گاهی تصور ما از یک سرزمین، تنها یک جاده است. تمام امکان‌ها را در مسیری می‌بینیم که دیگران رفته و‌ پا کوبیده‌اند. چه بسا آن سرزمین نه مسیر که مقصد باشد. خلاصه شدن یک پهنه در یک خط و نادیده گرفتن اقطار دیگر آن، فهم ما از زندگی را کوتاه می‌کند.

اینطور نیست که همیشه برق آتش خانه همسایه خاکستر کند. گاهی دانسته یا ندانسته آستین خودمان طعمه خواهد شد. لهیب برق جلوه‌گری دامان‌سوز است. آه مظلوم طومار زمین و زمان را می‌پیچد. هنوز که اتفاقی نیافتاده. این تازه شروع ماجراست. قصه این بنده خدا مرا یاد کیان پیرفلک انداخت. جامعه باید بداند که در جو غلبه هیجانات حیوانی و حیله‌های شیطانی، تنها آنهایی که اهل دیانت و سیاستند نمی‌سوزند. گاهی هیزم این آتش صاحبان دین انسانیت هم خواهند بود. در پس پرده پرونده‌های فراوانی از قربانی شدن نزدیکان اصحاب گناه و فسق و فجور در دالان‌های دستگاه قضا و اتاق‌های مشاوره باز است. البته که به هیچ عنوان نمی‌توان داوری نهایی در مورد آن مرحوم داشت و نیازی هم به این کار نیست؛ اما تفاوت آشکاری بین رفتارهای عزادارانه مادر و خواهر و همسر وجود داشت. قطعا درد سنگینی بر جان بازماندگان نشسته و شعله‌های سوزنده به این زودی‌ها در روح و روان این خانواده خاموش نخواهد شد. مادر در اظهاراتش عنوان کرد که تا پیش از این مصیبت، فرهنگ شهادت‌طلبی را مردود می‌دانسته و رسانه‌ای شدن اظهارات همسر نشان داد که بازماندگان آن مرحوم کدام طبقه را نمایندگی می‌کنند. عرض ما هم همین است. این مسئله تنها دینی و سیاسی نیست. یک مسئله واقعی اجتماعی است. می‌گوییم اسلام و سیاست اسلامی سهمی از رها شدگی بی‌ضابطه را مهار می‌کند تا جامعه محل امنی برای زندگی باشد. امکان حیات طبیعی برای همه فراهم باشد. اگر امنیت سلب شد و آسایش از بین رفت، دیگر این و آن ندارد. خشک و تر می‌سوزد. قطعا در تقدیر خدا شعله‌های سوزنده شهوت و حسرتی که صاحبان دین انسانیت با هزار جد و جهد بر دل نوجوانان و جوانان و نیازمندان می‌افروزند بی‌پاسخ نخواهد ماند. لعنت خداوند و محرومیت از رحمتش تنها گوشه‌ای از داستان مرئی و نامرئی مکافات عمل است. حتی اگر تمام بندهای آسمان هم از زمین بریده شود، باز همانند مردم مغرب‌زمین آتش فتنه به درب خانه آتش‌افروزان خواهد رسید. باد همیشه به یک سو نمی‌وزد. مناسبات مادی زمین، گوشه‌ای از دستگاه محاسباتی آسمان است و اهالی آن همه بندگان خدا و مخاطبان دین خدا. چه واقعیت را بپذیرند و چه انکار کنند در بستر قضا و قدر الهی قدم می‌زنند و معنی می‌شوند. به حسب ظاهر خداوند این قربانی را از ملت ایران پذیرفت تا هشداری باشد بر ما بازماندگان که تاوان بی‌توجهی به ناهنجاری‌های اجتماعی بسیار سخت و سنگین است. هم سوزناک است و هم ترسناک. البته هنوز عده‌ای که خودشان را کنار می‌کشند سعی در آرام کردن خویش دارند و به خود اطمینان می‌دهند که آنقدر عقب می‌نشینند که در امان باشند؛ اما عرصه آنقدر گشاده نیست که آنان از دایره حساب و کتاب خارج شوند. دایره تأثیر و تأثر حتی در بزرگ‌ترین گردش خود بالأخره به خانه بازمی‌گردد و ناگهان از پشت بر شانه می‌کوبد. زنجیره علت‌ها با سر زیر برف کردن دانه‌های خود را گم نمی‌کند. اگر توبه‌ای در خور صورت نپذیرد، لعنت خداوند صورت‌های بسیار هولناک‌تری از خود نشان خواهد داد. مردم مدینه وقتی با کنار کشیدن از سیاست و دیانت، خون به دل علی و فاطمه می‌کردند، باور نمی‌کردند دچار لشکر یزید شوند. وقتی زنان کوفه به زبان عفیفانه اکتفا نمی‌کردند به حلال خدا، باور نمی‌کردند به خون حسین آزموده شوند. مگر می‌شود سینه امام زمان فشرده شود آهش به آسمان رود و مادر شهید آرزوی مرگ کند و پدر شهید دق کند و عافیت‌طلب و فتنه‌انگیز گردن به سلامت به در برد؟! ماییم و حقیقت. ماییم و واقعیت. ماییم انسانیت. گریزی نیست. نمی‌توان در کالبد انسان، حیوانی زیست. در دینِ انسانیت نمی‌گنجد که چون دام و دد بگذرانی. تو را به ترازوی انسان می‌سنجند و دروغ بستن تو به انسان را از کفه داشته‌هایت کسر می‌کنند. اینجا حقیقت زلال است. ما به خود پیچیدیم و کدر شدیم.

