نباید هر مشکلی که پیش میاد به بچه هاتون بگید “از بس سرت تو گوشیه”.
نباید از اینکه یکی پشتتون حرف میزنه ناراحت شید، اون بدبخت فقط “پیگیرتونه”.
نباید وقتی میتونید با یه تماس یا پیام حال کسیو خوب کنید؛ دریغ کنید.
نباید وقتی حرفی برای گفتن ندارید، هی بپرسید "دیگه چخبر؟"، قطع کن بذار به کار و زندگیمون برسیم خب.
نباید جوری زندگی کنید که حسرت اخرین بارهایی رو بخورید که نمیدونستید اخرین باره.
نباید یادتون بره که بعضی وقت ها زنگ بزنید به بعضیا و از “نبودنشون” تشکر کنید.
نباید یادتون بره که کمد اگه قرار بود توش همیشه مرتب باشه براش در نمیذاشتن، مامانای عزیز.
نباید به جملهی”۵ دقیقه دیگه اونجام” اعتماد کنید. اون شخص هیچوقت ۵ دقیقه دیگه اونجا نخواهد بود.
نباید چون نگرانی بقیه ناراحت بشن، از تذکر دادن دربارهی رفتار هایی که ناراحتت میکنه پشیمون شی.
نباید رفتاراتون یه جوری باشه که بیست چهار ساعته از خودم بپرسم “تو چنین گاو چرایی؟”
نباید به خاطر لاغر یا چاق شدن بری باشگاه؛ ورزش کن چون بدنتو دوس داری و لایق سلامتیه.
نباید واسه خوش اندام دیده شدن تو عکسا میله و قاب عکس و دیوار کنارتون رو کج کنید.
نباید خط چشمتو تا سر کوچه ادامه بدی که قرینه شه؛ خب پاک کن از اول بکش.
نباید تا من گوشیمو میزنم به شارژ هزار تا خواستگار واسه سوراخای همون پریز پیدا شه.
نباید تحت عنوانِ”بذار بهت خبر میدم” آدمو منتظر نگه دارید درحالی که قرار نیست هیچوقت خبرشو بدید.
نباید یادت بره که اون موهایی که با رفتنت سفید شده بودن رو رنگ کردم. دیگه نیا.