به نظر می‌رسد داستان تمدن غرب نیز جز این نباشد. آنها زندگی را گروگان می‌گیرند و سپس به شما می‌گویند مرگ و زندگی تو در دست ماست. داستان تحریم نیز بخشی از همین ماجراست. شدت وحشی‌گری غرب در منطقه برای اثبات این مطلب است که مرگ و زندگی و امنیت و ناامنی و سلامت و بیماری و سیری و گرسنگی شما با ماست. پس بهتر است تسلیم اراده ما باشید. اما زندگی در منطقه مسیر خود را ادامه داده و می‌دهد.

آتش‌سوزی اخیر در آمریکا یک بار دیگر نشان داد که تا چه حد رژیم آمریکا دچار بحران وجودی است. آمریکا گویا ناچار است برای ماندن بسوزاند و بسوزد. این قدرت شیطانی گویا آنقدرها هم که می‌گویند سر حال نیست. انگار او مجبور است به همه دنیا تجاوز کند تا زنده بماند. از داخل پوچ شده و برای اینکه دیگران را با خود ویران نکند هزینه دریافت می‌کند. اگر بتوانیم بین قوت و قدرت تفاوتی قائل شویم، آنگاه می‌توانیم بگوییم که اقتدار تمدن غرب امروز قطعا محصول قوت نیست. از سوی دیگر عجز غرب را در مهار تهدید بر روی اسرائیل را نیز شاهدیم. ده‌ها میلیارد دلار کمک‌های فوری و حضور مستقیم با تمام امکانات و دارایی‌ها نتوانسته امنیت و آرامش را به اسرائیل بازگرداند. در طول چند دهه هزاران میلیارد دلار هزینه شده و ده‌ها میلیون نفر کشته و مجروح و اسیر و آواره شده‌اند. اما گره از کار فروبسته آمریکا بازرنکرده‌اند. آمریکا به تدریج ملت‌ها را از دست می‌دهد و دولت‌ها را گروگان می‌گیرد. قلب‌ها را می‌آزارد و تن‌ها را به کار می‌گمارد. محبت را در آتش شهوت می‌ریزد و میدان حادثه را گرم می‌کند. جامعه‌ها را از هم می‌درد و مردم را نامردم می‌کند تا تاب رویارویی نداشته باشند. این یعنی بازوان قدرت آمریکا نیز کارایی گذشته را ندارد. پس راز و رمز اقتدار تمدن غرب در چیست؟! واقعیت این است که اقتدار غرب امروز بیش از آنکه واقعیت میدانی باشد، واقعیت ذهنی است. این ذهن مردمان است که مرعوب صحنه‌سازی تمدن مرده غرب شده و افول و سقوط آن را باور نمی‌کند. بلکه ذهن‌هایی هستند که تلاش می‌کنند رؤیای غرب فرونپاشد و همین راز اقتدار خیالی این نمایش شیطانی است.

در غرب دیگر سیستم‌ها کار نمی‌کنند. حکومت‌ها دائما تصمیمات استثنائی می‌گیرند و ماشین حکمرانی آنها کار نمی‌کند. لذا قاعده‌ها کنار رفته و اشخاص جای آن را گرفته‌اند. رفتارهای راهبردی جای خود را به تصمیمات تاکتبکی داده و انفعال و غافلگیری به جای فعالیت و تعیین‌کنندگی نشسته و دولت‌های غربی به شدت وابسته به ابزارند. این یعنی دیگر نه رشد می‌کند و نه متولد می‌شود. بلکه تنها مصرف می‌شود. او نمی‌تواند خود را مهار کند. سعی می‌کند از انفعال مردمان واکنش بگیرد و آن واکنش‌ها را سرمایه خود کند.

تمام تلاش ما برای توبه در داستان تقرب مانند جسدی است که اگر توجه خداوند و قدم خداوند نباشد، حیات پیدا نمی‌کند. اعمال مردع محکوم به فسادند.

