هدایت شده از نهج البلاغه
#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۳۲۸)
حکمت ۳۷۲ نهج البلاغه
بخش سوم:
سپس امام(عليه السلام) در ادامه اين سخن به نكته مهم ديگرى اشاره كرده، مى فرمايد:
«اى جابر! كسى كه نعمت فراوان خداوند به او روى آورد نياز مردم به او بسيار خواهد شد»;
(يَا جَابِرُ، مَنْ كَثُرَتْ نِعَمُ اللّهِ عَلَيْهِ كَثُرَتْ حَوَائِجُ النَّاسِ إِلَيْهِ).
طبيعى است كه تشنگان به دنبال چشمه هاى آب مى روند و گرسنگان به دنبال منابع غذا. بنابراين كسانى كه خداوند نعمت فراوانى به آن ها داده بايد از مراجعات مكرر مردم تعجب يا وحشت نكنند، و اين خود نعمت ديگرى است كه بتوانند با نعمت هاى وافرى كه در اختيار آنهاست گره از كار مردم بگشايند.
سپس امام(عليه السلام) به واكنش هاى مختلف افراد پرنعمت در برابر اين وضع و آثار آن اشاره كرده، مى فرمايد:
«در اين حال آن كس كه وظيفه واجب خود را در برابر اين نعمت هاى الهى انجام دهد زمينه دوام و بقاء آن ها را فراهم ساخته و آن كس كه به وظيفه واجب خود در برابر آن ها عمل نكند آن ها را در معرض زوال و فنا قرار داده است»;
(فَمَنْ قَامَ لِلّهِ فِيهَا بِمَا يَجِبُ فِيها عَرَّضَهَا لِلدَّوَامِ وَ الْبَقَاءِ، وَ مَنْ لَمْ يَقُمْ فِيهَا بِمَا يَجِبُ عَرَّضَهَا لِلزَّوَالِ وَالْفَنَاءِ).
«عرّض» از ماده «تعريض» به معناى چيزى را در معرض شخص يا حادثه اى قرار دادن است. همين مضمون با تفاوتى در كتب متعددى از امام حسين سيدالشهدا(عليه السلام) نقل شده است كه در يكى از خطبه هاى خود فرمود:
«وَاعْلَمُوا أَنَّ حَوَائِجَ النَّاسِ إِلَيكُمْ مِنْ نِعَمِ اللَّهِ عَلَيكُمْ فَلاَ تَمَلُّوا النِّعَمَ فَتَحُورَ نِقَما;
یعنی:
بدانيد نيازهاى مردم به شما از نعمت هاى خدا بر شماست از اين نعمت ناراحت نشويد كه تبديل به نقمت خواهد شد».
روشن است كه هرگاه درخت پرميوه اى در باغ باشد، تمام افرادى كه وارد باغ مى شوند چشم به آن مى دوزند و از آن توقع و انتظار دارند، حتى پرندگان نيز از آن سهمى مى خواهند. در صورتى كه توقعات مردم برآورده نشود، امواج كينه و عداوت در دل ها پيدا مى شود و همين امر آن نعمت را در معرض زوال قرار مى دهد. اضافه بر اين خداوند بركت را از آن برمى دارد و آن نعمت به سوى زوال و فنا مى رود.
از سويى ديگر نعمت هاى بزرگى كه خداوند به افراد مى دهد خواه مال فراوان باشد يا قدرت بسيار يا هوش سرشار، همه آن براى زندگى شخصى آن ها لازم نيست. پيداست كه خداوند آن ها را مأمور ساخته كه به وسيله آن بار مشكلات را از دوش ديگران بردارند و گره از كار آن ها بگشايند.
حال اگر اين امانت دار الهى به وظيفه خود عمل نكند خداوند او را عزل كرده امانتش رابه دست ديگرى مى سپارد.
@nahj_ir
16.79M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
عاشقان اباعبدالله الحسین (ع) با برگزاری آیین «روز حسین» در یکی از خیابان‌های منهتن برای سرور و سالار شهیدان کربلا و یارانش اقامه عزا کردند.
