داییش تلفن کرد گفت «حسین تیکه پاره رو تخت بیمارستان افتاده، شما همینطور نشستین»؟ گفتم «نه. خودش تلفن کرد. گفت دستش یه خراش کوچک برداشته، پانسمان میکنه، مى آد. گفت شما نمى خواد بیاین. خیلى هم سرحال بود.» گفت «چى رو پانسمان مى کنه؟ دستش قطع شده.» همان شب رفتیم یزد. بیمارستان. به دستش نگاه کردم. گفتم «خراش کوچیک!» خندید و گفت «دستم قطع شده، سرم که قطع نشده.» رفتیم بیمارستان، دو روز پیشش ماندیم. دیدیم محسن رضایى آمد و فرمانده هاى ارتش و سپاه آمدند و کى و کى. امام جمعه اصفهان هم هر چند روز یکبار سر مى زد بهش. بعد هم با هلیکوپتر از یزد آوردندش اصفهان. هر کس مى فهمید من پدرش هستم، دست مى انداخت گردنم، ماچ و بوسه و التماس دعا. من هم مى گفتم «چه مى دونم والاّ! تا دو سال پیش که بسیجى بود. انگار حالاها فرمانده لشکر شده.» خرازى! پاشو برو ببین چى شد این بچّه؟ زنده است؟ مرده است؟ ده ماه بود ازش خبرى نداشتیم. مادرش مى گفت «خرازى! پاشو برو ببین چى شد این بچّه؟ زنده است؟ مرده است؟» مى گفتم «کجا برم دنبالش آخه؟ کار و زندگى دارم خانوم. جبهه که یه وجب دو وجب نیست. از کجا پیداش کنم؟» رفته بودیم نماز جمعه. حاج آقا آخر خطبه ها گفت حسین خرازى را دعا کنید. آمدم خانه. به مادرش گفتم. گفت «حسین ما رو مى گفت؟» گفتم «چى شده که امام جمعه هم مى شناسدش؟» نمى دانستیم فرمانده لشکر اصفهان است.

اینجا كجاست؟ یک سوال ... صدها توجیه... خداوندا مارا مدیون خون شهدا قرار مده آمین🙏

به جا مانده از جز خوانی روز سوم در محضر شهدا👆👆