🔴"ابوالحسن" او را کشتی!!! خانه ما همیشه شلوغ بود. دختر بزرگ بودن دردسرهای خودش را هم داشت. سالها بود که بعد از دیدن آن صحنه دهشتناک، مادرم سکته کرده و بی صدا و بی حرکت، به روی تخت افتاده بود. پدرم را هم که یا باید در تبلیغ میدیدم یا پای ثابت ساواک بود و مهمان همیشگی آنها. یکی از برادرهایم از همه شلوغتر بود و صدای همه را هم درآورده بود. به معنای واقعی کلمه کم اورده بودم و دیگر نمی‌دانستم که چگونه با او رفتار کنم. روزی "ابولحسن" که به خانه برگشت به او گفتم که دیگر از دست فلانی خسته شده ام و نمی‌دانم که با اذیتهای او دیگر چه کنم؟! ترکه ای برداشت و وارد اتاق شد، گفت هیچکس حق وارد شدن در اتاق را ندارد، در را بست و فقط صدای برخورد شدید ترکه به بدن بود و صدای غلط کردن برادر خاطیم. دائما میگفت غلط کردم ابوالحسن... غلط کردم ابوالحسن... ببخشید.... ببخشید... در خانه ی ما سابقه تنبیه بدنی وجود نداشت. من پشت در صدای ناله ها و ضجه های برادری که حقیقتا از دست او عاصی شده بودم را می‌شنیدم و به خود می‌پیچیدم. آمدم پشت درب، صدا زدم: ابوالحسن رهایش کن... ببخشش، ولش کن... مدتی بعد ابوالحسن درب اتاق را باز کرد. خیس عرق شده بود. خشمگین بمن نگاه کرد و گفت کسی با او کاری نداشته باشد و فقط هنگام ناهار یک ظرف غذا برایش ببرید. من شوکه شده بودم. این همه خشونت از ابوالحسن بعید بود. به او گفتم که بچه را که کشتی. گفت: نکشتم، نگران نباش. ماجرا از این قرار بود که ابوالحسن وقتی وارد اتاق می‌شود و درب را می‌بندد، ترکه را به دست برادر کوچکتر می‌دهد و خودش دراز کش، میخوابد و پاهایش را روی میز قرار می‌دهد و به او میگوید مرا با تمام قدرت بزن. برادر کوچکترم فریاد می‌زد نه ابوالحسن غلط کردم ولی ابوالحسن مجبورش کرده بود که ترکه را محکم به پاهایش بزند و در واقع این ابوالحسن بود که بدست برادر کوچکتر ترکه می‌خورد، یکساعت به پاهایش ترکه میزد و صدا میزد ابوالحسن غلط کردم... میزد و می‌گفت ببخشید اشتباه کردم.... میزد و می‌گفت ابوالحسن غلط کردم... دیگر همان شد و همان. هیچکس از آن روز به بعد اذیتی از برادرم ندید. او دیگر آدم دیگری شده بود. "ابوالحسن" مرد خدا بود که می‌دانست برای تربیت چه کند! روایتی از خواهر مهندس شهید "ابوالحسن ال اسحاق" /عفت آل اسحاق بازنوشته ای از: سیدفخرالدین موسوی | يجاهدون في سبيل الله ولا يخافون لومة لائم | 💡شبکه نفوذ | سیدفخرالدین موسوی 🆔@nofoz_shenasi👈عضو شوید ♦️آرشیو پرونده ها (اینجا) https://eitaa.com/parvandeha

