در این روزهای جهاد و شهادت بی‌تردید رسول الله الأعظم به امتش می‌بالد که فرزندانش با وجود کمی نیرو و تعداد، با تکیه بر ایمان و اخلاص، وعده الهی را تصدیق می‌کنند و به سوی خط مقدم می‌شتابند. قطعا حضور منافقان و کافران در بین ملت‌ها و کثرت جاهلان و سست‌عنصران در میان مردمان، موعد پیروزی نهایی را عقب می‌راند؛ اما چه باک... دنیا محل آزمون سخت برای تمام آدمیان است و بناست یک به یک در میانه میدان خود را نشان دهیم. خوشا آنان که می‌شتابند و وای به حال آنان که رانده می‌شوند. نکته ظریف اینجاست: آنان که در وعده‌گاه حاضر نمی‌شوند، آتش را به خانه می‌کشند. اینجاست که آزمون سخت خشک و تر را با هم می‌سنجد.

می‌گویند هر چه داستان عاشورا بالا می‌گرفت و دشمنان خدا سطح جدیدی از شقاوت و جنایت را آشکار می‌کردند و مصیبت‌ها بر آن حضرت بی‌امان می‌بارید، چهره ایشان برافروخته‌تر و گشاده‌تر می‌شد. در حالی که دشمنان غلیظ‌تر و سیاه‌تر می‌شدند. امروز داستان مؤمنان و فلسطین، همان است. محک ایمان و اخلاص را باید در این عرصه محک زد.

لیلی با من است... گاه این استحقاق نیست که مرا در موقعیت بهتری قرار می‌دهد. گاه آزمون است. چه بسیار خوشنامی‌ها که اعتبار خالق است برای مخلوق. مثل همین آدم‌واره بودن ظاهر ما. ما در ظاهر شبیه اشرف مخلوقاتیم و این یعنی ستر اعظم. اما انسان‌ها به تدریج نشان می‌دهند که آیا شایسته این لباس بودند؟! خداوند به لطف خود پیش پیش می‌بخشد و به مهرش بیش بیش. اما آیا ما سپاسگزار این پیشدستی و گشاده‌دستی هستیم؟! او ما را به سرزمین انسانیت هدایت فرمود. خط مقدم هستی. همه ما را انسان می‌شناسند و هستی موظف است به حکم معبود قادر متعال، هیچ گاه شأن پوستین ما را نادیده نگیرد و حقیر نشمارد. او را با ما میلی بود که به مقدم خوشنامی راند و بر آن اصرار داشت. مبادا به پای استحقاق بنویسیم و طلبکار چیزی باشیم که از آن ما نیست. « اَللَّهُمَّ مَوْلاَىَ كَمْ مِنْ قَبِيح سَتَرْتَهُ » « وَكَمْ مِنْ فَادِح مِنَ الْبَلاَءِ أَقَلْتَهُ ، وَكَمْ مِنْ عِثَار وَقَيْتَهُ » « وَكَمْ مِنْ مَكْرُوه دَفَعْتَهُ ، وَكَمْ مِنْ ثَنَاء جَمِيل لَسْتُ أَهْلا لَهُ نَشَرْتَهُ »

