ملا مهرعلی خویی ، روزی در ڪوچه دید دو ڪودڪ بر سر یڪ گردو با هم دعوا می‌ڪنند.
به خاطر یڪ گردو یڪی زد چشم دیگری را با چوب ڪور کرد.
یڪی را درد چشم گرفت و دیگری را ترس چشم درآوردن ، گردو را روی زمین رها ڪردند و از محل دور شدند.
ملا رفت گردو را برداشت و شڪست و دید ، گردو از مغز تهی است. گریه ڪرد. پرسیدند تو چرا گریه میڪنی؟
گفت: از نادانی و حس ڪودڪانه ، سرِ گردویی دعوا می‌ڪردند ڪه پوچ بود و مغزی هم نداشت.
دنیا نیز چنین است ، مانند گردویی است بدون مغز! که بر سرِ آن می‌جنگیم و وقتی خسته شدیم و آسیب به خود رساندیم و یا پیر شدیم، چنین رها ڪرده و برای همیشه می‌رویم.
بزرگ ترین حسرتِ انسان
در روز قیامت این است که
در دنیا می توانست، امّا نمی خواست
و اکنون در آخرت، می خواهد، امّا نمی تواند..
- سورهٔ مریم، آیهٔ ۳۹