📝 مسئولیت ما و آینده جبهه مقاومت 3⃣ بازسازی و توسعه امتی (3): ارتباطات اجتماعی در لایه دانش‌آموزی و دانشجویی رهبر معظم انقلاب اخیراً بر مسئله ارتباط دانش‌آموزان با دانش‌آموزان دیگر کشورهای اسلامی تأکید کردند. ایشان فرمودند: "آنچه باید اتّفاق بیفتد، عبارت است از حرکت عمومی ملّتها در این راه. جوانهای ما با همتایان خودشان در کشورهای دیگر تماس داشته باشند؛ ‌... می‌توانید ارتباط برقرار کنید؛ حقایق را برای آنها روشن کنید؛ آنچه را وظیفۀ همۀ جوانان دنیا است، همۀ جوانان کشورها است، به آنها یادآوری کنید تا یک حرکت عمومی و عظیمی در دنیا علیه استکبار به وجود بیاید" خود این مسئله باید موضوع یادداشت‌های مستقلی باشد و زوایای راهبردی آن بررسی شود. اما اجمالاً به ابعادی از آن اشاره می‌کنیم: 1. آینده جهان اسلام در گرو نسل جدید نسل جدید، عنصر تعیین‌کننده آینده جهان اسلام است. این امر در دهه اخیر از چشم قدرت‌های منطقه و آمریکا نیز مغفول نبوده و از طرق مختلف در حال اثرگذاری بر این نسل و تربیت طبقه تأمین‌کننده منافع آن‌ها در کشورهای اسلامی هستند. برگزاری طرح ظاهراً آموزشی آمریکا در عراق باعنوان (ILEP (Iraqi Young Leaders Exchange Program که نخستین‌بار در سال ۲۰۰۷ در عراق آغاز شد و نمونه‌های دیگری از این دست و در سطوح بین‌المللی چون پروژه مجمع رهبران جوان جهانی» "Young Global Leaders" (یا به اختصار YGL) در همین راستا است. ایران در این میان نمی‌تواند نسبت به این عنصر محوری بی‌تفاوت باشد. 2. تبديل تهدید شبکه‌های اجتماعی به فرصت با تغییر سبک زندگی و ورود شبکه‌های اجتماعی در بخش اساسی زیست جوان امروز و از سویی حضور پرشمار جوانان در این شبکه‌ها هم فرصت است و هم تهدید. ایده تعامل با جوانان دیگر کشورها از طریق فضای مجازی یعنی تعریف نقش و رویکرد برای حضور آن‌ها در این شبکه‌ها و تبدیل تهدید به فرصت. 3. تربیت نسلی تمدن‌گرا با آرمان‌های بلند (عبور از نسل قاعد به نسل قائم) اینکه رهبری برای این نسل، وظیفه و مأموریت ارتباط با دیگر جوانان کشورهای اسلامی را تعریف می‌کند، یعنی این جوان از همین سن خود را دارای #رسالت_جهانی و نقش تمدنی می‌بیند. چنین جوانی در بی‌هویتی محصول دنيای مدرن و فجازی غرق نمی‌شود و از همین ابتدا به افق بلند انقلاب متصل می‌گردد. این نوع نقش‌آفرینی برای نسل جدید، یعنی گام نهادن در تربیت #انسان_انقلاب با تعریف کنش در میدان. 4. امت‌سازی از مسیر تعامل و تفاهم نسل جدید حال ایده رهبری برای امت‌سازی چیست؟ این ایده اضلاع متعددی دارد که یک ضلع آن گفتگوی نسل جدید باهم است. این نسل متعلق به یک عصر و یک زیست‌جهان هستند. پس تفاهم زودتر و بهتر برقرار می‌شود. ما به‌شدت نیازمند #گفتگو هستیم تا ذهن‌ها باز شود، همراه شود، هم‌افق شود. ما بايد به #افکار_عمومی توجه کنیم، آن را، شبهات ش را، تحلیل و اندیشه‌اش را به رسمیت بشناسیم و باب #گفتگو را باز کنیم. 🆔 @taalighat

. مأموریت جریان نفاق تبدیل دشواره ایران به مسئله ایران، برای غرب است. آنها باید کارهایی صورت دهند که ایران برای غرب حل شود. این راه حل ممکن است در ایران باشد یا بر ایران. هر کس بخواهد مانعی بر سر راهشان قرار گیرد، با زبان فارسی او را خائن جلوه خواهند داد. در این میان نقش دوستان نادان نیز بسیار اهمیت دارد. آنها کار جریان نفاق را در گل‌آلود کردن آب، آسان می‌کنند و امکان کشف و رسوایی خط تخریب و تهدید را کمتر و سخت‌تر می‌کنند. .