امروز به خاطر حادثه تلخی که برای کارگران معدن در طبس اتفاق افتاده غمگین هستیم. بسیار غمگین. به مناسبت این اتفاق ناگوار باز هم مسئله کار و ارزش آن و کارگر و جایگاهش در ذهنم تکرار شد. البته مقصود من بازی با غم مردم، مانند آنچه ضدانقلاب انجام می‌دهد و یا برخی اصحاب نفاق و فتنه به آن می‌پردازند نیست. نمی‌خواهم منفی‌بافی‌ها و ناله‌زدن‌های عده‌ای سالوس و فریبکار را که به بهانه درد مردم برای اهدافشان نقشه می‌کشند تکرار کنم. قطعا آدم‌های ضعیف برای به استضعاف کشیدن جامعه همواره دست و پا می‌زنند. این مصیبت‌ها فارغ از دلایل زمینی آن که در حال بررسی است، آدم‌های قوی را تقویت و آدم‌های ضعیف را رسوا می‌کند. جریانات سیاسی منافق نسبت به ایران و کافر نسبت به ایران خوشحال می‌شوند که زخمی پیدا کردند تا بر آن بنشینند و کرم بگذارند تا تکثیر شود بیماری و درد و نارسایی و ضعف و شکست مردم تا جهانشان آبادتر شود. اما مسئله کار و کارگر و ارزشی که برای آن قائلیم از مهم‌ترین مسائل زیست اجتماعی بشر بوده و هست و خواهد بود. چیزی که به شدت با عدالت گره خورده و آن را محک می‌زند. کار در عمق معدن یکی از سخت‌ترین کارهاست. اما همواره چنین شنیده‌ایم که کارگران معدن جزء ضعیف‌ترین اقشار حتی در بین کارگران هستند. خبر دقیقی ندارم. آنچه می‌دانم محدود به شنیده‌های جسته و گریخته فضای آلوده و مسموم رسانه‌هاست که به مصیبت دیگران، زنده‌اند و از درد مردم، خرّم. اما روشن است که کار کردن در معدن اگر ناگزیر است برای جامعه، درآمد کارگر باید متناسب با سختی آن باشد. اگر صرفه یا عدم صرفه استخراج از معدنی با رسیدگی به وضع زندگی کارگر مرتبط باشد، قطعا نمی‌توان فرد محروم مضطر را به کارگری گرفت و از اجبار او صرفه اقتصادی درست کرد. این عین ظلم است. نمی‌توانی جان یک فرد را نقد کنی برای ثروت دیگری. یک بار هست منافع کلی جامعه ایجاب می‌کند که افرادی از خود بگذرند تا کشور سربلند شود. آنگاه مثل میدان جنگ است که افراد خود را فدای جامعه می‌کنند. حال وظیفه ما در برابر این ایثارگری بدون قیمت، پاسخ شایسته است. جایگاه اجتماعی کارگر باید احیاء شود. هم برای خود کارگر و باور او و هم برای جامعه و باورش. اما اگر معدن نفع خصوصی دارد، حق ندارد فرد یا شرکت خصوصی برای ثروتمند شدن کارگرانی را استثمار کند. آنها را مصرف کند و خود را بالا بکشد. این قطعا ظلم است. نمی‌توان به بهانه سودآوری امنیت و سلامت و عزت و احترام کارگر را خرج کرد. آدم‌های فقیر، ارزان‌تر از ثروتمندها نیستند. آدم‌های ساکن مناطق دور از پایتخت کم اهمیت‌تر از اهالی مرکز نیستند. آنهایی که هیچ رخ و رویی برای دیده شدن ندارند، بی‌ارزش‌تر از آنهایی نیستند که دسترسی کامل به ابزار خودنمایی و شهرت‌آفرینی دارند. ای کاش صدا و سیمای ما برای برآوردن چنین اقشاری و جبران بخشی از کاستی‌ها و ناراستی‌ها برنامه قدرتمندی داشت. نباید اجازه داد کار و کارگر زیر آوار زیاده‌خواهی عده‌ای دفن شود. اگر معدن با رعایت شأن انسانی کارگر سودآور و مقرون به صرفه نیست، تعطیلش کنید. باید مجوز بهره‌برداری از معدن مشروط به محاسبه شأن کارگر باشد. بهره‌کشی و استثمار از بندگان خدا به هر نحوی شایسته جامعه انسانی نیست.

یک نکته در مورد فهم منطق مواجهه ما با اسرائیل مهم است. ما بنا نیست تعدادی آدم بکشیم که خود را اسرائیلی می‌دانند. برنامه نابودی یک غده سرطانی است که خود را کشور می‌نامد. کشتن این غده با ازاله یک توده مرده تفاوت دارد. گاهی رفتار اشتباه یعنی فراگیر کردن بیماری. ما اسرائیل را مرحله‌ای و مرتبه‌ای نابود می‌کنیم. اتفاقات زیادی برای عبور از یک مرحله می‌افتد. این جنگ آسان و عجولانه نیست.

