🔰 نشریه اکونومیست به نقل از یک افسر بلندپایه اسرائیلی در شمال: تمام تاسیساتی که ارتش اسرائیل تصور می‌کرد به‌خوبی استتار شده‌اند، از چشم حزب‌الله دور نمانده و چندین بار مورد هدف قرار گرفته شده است.

📣 بایدن پس از عملیات وعده صادق: در صورت حمله ایران روی من حساب نکن! 🔻 نیویورک تایمز در مورد عملیات وعده صادق: ▫️ پس از حمله ایران، بایدن در یک تماس تلفنی به نتانیاهو اعلام کرده بود که اگر حمله گسترده‌ای علیه ایران ترتیب دهید، تنها خواهید ماند. ▫️ نتانياهو که پس از این حمله تلاش می‌کرده پاسخ قوی به ایران بدهد، با جواب منفی رئیس‌جمهور آمریکا روبه‌رو شد و بایدن به وی اعلام کرده بود که اگر حمله کنید "من بیرون از این ماجرا خواهم بود".

🔻در مذمّت رضا داوری‌اردکانی: از فلسفۀ عقیم به سیاست علیل 🖊مهدی جمشیدی [یکم]. دکتر رضا داوری‌اردکانی در بیانیه‌ای، به حمایت انتخاباتی از مسعود پزشکیان پرداخته و چنین نگاشته: این انتخابات، انتخاب میان «بودن و نبودن ایران» است؛ اکنون رأی می‌دهیم که آیا ایران بماند و بکوشد بعضی دردهای مهلکی را که دچارش شده است درمان کند یا به راه وخیم‌ترشدن آن دردها و گرفتاری‌ها و افتادن در ورطه‌های خطرناک «جنگ» و «ویرانی» برود. رأی‌دادن به او، رأی‌دادن به «بقای ایران» است. او گرفتار «سوداها و اوهام بیهوده»‌ای که ایران را به سوی ورطه‌های خطر و تباهی می‌برد، نیست. [دوّم]. عجبا که فیلسوفِ محتاط و محافظه‌کار که به‌سختی، زبان به صراحت می‌گشاید و در تجربۀ دهه‌های گذشته‌اش، به انتخاب راه‌های «میانه» و «مبهم» و «دوپهلو» مایل بوده، اینک بر مدار شفافیّت و وضوح، سخن می‌گوید و راه‌های گریز را بر خویش می‌بندد. پیش از این، او همواره در جایی می‌نشست که «لامکان» بود؛ چنان‌که گویا ایشان از زمرۀ مجرّدات است که محتاجِ ظرف مکان نیست. البته وی به این سو و آن سو می‌چرخید و نعل و میخ را با هم می‌نواخت، اما می‌کوشید به کوچۀ بن‌بست پا نگذارد و شرایطِ امکانِ «جابجایی‌های نابجا» را بر خویش نبندد. اما رفته‌رفته دارد دست به انتخابِ واضح می‌زند و خویشتنِ فلسفی و تمنیّات زیرمیزی‌ و امیال نهفته‌اش را عیان می‌سازد و به مخاطبِ معطّل، می‌گوید که در کجا ایستاده و چه می‌خواهد. او یک «فیلسوفِ چندنسخه‌ای» بوده که دهه به دهه، چرخش‌های محسوس و نامحسوس را تجربه کرده، اما زیرکانه و منطق‌گریزانه، نوسان‌هایش را به شرایط و تاریخ و زیست‌جهان و افق و عینیّت و هرآنچه غیر از خودش ارجاع داده تا از نواخته‌شدن تیغ نقد بر پیکر اندیشه‌هایش، جان سالم به درد ببرد. ازاین‌رو، باید اینک خشنود بود که او تا حدی، مکان‌مند و زمینی شده و هویّت و مرز وجودیِ خویش را آشکار کرده است. [سوّم]. گره‌زدن انتخابات به «بقای ایران»، ادعای فربه و فراخی است که نباید آن را به حال‌وهوای این فیلسوفِ محافظه‌کار نسبت داد، بلکه باید در زیر پوست این انتخاب سیاسی، ماهیّتِ فلسفی وی را طلب و مشاهده کرد. وی به تصریح خودش، به این سبب جانب پزشکیان گرفته که عاقبتِ برقدرت‌نشستنِ جلیلی را «جنگ» و «ویرانی» می‌داند و معتقد است که جلیلی، اسیر «سوداها و اوهام بیهوده» است. با خواندن این جمله‌ها، بی‌اختیار به یاد «جامعۀ باز و دشمنان آن» افتادم و حیرت کردم که چگونه او در این قدم‌های آخرِ تفلسف، به این‌چنین اتّحادِ فلسفی‌ای با کارل پوپر رسیده و با او هم‌داستان شده است؟! بر وی چه گذشته که اینک، بر «آرمان‌خواهیِ انقلابی» می‌تازد و آن را «سودازدگی» و «اوهام‌زدگی» می‌خواند و این‌چنین ساده‌اندیشانه و ظاهرسازانه، مردم را از وقوع جنگ و ویرانی می‌هراساند؟! چرا به‌جای دعوت به تفکّر، «تبلیغ هراس» می‌کند و می‌خواهد با «علّت» - و نه با دلیلی که گویا در دست ندارد! - سخن خویش را اثبات کند؟! چرا وی در کنار اصلاح‌طلبیِ لیبرالیِ پوپر می‌نشیند و انقلابی‌گری را آمیختۀ با توهم و سودا می‌انگارد و درافکندنِ نظم قدسی در گسترۀ جهانی را با جنگ و ویرانی، پیوند می‌زند؟! [چهارم]. به‌نظرم باید در صورت‌مسأله‌ای که در بند پیش بیان کردم، تجدیدنظر کنم و بگویم دچار خوانش وارونه از واقعیّت شده‌ام. آن پرسش، ما را به حقیقت نمی‌رساند، بلکه رهزن است و با واقعیّت، بر سر مِهر نیست. مسأله را باید از این پنجره دید که هم‌افقی او با انقلاب اسلامی، برخاسته از «شرایط» بوده و در نتیجه، دگرگون‌شدن شرایط، همان و چرخشِ معرفتی او همان. او آغاز نیز در این پاره از تاریخ، ننشسته بود و اگر در دهۀ شصت، قدری در فضیلت انقلاب نگاشت و به هواداری از آن برخاست، به سبب استیلای شرایط بوده و یا حتی به جهت ظهورِ تقابلی‌اش در برابر عبدالکریم سروش. آن شرایط، مولّدِ چنین امکانی برای او بوده و شرایط دیگر نیز، راه‌های دیگری را پیشِ روی وی نهاد. این فیلسوفِ قفل‌شدۀ به شرایط و فاقدِ ارادۀ بیرون از تاریخ، شناوری‌ها و سیّالیّت‌های عجیبی داشته و برای این‌که دستاویزی در اختیار منتقدان خویش قرار ندهد، قلم و تفکّرش را با ابهام و تعلیق و سرگردانی پیوند داد و همواره در پرسش و طرح‌مسأله، متوقف ماند. و اینک که به حاصل حیات معرفتی او می‌نگریم، به تعدادی پرسشِ تعلیقی و متوقف‌کننده می‌رسیم و توصیۀ به انتخاب یک لیبرال‌تکنوکرات به عنوان رئیس‌جمهور. این است سرِ جمعِ دهه‌ها تفلسفِ لامکانیِ مبتلا به سرطانِ فقدانِ وضوح، و همچنین حضور شبه‌معرفتی و همیشگی در عالی‌ترین نهادهای فکری و فرهنگیِ حاکمیّت. https://eitaa.com/sedgh_mahdijamshidi