دوست ندارم آتش جز به جان دولت آمریکا بیافتد. دوست دارم آتش دست از جان دولت آمریکا برندارد. نه به خاطر کینه‌های شخصی که به خاطر ستم‌هایی که پیش از این انجام داده و هیچ گاه از آن پشیمان نیست و برای صدها سال جنایت خود را آماده کرده است. اینکه کی و کجا و چگونه خداوند آمریکا را همچون طواغیت پیش از این مایه عبرت دیگران کند، نامعلوم است. خداوند مسیرهای بسیار پیچیده‌ای را برای هدایت چند میلیارد نفر انسان در زمین طراحی می‌کند که بسیاری از آنها از قدرت حساب و کتاب ما خارج است. محاسبات غلط دشمن نیز از همین جاست. روزی بی‌حساب خداوند نیز از همین مسیرها می‌رسد. مسیرهایی که آدم‌های دنیاپرست اعتقادی به آن ندارند و معمولا غافلگیر می‌شوند. مؤمنین اما همیشه سعی می‌کنند در نقطه‌ای بایستند که خداوند وعده فرموده تا شامل مسیرهای نامرئی روزی‌رسانی خداوند باشند. مسیرهای بی‌حساب، بی‌منطق نیست. اما انسان با تمام هوشمندی‌اش نمی‌تواند بدون به رسمیت شناختن راه خدا، مسیرهای بی‌حساب را شناسایی کند. خداوند نقشه کلی را برای حرکت انسان در زمین تعیین فرموده است. اما آدم‌ها از آن تجاوز می‌کنند و همواره در جایی هستند که نباید باشند و در جایی که باید باشند نیستند. این باعث می‌شود که پدیده‌های عجیب و استثنائی و غیر قابل محاسبه برایشان به وفور پیش بیاید. اگر همه مردم زمین به واجبات خدا عمل می‌کردند و از محرمات خودداری می‌نمودند، آنگاه در مسیرهای از پیش تعیین شده خداوند با وقایع عالم به هماهنگی می‌رسیدند نه تصادف. راه خدا بر صحنه حکم می‌راند. کافر برخورداری‌های تصادفی خویش را قانون فرض می‌کند و غافلگیری‌های حساب شده‌اش را بداقبالی و عدم دقت کافی. هر چه بیشتر تلاش می‌کند و وسواس به خرج می‌دهد، نتیجه عجیب‌تر می‌شود. هر چقدر بیشتر نشانه‌‎ها را کشف می‌کند و اطمینانش به خود بیشتر می‌شود، تصادفات شدیدتری به وجود می‌آید. زیرا به خیال اینکه عنان امور را به دست گرفته بی‌باک‌تر و مهاباتر حرکت می‌کند. آنان گمان می‌کنند که دستان خدا بسته است. اما خداوند تمام قدرتش آزاد و فعال است و هر چه را بخواهد به هر صورتی محقق خواهد کرد. این دستان بندگان خداست که به تقدیر خداوند بسته است و راه فراری از آن ندارند. امیدوارم آتش و باد هم آغوش هم حکومتی را که بر ظلم بر پا شده به خاکستر سیاه بدل کند و ریشه تمام خیانت‌های این جماعت شیطان صفت را از جا برکند. هر چند روزگار امتحان برای ما و سایرین تمام نخواهد شد و همه قدرت‌های دنیا باز هم باید آزمون سخت هدایت را از سر بگذرانند. خداوند این خسارت عظیم را به خسارت اعظم بدل کند و بلایی که جان رژیم جنایتکار آمریکا را تهدید می‌کند، آن را هیچ گاه رها نکند. خداوند همه سپاهیان آشکار و پنهان خویش را بر سر این طاغوت اعظم فرود آورد و دست و پایش را از بیخ برکند.

یک روز آمریکایی‌ها بدون هیچ بهانه‌ای نخلستان‌های عراق را به آتش می‌کشیدند. ناباورانه نگاه می‌کنم به تصویری که امروز از هالیوود مخابره می‌شود.

اگر منافقان تلاش نکنند که جامعه ایران را مبتذل کنند و انقلاب اسلامی موفق به تعالی اندیشه در بین عموم مردم ایران گردد، آنگاه احدی نخواهد پذیرفت که ما پیرو و دنباله و اضافه‌‎خور غرب باشیم. این برای غربی که هنوز زباله‌های فراوان تولید می‌کند و باید جایی برای دورریز آنها پیدا کند یک تهدید خواهد بود.

وقت آن رسیده که مردم آمریکا دولت خود را بازخواست کنند که چرا به جای ساختن کشورشان هزاران میلیارد دلار صرف ویران کردن کشورهای دیگر کرده است. اگر آن ثروت افسانه‌ای که برای خراب کردن مصرف شد، برای ساختن آمریکا مصرف می‌شد، امروز اینچنین در برابر جهنم زمینی عاجز و دست بسته نبودند. خداوند هیچ بهانه‌ای برای آمریکاییان قرار نداده که در برابر ظلم دولت‌مردان خود سکوت کنند و به میدان نیایند.

جریان نفاق می‌ترسد که از فروریختن رؤیایش با مردم سخن بگوید. آنها با تمام توان سعی می‌کنند مدافع تصویر موهوم آمریکا در نگاه ایرانی باشند. بدون این تصویر آنها هیچ نیستند.