گریه، بسیار سازنده است. گریه در دعا غوغا می‌کند. دستگاه اشک را برای تطهیر انسان ساخته‌اند. خدا خالق اشک است و این فوق‌العادگیِ انسان است.

وقتی که اشک برای استغفار است، مقام بلندی پیدا می‌کند و جزء مُطهِّرات می‌شود‌. اشک اگر از روی محبت باشد، می‌شود سرمایه‌گذاری در محبت! اشک از محبت نشأت می‌گیرد و دوباره به محبت می‌ریزد؛ اشک از غصه، اشک نیست. اشک بر دنیاست. اگر اشک بر حسرتِ عقب‌ماندگی از دوستان اخروی باشد سازنده است. حسین‌بن‌علی‌ علیه‌السلام می‌فرماید: «أنا قَتیلُ‌ العَبرَة» بهترین راه برای جاری شدن اشک، یاد حسین‌بن‌علی است. اشک در عزای امام‌حسین علیه‌السلام برای ما سرمایه می‌شود. اشک‌های ما از بین نمی‌رود، آنها را جمع می‌کنند برای شبِ اول قبر. هیچ چیز مثل اشک به انسان آرامش نمی‌دهد! اشک فاصلهٔ انسان را با خدا و اهل‌بیت کم می‌کند. بخصوص اشک برای سیدالشهدا اشک دیگری است و ارزش دیگری دارد. این اشک پاک‌کننده است. | آیینهٔ‌تمام

داستانِ اشک، اشک، اشک و اشک :)

باید به قلبم بفهمونم «‌هو الحسینُ و کفیٰ»

حالا جنون خویش به تماشا کشیده ام

«حرام باد مرا زندگی بدون حسین ‏ز لحظه‌ای که نشد خرج او پشیمانم»

سفر از خویش چو کردی همه جا معراج است ...

ترکیب ِاشک های سرازیر. شده و آرزویِ دیداری که توی این دنیا مجالی برای تحققش نیست.

+‌چی باعث میشه آدم،‌ کشتیِ أَمنِ زندگیش رو رهاکنه و به کشتی سراسر ناامنی و اضطرابِ دنیا پناه ببره آقای امام حسین..؟💔

چیزهایی هست که نمیدونی ...

«احتیاج دارم به مقداری سکوت و عـمـلِ بـسیـار و بـی وقــفـــــــه»

باید رفت ...