حل مشکل مصلحت در آینه حکمت | خبرگزاری فارس مردم و مسئولان در نظام جمهوری اسلامی ایران بایستی ارتباط وثیق خود را با نهاد حکمت جمهوری اسلامی ایران یعنی جایگاه ولایت فقیه و شخص ولی فقیه حفظ کنند. این هماهنگی و مداومت در تنظیم امور موجب خواهد شد تا جامعه از پراکندگی‌ها و آشفتگی‌ها و گمگشتگی‌ها در امان بماند. ادامه...👇 https://www.farsnews.ir/news/14020213000064/%D8%AD%D9%84-%D9%85%D8%B4%DA%A9%D9%84-%D9%85%D8%B5%D9%84%D8%AD%D8%AA-%D8%AF%D8%B1-%D8%A2%DB%8C%D9%86%D9%87-%D8%AD%DA%A9%D9%85%D8%AA

کار قشنگی بود✅ | يجاهدون في سبيل الله ولا يخافون لومة لائم | 💡شبکه نفوذ | سیدفخرالدین موسوی 🆔@nofoz_shenasi👈عضو شوید ♦️آرشیو پرونده ها (اینجا) https://eitaa.com/parvandeha

امام هادی علیه السلام: خودبيني و غرور، انسان را از تحصيل علوم باز می دارد و به سمت حقارت و نادانی می كشاند. مستدرک الوسائل ج ۱، ص ۱۴۰ (اللهم عجل لولیک الفرج)

موضوع: اخلاص ✅گریه های بی امان آیت اللّه میرزا جواد آقا تهرانی، پس از شنیدن خاطره حجت الاسلام والمسلمین قرائتی ╭═━⊰🍃🌺🍃⊱━═╮  @kolbearamesh2023 ╰═━⊰🍃🌺🍃⊱━═╯

🌸🍃🌸🍃۹۲ حدیث_روز نبی مکرم اسلام صلّی اللّه علیه و آله و سلم فرمودند: شیطان را دشنام مگویید، فقط از شرّش به خدا پناه ببرید زیرا دشنام‌دادن ایجاد حق می‌کند و شیطان را حقی بر انسان ایجاد می‌شود و شیطان برای تلافی و جبرانِ حق خود قدرت آزار انسان را در خود می‌یابد. نهج‌الفصاحه

. من از گرد و غبار آسمان شهر بیزارم من از بوی تعفّن در میان شهر بیزارم نمی‎خواهم که با جمع نشسته همسفر باشم که از این راحتی در سایبان شهر بیزارم نمی‌خواهم بسوزد مسجدی در آتشی دیگر که از هر اتفاق ناگهان شهر بیزارم هنوز از کافه‌ها شعر "برای" می‌رسد بر گوش من از آهنگ برخی ساکنان شهر بیزارم کجایید ای قلم‌ها! امتحان سخت در راه است که از جامانده‌های امتحان شهر بیزارم نه تنها روسری... شرم و حیا هم از سر افتاده من از این وضع ناجور زنان شهر بیزارم رگ غیرت به زیر زخمِ تیزی بود و هی می‌گفت: من از آغوش‌های رایگان شهر بیزارم به جنگ اینهمه یاغی سرش را داده الداغی چقدر از این سکوت عالمان شهر بیزارم به ترک فعل مسئولین نگو رأفت... بگو ذلت! که از تحریف‌های بزدلان شهر بیزارم صدای آیت‌الله از نماز رشت می‌آید: من از کشف حجاب دختران شهر بیزارم #نجمه_پورملکی ۱۴ اردیبهشت ۱۴۰۲ گیلان_شهرستان_خمام