دولت رقیب سعید جمهور حتا اگر تکرار دولت تعلیق نباشد، تشکیل دولت التقاط است؛ از نهج‌البلاغه می‌خواند و دست بازار را حاکم می‌کند، از قرآن می‌گوید و با کفار حربی موالات می‌کند...

ایران را قفس می‌خوانند تا بگویند: کلیدش در جیب ما است. آن قدر اما جسارت ندارد که بپذیرند دولت سوم کلیدند...

چپ راست‌پیچ، چپ پلاستیکی، چپ امریکایی هم‌این است که می‌بینیم؛ به چپ راه‌نما می‌زند و به راست می‌پیچد؛ نهج‌البلاغه می‌خواند و مردم را به بازار و اباحه می‌فروشد...

خاصیت آن چه دولت اصلاحات خوانده می‌شود آشوب بود؛ آرامش مردم را گرفته بودند. خودشان گفتند: هر نه روز یک بحران داشتیم؛ و ما هر صبح، آف‌تاب که بالا می‌آمد می‌پرسیدیم: ام‌روز چه داستانی را سر هم خواهند کرد...

استعاره‌ی انتخاباتی سعید جمهور قالی است؛ هر ایرانی یک نقش پرشکوه در قالی هزاررنگ ایران باید داشته باشد. استعاره‌ی حریف او؟ قفس؛ هر ایرانی یک فرار موفق از قفس خفه‌قان‌آور ایران باید داشته باشد...

انتخاب پیش روی ما هم‌این است که ام‌القرای ایران را قالی هزارنقش می‌دانیم یا قفس خفه‌قان‌آور...

دوقطبی قالی|قفس..‌.

🎥 سخنرانی دکتر جبرائیلی به زبان ترکی در اردبیل ▪️رئیسی در راه خدمت به مردم آذربایجان شهید شد. مردم غیور این منطقه به دشمنان رئیسی رای نخواهند داد ▪️ پول هزینه‌های تبلیغاتی آقای پزشکیان را چه کسانی می‌دهند؟ فردا آقای پزشکیان نماینده مردم خواهد بود یا نماینده سرمایه‌داران؟ ▪️تیم آقای پزشکیان عوامل قحطی‌اند. برق کم داریم چون اردکانیان گفت نیروگاه نمی‌سازم. بنزین کم داریم چون زنگنه گفت پالایشگاه‌سازی کثافت‌کاری است. مسکن کم داریم چون آخوندی گفت افتخارم این است که یک مسکن نساخته‌ام. ⏪آقای ظریف! دوران کاسبی با تحریم تمام شد...

حالا کی دروغ گوئه؟ من یا تو!؟ حتما تا آخر ببینید لازمه #مناظرات_چهارم