اگر چه دورترین نقطه ی مدینه بود از بیماران عیادت می کرد.

وقتی خبری از اصحابش نمی شد جویای احوالشون می شد..

انقدر با اصحابش صمیمانه رفتار می کرد،‌که غریبه ها نمی تونستند تشخیص بدن پیامبر کدومه..

وقتی می خواست یه چیزی رو به کسی ببخشه،‌خودش مستقیم اینکارو می کرد و این کار رو به کسی حواله نمی کرد..

اگر هنگام نماز،‌متوجه حضور نیازمندی میشد،‌نمازش رو کوتاه می کرد.

اگه خیرت به دیگران میرسه،‌همین الان بدون که پیش پیامبر اکرم خیلی عزیزی.

هیچ وقت جواب رد به کسی نمی داد مگر اینکه خواستار معصیت باشد.

اهل شوخی بود اما از کلمات لغو وباطل استفاده نمی کرد.

هیچ خصلتی نزد آن حضرت منفورتر از دروغگویی نبود.

موقع غذا هرچه حاضر می‌کردند میل می‌فرمود.

«لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ»

«انتظار حالتِ احساسی نیست چون اگه صرفا یک حالت بود پیامبر نمی فرمودند:‌ افضلُ الاعمال انتظار الفرج! ‌به جاش میگفتند:‌افضل الحالات! ‌فلذا ‌انتظار یک عمل است ولفظ افضل به مناسبت سخت بودن این عمل،‌ذکر شده است.» #امام_زمان