گویا درک حضور حضرت حجت به شرط عطش است. سخنران می‌گفت: مرا مدرسه‌ای دعوت کردند. سالن پر از دانش‌آموز بود. جلسه آرام نمی‌شد. از آنها خواستم بگویند آیا با رغبت برای مراسم حاضر شده‌اند؟! چند نفری گفتند ما را به زور آورده‌اند. گفتم من به زور برای کسی حرف نمی‌زنم. همه باید میل داشته باشند. پایین آمدم. هر چه مسئولان اصرار کردند و دیگر دانش‌آموزان تمنا که ما چه کنیم، اینها نمی‌خواهند، ما که می‌خواهیم! گفتم هر وقت همه کسانی که حاضرند مایل بودند می‌آیم. ظهور گویا اجباری نیست. باید طلب باشد. میل باشد. شوق باشد. سؤال باشد. احساس نیاز باشد. تمنا باشد. رغبت باشد. تشنگی باشد. بلکه عطش باشد. بی‌قراری و بی‌تابی باشد. آگاهی باشد، خواستن باشد. گردن گرفتن باشد. انتظار باشد. انتظار... اینکه فقط برخی از ما منتظر باشند کافی نیست. همه باید منتظر باشند. البته ممکن است تخفیف قائل شوند و از همه یک مقدار مساوی انتظار انتظار نداشته باشند. بعضی‌ها در دلشان منتظرند. بعضی حرفش را هم می‌زنند. بعضی اما کار می‌کنند. بقیه را هم به کار می‌کشند. روی طلب دیگران هم کار می‌کنند و آنها را به دایره انتظار می‌کشند. دیگران را از بی‌تفاوتی خارج می‌کنند. جامعه را از حالت علی السویه خارج می‌کنند، به موضع وادار می‌کنند. جامعه ناچار است موضع بگیرد. باید موضع بگیرد. نمی‌توان در گوشه عافیت نشست و منتظر بود. باید آمد وسط میدان و سیلی خورد و زخمی شد و طرفداری کرد و امتحان داد و منتظر بود. اصلا جمهوری اسلامی ایران همین دستگاه همزن آخرالزمان است. همه باید موضع بگیرند. باید بیایند و امتحان دهند. باید تشخیص دهند. بین بد و بدتر باید به خاطر بد هزینه بدهند. باید نشان بدهند که می‌توانند. می‌خواهند. منتظرند. دنبال امام زوری نیستند. باید التماس کنند. خیلی‌ها خیال می‌کنند اگر یک گوشه‌ای پنهان شوند تا امام زمان آمد سالم باشند، کافی خواهد بود. قبل از ظهور باید آدم‌ها گرم شوند. جمهوری اسلامی ایران رزمایش ظهور است. عملیات گرم شدن برای ظهور است. مگر می‌شود در این حادثه بزرگ بی‌طرف بود. ظهور که اتفاق بیافتد موتور حرکت خیلی‌ها جام می‌کند. روغن‌کاری نشده. انقلاب که شد خیلی‌ها دیدند به درد اسلام اجتماعی نمی‌خورند. اسلام در اجتماع خیلی مؤونه می‌برد. خیلی‌ها سرد شدند. دیدند همان اسلام سرد و جامد را می‌خواستند. همان کالای کهنه عتیقه را که بوی نم موزه می‌داد. همان کالای لوکس اشرافی را که شیطان‌ها هم برایش سفره افطار پهن می‌کردند. دیدند اسلام انقلابی، اسلام مبارزه، اسلام تقوای اجتماعی به دردشان نمی‌خورد. هوی نفسشان را اشباع نمی‌کند. حجم دینداری و دین‌خواهی‌شان اندازه همان اعمال انفرادی بود. حتی حج‌شان هم انفرادی بود. حتی نماز جماعتشان هم فرادی بود. خودشان مرکز عالم بودند. انقلاب آمد کاسه، کوزه این جماعت را به هم زد. کل تشخص‌شان را شست و برد. لذا با انقلاب و بعضا اسلام فاصله گرفتند. گفتند جمهوری اسلامی مردم را بی‌دین کرده. اصلا جمهوری اسلامی محک دینداری بود. خیلی‌ها تقلبی بودند. نسخه بدل بودند. ادا بودند. محک که خوردن. رسوا شدند. دیدند هیچی نیستند. مسلمان نیستند. یک عده فرعون ذلیل که گوشه‌ای در مسجد تار تنیده و منتظر شکار است. همان‌ها از انقلاب وحشت کردند. از آمدن انقلاب به مسجدشان ترسیدند. الآن بعضی مساجد که می‌روی انگار بزرگ روی دیوارهایش نوشته و لیس بمسجد... آن لیس بمسلم‌ها، آن لیس بمسجدها را نگهبانی می‌کنند. عینا به سبک آتش‌کده‌ها... انقلاب، قلابی‌ها را از جماعت جدا کرد. حالا آنها ناراحتند. آنها که در انقلاب خودشان را در انبارها ذخیره کردند، جزو واماندگان ظهورند. تا منتظر نشویم، منتظَر نمی‌آید.