ساعت و دقیقه‌ای نیست که غم و درد برادرانمان در لبنان و فلسطین و غیر آن را نخورم. ساعتی نیست که غم انسان‌ها در ایران و غیر ایران نخورم. چقدر انسان درد آفرید در این زمین. مقابله با سرطان اسرائیل برای بازگرداندن بنیادهای نظم و آرامش به منطقه خیر عظیم و عمومی است برای تمام مردم ایران و منطقه و‌ جهان. جهان بدون این عنصر درد و ضعف و بیماری و مرگ و جنایت و ظلم و تجاوز جای بهتری خواهد بود. چنین نیست که دیگر در جهان بدی نخواهد بود؛ اما پس از این آزمون نزدیک به یک قرن انسان آموخت که حقیقت ذات نظامات جهانی چیست و سعی خواهد کرد مسیر بهتری را برای برآوردن نیازش جستجو کند. بسیاری در جنایت‌های این دیو پلید شریک و سهامدارند. تمام آنان که برای تشکیل و تثبیت و تقویت و گسترش و دوام و بقای آن سعی کردند و تمام آنان که برای نابودی و ضعف و فروپاشیش کاری نکردند. جنایت‌های بی‌تکرار رژیم شیطانی اسرائیل قدم‌های امروزین قدرت‌های ضد بشری مانند آمریکا و انگلیس و فرانسه و آلمان و دیگران است. اسرائیل جدای از آنان نیست. فرزند آنان است. زاییده و پرورده دست و دل آنان است. مصیبتی عظیم که از ناهنجاری دنیای مدرن برآمد و پا به پای بشر آمد تا به امروز رسید. الحمد لله موفق هستیم که در برابر این ظلم بزرگ آرام نگیریم. الحمد لله جور تمام ترک فعل‌های انسان در این مدت زمان را به دوش می‌کشیم. الحمد لله بر این درد. الحمد لله بر این موقعیت. الحمد لله بر این مصیبت عظیم. بی‌تردید اگر خداوند صبر ما را بپسندد دروازه‌های فتح و پیروزی را از جایی که گمان نمی‌کنیم خواهد گشود. هیچ گاه نباید به داشته‌های مادی غرّه شد. این مواجهه بزرگ محدود به رویارویی مادی نیست. این عمیق‌ترین دشمنی و مبارزه تاریخ است. یک سو خود را در صف بلند و تاریخی کفر و نفاق معنی کرده و یک سو در کنار انبیاء و اولیاء و بندگان خدا قرار داده. هر دو سو تلاش می‌کنند خالص و ناب باشند. و ابن همان میعاد بزرگ است. وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تَمُوتَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ كِتَابًا مُؤَجَّلًا ۗ وَمَنْ يُرِدْ ثَوَابَ الدُّنْيَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَنْ يُرِدْ ثَوَابَ الْآخِرَةِ نُؤْتِهِ مِنْهَا ۚ وَسَنَجْزِي الشَّاكِرِينَ وَكَأَيِّنْ مِنْ نَبِيٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ فَمَا وَهَنُوا لِمَا أَصَابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَمَا ضَعُفُوا وَمَا اسْتَكَانُوا ۗ وَاللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ وَمَا كَانَ قَوْلَهُمْ إِلَّا أَنْ قَالُوا رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَإِسْرَافَنَا فِي أَمْرِنَا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ فَآتَاهُمُ اللَّهُ ثَوَابَ الدُّنْيَا وَحُسْنَ ثَوَابِ الْآخِرَةِ ۗ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ

آیات نورانی فوق مربوط به سوره آل عمران از حدود ۱۴۵ است. آیات پیش و پس آن داستان مؤمنان در مواجهه با کافران است. شاید خواندن با تأمل آن برای بزرگواران افق‌گشا باشد. دقت در تک تک عبارات و فضایی که خلق می‌کند نیاز امروز ماست. خداوند ما را از برگزیدگانش قرار دهد و در جبهه حق خالص گرداند و توفیق قدم صدق و ثبات در آن عنایت فرماید. گاه به سختی فرصت تبدیل ایمان صادق به عمل صالح دست می‌دهد. بسیاری از گرامیان در تاریخ حسرت فرصت‌های ناب و پرفشار امروزین را خورده‌اند. زمانی که عمل‌های صالح بزرگ و جهانی فراهم و ممکن می‌شود که به برکت نظام جمهوری اسلامی ایران و قرار گرفتن در جامعه بزرگ ایرانیان برای ما فراهم شده است.

