشت سرش خورده و الان نزدیک ۵۰ سالش شده بود. و سال ها بود که فقط سقف بی رنگ و روی آسایشگاه را می دید. آخر من چه می دانستم جانبازی چیست! صدای رعد و برق و باران از بیرون آمد، کمک کردم تختش را تا بیرون سالن بیاوریم، تا باران نرمی که باریدن گرفته بود را ببیند. چقدر پله داشت مسیر! پرسیدم آسایشگاه جانبازهای قطع نخاع که نباید پله داشته باشد. خندید و گفت اینجا ساختمانش مصادره ای است و اصلا برای جانبازها درست نشده است. خیلی خجالت کشیدم. دیوارهای رنگ و رو رفته آسایشگاه، تخت های کهنه، بوی نم و خفگی داخل اتاق ها... هر دقیقه اش مثل چند ساعت برایم می گذشت. به حیاط که رسیدیم ساختمان های بسیار شیک روبرو را نشانم داد. ساختمان هایی که انگار اروپایی بودند. می گفت اینها دیگر مصادره ای نیستند، بسیاری از این ساختمان ها بعد از جنگ ساخته شده، و امکاناتش بیشتر از آسایشگاه های جانبازهاست. نمی دانستم چه جوابش را بدهم. تنها سکوت کردم. می گفت فکر می کنی چند سال دیگر ما جانبازها زنده باشیم؟ یکه خوردم. چه سئوالی بود! گفتم چه حرفی می زنی عزیزم، شما سرورِ مایید، شما افتخار مایید، شما برکت ایرانید، همه دوستتان دارند، همه قدر شما را می دانند، فقط اوضاع کشور این سال ها خاص است، مشکلات کم شوند حتما به شما بهتر می رسند. خودم هم می دانستم دروغ می گویم. کِی اوضاع استثنایی و ویژه نبوده؟ کِی گرفتاری نبوده. کِی برهه خاص نبوده اوضاع کشور... چند دقیقه می گذشت که ساکت شده بود، و آن شوخ طبعی سابقش را نداشت. بعد از اینکه حرف مرگ را زد. انگار یاد دوستانش افتاده باشد. نگاهش قفل شده بود به قطره های ریز باران و به فکر فرو رفته بود.کاش حرف تندی می زد! یکاش شکایتی می کرد! کاش فریادی می کشید و سبک می شد! و مرا هم سبک می کرد! یک ساعت بعد بیرون آسایشگاه بی هدف قدم می زدم. دیگر از خودم بدم می آمد. از فراموش کاری ها بدم می آمد. از جانباز جانباز گفتن های عده ای و تبریک های بی معنای پشتِ سر هم. از کسانی که می گویند ترسی از جنگ نداریم همان ها که موقع جنگ در هزار سوراخ پنهان بودند. و این روزها هم، نه جانبازها را می بینندنه پدران و مادران پیر شهدا را... بدم می آمد از کسانی که نمی دانند ستون های خانه های پر زرق و برقشان چطور بالا رفته! از کسانی که جانبازها را هم پله ترقی خودشان می خواهند! کاش بعضی به اندازه پشه ها معرفت داشتند وقتی که می خوردند، می گفتند کافیست! و بس می کردند،و می رفتند، ما چه می دانیم جانبازی چیست.ایکاش مسئولین ودانه درشتهای به میزومال دنیا چسبیده کمی انصاف داشتندواززندگی نکبت بارشان خجالت می‌کشیدند... روایت کننده: آزاده هشت سال دفاع مقدس... 🍃🌸🌺🍃🌹🍃🌺🌸🍃 @bartarinhax

♦️همه قرار نیست دکتر و مهندس شوند/ پدر و مادرها از گذاشتن لقب خانم دکتر یا آقا مهندس بر روی فرزندان خودداری کنند حسین روزبهانی؛ دکترای روانشناسی بالینی و استاد دانشگاه تهران: 🔹اکثر افرادی که بعد از کنکور افسردگی ناشی از احساس شکست می‌گیرند افرادی هستند که زندگی را تنها یک بعد در نظر می‌گیرند. 🔹کشور و دنیا نیاز به تخصص‌های مختلف دارد و برخی افراد هوش موسیقیایی بالاتری دارند، برخی هوش کلامی بالاتری دارند و قرار نیست همه دکتر، مهندس، وکیل یا خلبان شوند. 🔹قدم گذاشتن در مسیر علاقه‌های فردی شما را به بهترین خودتان تبدیل می‌کند. 🔹والدین نیز در پروسه کنکور فرزندانشان باید توجه داشته باشند که دست از نتیجه‌گرا بودن بردارند که استرس و فشار روانی فرزندان تشدید نشود./خبرفوری @bartarinhax

زائران " کربلا" بارِ سفر می بندند بارِ من خورد زمین و ، ز سفر جا ماندم باز هم متن پیامی که " حلالم بکنید " باز هم مثل همیشه به نظر جا ماندم #اربعین_حسینی @bartarinhax

امیدوارم در این شب زیبا پروانه آرزوهایتان بر زیباترین گلهای اجابت بنشیند... دلتون مملو از نور الهی شبتون مملو از آرامش ❤️ @bartarinhax

🍁🍃 🍁🍃 🍁🍃 صبح یعنی سلام به خداوند پاک سلام به تو دوست من. سلام به همه خوبان جهان و سلام به هوایی که هدیه آسمان به ماست. سپاس از این که باز هم فرصت دیدار با شاخسار درختان و بال پرندگان، به چشم های ما ارزانی شده... سپاس برای ....... برای همه داشته ها سلام همگی صبح زیباتون بخیر آرزو میکنم روز خوبی در پیش رو داشته باشید🙏🏻 سرشار از عشق و امید و مهر خداوندی بهترینهای جهان هستی را براتون آرزومندم🙏🏻 🍃🌸🌺🍃🌹🍃🌺🌸🍃 @bartarinhax