دلم به غارت بوس از لبِ طو مشتاق است ...💋♥️

♥️ شبت خوش میشود بی من؟ دو چشمت میرود بی من؟ من اینجا بی طو بیدارم طو خوابت میبرد بی من؟! ... ❤️❤️❤️ #احسان_حق_شناس https://eitaa.com/cafe_anarestane_maneto

❤️ هر شب دلم بهانه ی طُو، هيچ... بگذريم ! امشب دلم دوباره طُو را، هيچ... شب بخير ! 💜💚❤️ #شبتون_بهشت @cafe_anarestane_maneto

شب اســت و زمــانِ محــاسبــه خدا نکند با دیدنِ اشتباهاتمون با توجیه ومجامله وعذر تراشی بگذریم..

«شاید بعضیامون آدمایِ یک بار سعی کردنیم!یعنی توقع داریم با یک بار تلاش کردنِ طولانی رکورد بزنیم و موفق بشیم،اما بارها به چشم خودمون دیدیم که مسائل، با یکبار سعی کردن حتی اگه درست بشه ولی محکم نیست..منظورم این نیست که اشتباه کردن باعث تقویت آن ها میشه اما ما دقیقا از جایی شکست میخوریم که از قبل نیاز به ترمیم داشته و ما حتی موقع سعیِ کردن هم به آن دقت کافی نداشتیم..خلاصه کلام اینه که توقع نداشته باشیم با یکبار سعی کردن همه چی درست بشه.»

حسرتِ بی تو بودنم.

«چطور ممکنه عاشق امام حسین باشی ولی همچنان راکدی؟ عشق امام حسین اراده های خاک خورده رو زنده میکنه، آدم رو به حرکت وا میداره..»

...

«با ذهن خالی و اطلاعات ناقص و پیش فرض بچه ها،پیش هر کدوم یک صفحه ی آبی رنگی گذاشته شد که برای امام زمان نامه بنویسند؛سلام علیکم گفتنِ مُبین ابتدای نامه زیبا بود،احوالپرسی هانی با دست خط کج و معوّجش هم همینطور.حسین نمی دانست چه بنویسد وهمان ده کلمه ای که نوشته بود شبیه خط کوفی بود.برام جالب بود که محمد رضا در خط پنجم نامه از امام پرسیده بود آدرستان کجاست؟و از همه قشنگ تر خطِ ششم نامه ی علی اکبر بود که آرزو کرده بود ای کاش آدرس خانه ی امام زمان را بلد می بود تا هر روز پیش حضرت می رفت.راستش..من شبیه علی بودم،همان دانش آموز سیزده ساله ای که نه سواد نوشتن داشت و نه توانایی خواندن.اما مطمئن بود قبل از اینکه جوهر قلم روی برگه بنشیند،مفهومِ دلش به دل حضرت می رسد و آره،دل به دل راه دارد.»

«دخترم...اگه تو دانشگاه باشی یا هر مکانِ عام دیگه ای،حاضری امام زمان را با همون وضع ظاهری که در آن لحظه داری، بدون اینکه آرایشِ به اصطلاح ملایمت رو پاک کنی یا چادری که گذاشتی کنار رو بپوشی یا به خاطر عطر غلیظی که زدی لباسات رو عوض نکنی..؟چند درصدِ ظاهرت به خاطر تایید طلبی از دیگران آراسته شده و چند درصد به خاطرِ لبخند فرزندِ فاطمه؟..»

«آدما موقع خستگی پوسته ی ظاهری خودشون رو میزارن کنار و به اصل خودشون برمیگردن..مثلا اونجایی که وسط سر و صداهای بیش از حد بچه ها،طوری به زبون مادری پناه میبرم که انگار نه انگار زبان دیگه ای بلدم.»