اتحاد علیه عمیق‌ترین شر اکنون بیش از هر زمان دیگری مشخص شده چرا خیر کشورهای اسلامی در دفع شری است که نه فقط مسلمانان بلکه همه انسان‌ها را هم تهدید می‌کند. رژیم صهیونیستی عمیق‌ترین شری است که بشر تاکنون به خود دیده است. وفاق امت و کشورهای اسلامی برای دفع این شر مشترک، سنگ بنای تشکیل امت اسلامی است. تنها با محو اسرائیل از روی نقشه جهان است که موفقیت یک کشور اسلامی، موفقیت همه کشورهای اسلامی و درد و رنج یک ملت،‌ درد و رنج همه امت اسلامی خواهد شد. تأکید رهبر انقلاب روی همدردی امت اسلامی با مردم فلسطین و مستضعفین جهان، تنها یک دلسوزی مشفقانه نیست، یک عمل سیاسی واحد و شدنی توسط ملت‌های مسلمان است. عملی که در خلأ بی‌انگیزگی و انفعال دولت‌های کشورهای مسلمان، ملت‌ها را هم‌جهت، هم‌بازو و همدل نشان می‌دهد. همدردی تمرین وحدت اسلامی در مقیاس امت واحده است.

وقتی بیمار هستی بسیاری از کارهای عادی روزمره را هم نمی‌توانی انجام دهی. نه دلت می‌خواهد، نه میلت می‌کشد. نه ذهنت یاری می‌کند. نه عقلت جمع می‌شود. نه بدنت راه می‌افتد. انگار یک عجز سراسری تو را اسیر خودش کرده. این داستان جامعه انسانی، زمانی است که عناصر بیماری‌زا و ضعف‌آفرین و سستی‌افکن و تفرقه‌جو و دردناک، آن را از حالت عادی خارج می‌کنند و اجازه زندگی عرفی و معمولی را به آنان نمی‌دهند. قدرت بسیار عظیمی در میان انسان‌ها و به ویژه مسلمانان نهفته است؛ ضعف و بیماری چنان ما را به خود مشغول داشته که امکان تعیین کنندگی را از ما سلب کرده تا وحشی‌ترین جنایتکار تاریخ بتواند هر چه می‌خواهد بر سر ما بیاورد. اسرائیل ماده و بنیاد بیماری سیستماتیک ملت‌ها به ویژه ملت‌های مسلمان است. کارکرد اسرائیل از بین بردن امکان اتحاد و احیای هویت جهانی انسان مسلمان است. اسرائیل بناست به نمایندگی از اندیشه‌ها و دولت‌های جنایتکار غربی اجازه ندهد امت اسلامی شکل بگیرد. بشریت به واسطه حضور قدرت‌های ضعف‌آفرین و بیماری‌زا و سست‌کننده، ضعیف و نحیف و نزار و ناتوان است. روح انکار از پس همین ضعف مفرط در جهان توسعه پیدا می‌کند. فرافکنی‌های شدید و گسترده و دور از انتظار نیز بر اثر همین بیماری است که ظهور پیدا کرده است. جهان بیمار است و بیمار قوت درونی خویش را از دست می‌دهد و نه تنها اقتداری ندارد، بلکه مؤلفه‌های قدرت او نیز کار نمی‌کند. اسرائیل اینجاست تا ما ضعیف و بیمار بمانیم و احساس کنیم پیروزی و بهروزی ناممکن است. اما چنین نیست. قدرت عظیم انسان و اسلام زمانی آشکار می‌شود که این بیماری بزرگ از میان ما رخت بربندد و ما از جای برخیزیم و خود را بیابیم. مردم ایران عزیز و مقتدر و محور مقاومت هزینه این عمل صالح عظیم و مقدس را می‌پردازند. عمل سازنده و زندگی آفرین دفع بیماری از انسان. پس از آن است که فرصت خواهیم داشت یکدیگر را بیابیم و هویت بزرگ و جهانی خویش را تقویت کنیم و برآوریم. إِذْ يُرِيكَهُمُ اللَّهُ فِي مَنَامِكَ قَلِيلًا ۖ وَلَوْ أَرَاكَهُمْ كَثِيرًا لَفَشِلْتُمْ وَلَتَنَازَعْتُمْ فِي الْأَمْرِ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ سَلَّمَ ۗ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ وَإِذْ يُرِيكُمُوهُمْ إِذِ الْتَقَيْتُمْ فِي أَعْيُنِكُمْ قَلِيلًا وَيُقَلِّلُكُمْ فِي أَعْيُنِهِمْ لِيَقْضِيَ اللَّهُ أَمْرًا كَانَ مَفْعُولًا ۗ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا لَقِيتُمْ فِئَةً فَاثْبُتُوا وَاذْكُرُوا اللَّهَ كَثِيرًا لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَا تَنَازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَتَذْهَبَ رِيحُكُمْ ۖ وَاصْبِرُوا ۚ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ در آیات مبارکه فوق از سوره انفال خداوند متعال تجربه دیگری از مسلمانان را برای ما روایت می‌فرماید. پرده‌برداری از امری بزرگ که مدیریت مستقیم صحنه توسط خداوند را بیان می‌کند. در حالی که دشمن خیال می‌کند برنده میدان است، وارد معرکه می‌شود، در حالی که این فریبی بیش نبوده تا نابودی آنان به دست مؤمنین رقم بخورد. به فضل الهی اسرائیل در دامی گرفتار است که خود در آن قدم گذاشت و برای فرو رفتن در آن اسرار ورزید. پس از اثبات اخلاص و صبر در میان ما، خداوند آنان را به خاک سیاه خواهد نشاند تا عبرت تاریخ شوند.

