دوستانی که عمل می‌کنید لطفا قیافه نگیرید شما اگه قیافه داشتید عمل نمی‌کردید.

شما هم وقتی شام ندارین صبحونه میخورین؟ @Ekhrajiha

داشتم با غذا نون میخوردم که این تیکه‌ی کوچیک نون که شبیه نقشه‌ی ایران جانمون (بدون دریاها) بود توجهم رو جلب کرد:) هرچی برکت داریم، ازاین خاک داریم:)

کسی قلب منو نمیشکنه، من خودم میشکنمش. نیازی به کمک کسی هم نیست.

آدم‌ها جایی نمیرن، آدم‌ها همدیگرو یه جایی جا میزارن‌

من کسیو میخام که وقت خوشحالیش دید نیستم دنبالم بگرده.

بعضی‌ها حاکمیت و بزرگی و بی‌همتایی خداوند را قبول می‌کنند ولی در برابر خواسته‌ها و آرزوها و در برابر بلاء و ظلم و ستم‌ها، از پای در می‌آیند، این‌ها اگر مدتی دعا کردند و چیزهایی خواستند و خدا به دعای آن‌ها توجه نکرد و دستور ها و هوس‌های آن‌ها را گردن ننهاد و اطاعت نکرد، آن‌ها از اقتدار مسلط حق دلخور می‌شوند و جوانه‌های اعتراض و نارضایی، در آن‌ها سر می‌کشد... 》

این‌ها اگر موی‌ِ سر و یا زیبایی صورت و یا فرزند دلبند و یا معشوق خود را از دست دادند، گلایه می‌کنند و در زبان یا دلشان فریاد می‌زنند که: مگر کسِ دیگری نبود؟ که باید همه این چیز ها را سر من خراب کنی و مرا بسوزانی... 》

این‌ها اگر تلخیِ تجاوز، و تحقیر ستمی را احساس کردند، و تازیانه‌ای بر صورت و اهانتی بر شخصیتشان رفت، و خدا در برابر ظلم نایستاد و طرفشان را به خاک سیاه ننشاند و به زودی نابودش نکرد، ناله برمی‌دارند که مگر نیستی و نمی‌بینی؟ 》

گویا خدا باید باجِ کوتاهی و ذلت و بی‌کاریِ این‌ها را بدهد! گویا این‌ها خداوندگارانند و باید تمامی هستی، سر بر طاعتشان بجنبانند و از حکمت و شعور و یا هوس آن‌ها پیروی کنند! این‌ها به اندازه‌ای که برای خود حساب باز کرده‌اند و به خود حق داده‌اند، برای خدا حساب و حقی نگاه نداشته‌اند، و به حکمت و احاطه‌ی او و به تقدیر و تدبیر او توجهی نکرده‌اند. 》

هیچ‌گاه خدا باجِ بی‌کاری و تنبلی ما را نمی‌دهد، او می‌خواهد که زمینه‌ی حرکت و تحول ما را فراهم کند و امکان انتخاب ما را آماده سازد. پس دنیایی همراه رنج و حادثه‌هایی بی‌امان و درگیری‌هایی مستمر و مداوم می‌آورد تا ما با برخوردها، به تمامیتِ خویش برسیم. مشکلات تمامیت ندارد، این ما هستیم که باید تمامیت خود را به‌دست آوریم و پایداری کنیم. 》

هیچ مادرِ مهربانی، بچه‌های عزیزش را همیشه به بغل نمی‌کشد، که این‌کار با محبت او سازگار نیست. بچه‌ها تا حرکت نکنند و سینه بر خاک نکشند و زمین نخورند و درگیر نشوند، نمی‌آموزند و به‌جایی نمی‌رسند و راه نمی‌افتند... کجاست چشمی که محبت مادر را در همین واگذاشتن‌ها و نظارت‌ها ببیند و نشانه‌های لطف و تدبیر را در همین تکلیف‌ها و بلاها و محرومیت‌ها بشناسد؟ _نامه‌های‌بلوغ