هدایت شده از تفسیر قرآن
درس دویست و هفتاد
تفسیر آیه ۲۳۱ سوره #بقره از تفسیر نور
وَ إِذا طَلَّقْتُمُ النِّساءَ فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَأَمْسِکُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ أَوْ سَرِّحُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ وَ لا تُمْسِکُوهُنَّ ضِراراً لِتَعْتَدُوا وَ مَنْ یَفْعَلْ ذلِکَ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ وَ لا تَتَّخِذُوا آیاتِ اللّهِ هُزُواً وَ اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللّهِ عَلَیْکُمْ وَ ما أَنْزَلَ عَلَیْکُمْ مِنَ الْکِتابِ وَ الْحِکْمَهِ یَعِظُکُمْ بِهِ وَ اتَّقُوا اللّهَ وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللّهَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ (۲۳۱)
و هنگامی که زنان را طلاق دادید و به پایان مهلت(عدّه)رسیدند،پس یا به طرز شایسته آنها را نگاه دارید(و آشتی کنید)و یا آنها را به طرز پسندیده ای رها سازید.و برای آزار رسانیدن،آنان را نگاه ندارید تا(به حقوقشان)تعدّی کنید و کسی که چنین کند،به خویشتن ظلم کرده ومبادا آیات خدا را به مسخره بگیرید.ونعمتی ر ا که خداوند به شما داده و کتاب آسمانی و حکمتی را که بر شما نازل کرده و شما را با آن پند می دهد،یاد کنید و از خدا پروا داشته و بدانید خداوند به هر چیزی آگاه است.
نکته ها:
* هر کجا زمینه ی انحراف و ظلم و خطر بیشتر است،هشدارها و سفارش ها نیز باید بیشتر باشد.با آنکه در دو آیه ی قبل فرمود: «فَإِمْساکٌ بِمَعْرُوفٍ أَوْ تَسْرِیحٌ بِإِحْسانٍ» بار دیگر در این آیه می فرماید: «فَأَمْسِکُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ أَوْ سَرِّحُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ»
زیرا شرایط روحی زن و مرد در موقع جدایی،عادّی نیست و زمینه ی انتقام و آزار رسانی بسیار وسیع و خطر ظلم و تعدّی فراوان است.
* در ظلم و تعدی به حقوق زن،خود مرد نیز زجر می کشد.زن و مرد در نظام آفرینش جزء یک پیکرند وظلم به عضوی،ظلم به تمام اعضا است.کسی که به زن ظلم کند به استقبال کیفر الهی رفته و لذا به خودش نیز ظلم کرده است.
پیام ها:
۱- اسلام،زندگیِ همراه با صفا و محبّت را می خواهد،نگاهداری همسر به قصد آزار او حرام است. «وَ لا تُمْسِکُوهُنَّ ضِراراً لِتَعْتَدُوا»
۲- کسانی که با همسر خود بدرفتاری می کنند،متجاوزند. «لِتَعْتَدُوا»
۳- ظلم به زن،ظلم به خویشتن است. «فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ»
۴- ازدواج،یکی از آیات بزرگ الهی است و نباید با طلاق های بی مورد یا نگاهداری همسر به قصد آزار او،این قانون مقدّس استهزا شود. «وَ لا تَتَّخِذُوا آیاتِ اللّهِ هُزُواً»
۵- -به جای کینه ها وضعف ها وتلخی ها از نعمت ها یاد کنید.مشکلات خانوادگی را در کنار نعمت های بیشمار الهی چیزی نشمارید. «وَ اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللّهِ عَلَیْکُمْ»
۶- برای بهبود روابط زناشویی،توجّه به احکام و مواعظ کتاب آسمانی وتقوا لازم است. «وَ اذْکُرُوا... ما أَنْزَلَ عَلَیْکُمْ مِنَ الْکِتابِ وَ الْحِکْمَهِ یَعِظُکُمْ بِهِ وَ اتَّقُوا اللّهَ»
۷- کسی که خود را در محضر خدا بداند،از گناه پرهیز می کند. «وَ اتَّقُوا اللّهَ وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللّهَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ»
۸- اگر هدفتان از طلاق،ظلم به همسر و سوء استفاده باشد،باید بدانید که خداوند آگاه است. «أَنَّ اللّهَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ»
@alquran_ir
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
تفاوت را ببین!......
