الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم

«پیامبرِ ما به دنیا اومد که ایمانمون به خودمون یادآوری بشه..»

«به یاد روایتی از پیامبر که فرمودند: «خداوندا! برادرانم را به من بنمایان» و یکی از اصحاب رو به ایشان برگشت و گفت: «ای رسول خدا، مگر ما برادران شما نیستیم؟» ایشان فرمودند: «برادران من کسانی هستند که در آخرالزمان می‌آیند و به من، ندیده ایمان می‌آورند..آن‌ها مثل مشعل‌های هدایت‌اند که خداوند آنان را از فتنه‌های تیره و تار نجات می‌بخشد.و گویی کورْسوی نوری در این ظلمات‌ یافته‌ باشیم و از کلمهٔ "مشعل" یاد جملهٔ شهید چمران افتادیم که در زیر نقاشیِ شمع نوشته بود: «من ممکن است نتوانم این تاریکی را از بین ببرم، ولی با همین روشنایی کوچک فرق بین ظلمت و نور و حق و باطل را نشان می‌دهم و کسی که به دنبال نور است، هر چقدر کوچک باشد، در قلب او بزرگ خواهد بود»

«يَا أحمَدَ لَولاكَ لَمَا خَلَقتُ الأفلَاك»

«چون سخن ناصواب از کسی می‌شنید،نمی‌فرمود چرا فلانی چنین گفت ؟بلکه می‌فرمود‌: بعضی مردم را چه می‌شود که چنین می‌گویند؟» #پیامبر_‌مهربانی

هرگز کسی را حقیر نمی‌شمرد.

عیب مردم را جستجو نمی کرد.

از شر مردم بر حذر بود اما از آن ها فاصله نمی گرفت.

اگر چه دورترین نقطه ی مدینه بود از بیماران عیادت می کرد.

وقتی خبری از اصحابش نمی شد جویای احوالشون می شد..

انقدر با اصحابش صمیمانه رفتار می کرد،‌که غریبه ها نمی تونستند تشخیص بدن پیامبر کدومه..

وقتی می خواست یه چیزی رو به کسی ببخشه،‌خودش مستقیم اینکارو می کرد و این کار رو به کسی حواله نمی کرد..