🔻باز نشر چند کلیپ در مورد اسرائیل ▪️اسرائیل همان آمریکاست(کلیک) ▪️شباهت اسرائیل با کفار قریش (کلیک) ▪️اسرائیل باید از صحنه ی روزگار محو شود(کلیک) ▪️ما اسرائیل زندگی می‌کنیم(کلیک)

کری خوندن بخشی از جنگ هست. توی شلوغی جنگ که احساس میشه هر لحظه اون بی‌نهایت سال هست و‌ پشت دیوار آتش زندگی مرده، فقط آدم‌های قوی خودشون رو گم نمی‌کنند و نمی‌بازند. جنگ زدن داره، خوردن داره. اگر قرار باشه با پرداختن به خوردن‌ها، فاتحه جنگ رو بخونیم که اساسا مقابله بی‌معناست. روزی که تکلیف جنگ باشه، عملگر جهاد منطق خودش رو پیش خواهد برد. چیزی که در متن قرآن و‌ سنت فراوان در موردش صحبت شده. چون شدیدترین پدیده پدیدار کننده هست و اصل و فرع هر چیزی رو آشکار می‌کنه. به همین خاطر هم خودداری حداکثری در موردش وجود داره.

🔘اثر اطاعت خداوند عن الامام الحسن عليه السلام: 《 ... أُقْسِمُ بِاللَّهِ قَسَماً تَالِياً، لَوْ أَنَّ النَّاسَ سَمِعُوا قَوْلَ اللَّهِ (عَزَّ وَ جَلَّ) وَ رَسُولِهِ، لَأَعْطَتْهُمُ السَّمَاءُ قَطْرَهَا، وَ الْأَرْضُ بَرَكَتَهَا، وَ لَمَا اخْتَلَفَ فِي هَذِهِ الْأُمَّةِ سَيْفَانِ، وَ لَأَكَلُوهَا خَضْرَاءَ خَضِرَةً إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ 》 به خدا قسم می‌خورم، اگر مردم به حرف خدا و رسولش گوش می‌دادند، (و با پدرم بیعت می‌کردند) آسمان، بارانش را و زمین، برکاتش را نثارشان می‌کرد، حتّی دو نفر هم در این امّت به اختلاف نمی‌خوردند، و همه تا قیامت از طراوت و سرسبزی دنیا برخوردار می‌شدند. امالی شیخ طوسی، ص ۵۶۶