هدایت شده از عرفان، اوج ناز
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۲۸)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻧﻤﺎﺯ ۵۱ ﺭﮐﻌﺖ:
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﻳﯽ ﺩﺭ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺎﺹ ﻭ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺩﺭ ﻋﺒﻮﺩﻳﺖ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﻭ ﺗﻘﺮﺏ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﮔﻮﯼ ﺳﺒﻘﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻴﻌﻪ ﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﻭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺨﻮﺭﺩ.
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ۵۱ ﺭﮐﻌﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﻭﯼ ﺗﺮﮎ ﻧﺸﻮﺩ (۱۷ ﺭﮐﻌﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﻭﺍﺟﺐ ﻭ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﻧﺎﻓﻠﻪ):
ﺑﺎﻥ ﻳﺼﻠﻮﺍ ﺍﻟﺨﻤﺴﻴﻦ ﻟﻴﻠﺎ ﻭ ﻧﻬﺎﺭﺍ؛
ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺭﮐﻌﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ.
ﺧﻤﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﺑﺎﺏ ﺗﻐﻠﻴﺐ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻧﻤﺎﺯ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﻳﮏ ﺭﮐﻌﺖ ﺭﺍ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺭﮐﻌﺖ.
ﭘﺮﺧﺎﺵ ﮔﺮ ﻭ ﻃﻤﻊ ﮐﺎﺭ ﻧﺒﻮﺩﻥ:
ﺩﺭ ﻋﺮﺏ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺻﻔﺎﺕ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ، ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺎ ﻫﻢ ﮐﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺷﺘﯽ ﻋﻤﻠﯽ ﺭﺍ ﻣﺠﺴﻢ ﺳﺎﺯﻧﺪ، ﺁﻥ ﺻﻔﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻴﻮﺍﻧﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ.
ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﮓ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ، ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﭘﺎﺭﺱ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﻓﺮﺩ ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﮓ، ﻧﺸﺎﻥ ﮔﺮ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﯼ ﭘﺮﺧﺎﺵ ﮔﺮﯼ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺳﮓﻫﺎﯼ ﭘﺎﺳﺒﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ، ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻃﻤﻊ ﺯﻳﺎﺩ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺻﻔﺎﺕ ﮐﻠﺎﻍ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻣﻮﺍﺩ ﻏﺬﺍﻳﯽ ﺭﺍ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﺪ. ﻣﺜﻠﺎ ﮔﺮﺩﻭ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﻓﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﮔﺮﺩﻭ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻭﻫﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﮐﻪ ﮐﻠﺎﻍﻫﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺣﻀﺮﺕ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ: ﺷﻴﻌﺘﻨﺎ ﻟﺎ ﻳﻬﺮﻭﻥ ﻫﺮﻳﺮ ﺍﻟﮑﻠﺐ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻄﻤﻌﻮﻥ ﻃﻤﻊ ﺍﻟﻐﺮﺍﺏ؛
ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﮓ، ﭘﺮﺧﺎﺵ ﮔﺮ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻠﺎﻍ، ﻃﻤﻊ ﮐﺎﺭ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﺫﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﺯﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺁﻭﺭﯼ ﻣﺎﻝ ﻭ ﺛﺮﻭﺕ ﻣﯽﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ.
ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺩﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮﻫﺎﻳﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺯﺷﺘﯽ ﺑﻌﻀﯽ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﯼ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺎﺕ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺷﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻠﮑﺎﺗﯽ ﺛﺎﺑﺖ ﺩﺭﺁﻳﺪ.
ﺷﺄﻥ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺎ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﯼ ﭘﺮﺧﺎﺵ ﮔﺮﯼ ﻭ ﻃﻤﻊ ﮐﺎﺭﯼ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺰﺕ ﻧﻔﺲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﻝ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻃﻤﻊ ﻧﻮﺭﺯﻧﺪ.
@nazz_ir
هدایت شده از نهج البلاغه
#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۳۲۹)
حکمت ۳۷۲ نهج البلاغه
بخش چهارم:
گفته شد که:
اگر امانت دار الهى به وظيفه خود عمل نكند خداوند او را عزل كرده امانتش رابه دست ديگرى مى سپارد.
در قرآن مجيد در داستان قارون ثروتمند گردنكش نيز آمده است كه عقلاى بنى اسرائيل به او گفتند:
«(وَابْتَغِ فِيمَا آتَاكَ اللهُ الدَّارَ الاْخِرَةَ وَلاَ تَنسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيَا وَأَحْسِنْ كَمَا أَحْسَنَ اللهُ إِلَيْكَ وَلاَ تَبْغِ الْفَسَادَ فِى الاَْرْضِ إِنَّ اللهَ لاَ يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ);
یعنی:
و در آنچه خدا به تو داده، سراى آخرت را بطلب; و بهره ات را از دنيا فراموش مكن، و همان گونه كه خدا به تو نيكى كرده نيكى كن، و هرگز در زمين در جستوجوى فساد مباش، كه خدا مفسدان را دوست ندارد».
ولى قارون اين نصيحت منطقى و عاقلانه را نپذيرفت و آن ثروت عظيم را مولود علم و تدبير خود شمرد و براى ديگران در آن سهمى قائل نشد.
سرانجام خداوند او و ثروتش را در زمين فرو برد. زلزله اى واقع شد و شكافى در زمين ايجاد گرديد و او و سرمايه اش در آن دفن شدند
(فَخَسَفْنَا بِهِ وَبِدَارِهِ الاَْرْضَ).
در حديثى از امام صادق(عليه السلام) مى خوانيم كه فرمود:
«مَنْ عَظُمَتْ نِعْمَةُ اللَّهِ عَلَيهِ اشْتَدَّتْ مَئُونَةُ النَّاسِ عَلَيهِ فَاسْتَدِيمُوا النِّعْمَةَ بِاحْتِمَالِ الْمَئُونَةِ وَ لاَ تُعَرِّضُوهَا لِلزَّوَالِ فَقَلَّ مَنْ زَالَتْ عَنْهُ النِّعْمَةُ فَكَادَتْ أَنْ تَعُودَ إِلَيهِ;
یعنی:
كسى كه نعمت خداوند بر او فراوان و عظيم شود نياز مردم به او شديد خواهد شد پس نعمت ها را از طريق تحمل اين هزينه ها بر خود پايدار سازيد و آن را در معرض زوال قرار ندهيد زيرا هنگامى كه نعمت (براثر ناسپاسى) زائل شود كمتر ديده مى شود كه بازگردد».
در كتاب كافى در همين باب روايات ديگرى به همين مضمون وارد شده است و در باب «حسن جوار النعم» نيز رواياتى در اين زمينه ديده مى شود ازجمله يكى از ياران امام صادق(عليه السلام)مى گويد: از آن حضرت شنيدم كه فرمود:
«أَحْسِنُوا جِوَارَ النِّعَمِ قُلْتُ وَ مَا حُسْنُ جِوَارِ النِّعَمِ قَالَ الشُّكْرُ لِمَنْ أَنْعَمَ بِهَا وَ أَدَاءُ حُقُوقِهَا;
یعنی:
همسايه و ملازم خوبى براى نعمت هاى الهى باشيد. راوى عرض مى كند: چگونه همسايه و ملازم خوبى باشيم؟ امام(عليه السلام) مى فرمايد: شكر بخشنده نعمت را به جاى آوريد و حقوق آن را ادا كنيد».
@nahj_ir