بدون وجدان مفهوم جهاد و جایگاه آن در زندگی مؤمنانه، نمی‌توان منطق تصمیمات ولیّ فقیه را یافت و دانست که چگونه به صحنه می‌نگرد و به چه می‌اندیشد و چه هدفی را دنبال می‌کند. کسی که جهاد را تنها در جنگ نظامی می‌فهمد، در تحلیل شیوه مبارزه آیت الله خامنه‌ای با دشمنان ایران و اسلام فرومی‌ماند و به بیراهه می‌رود. همانطور که اگر فردی دین را فردی بفهمد و اجتماع را جمع جبری افراد بداند و ولیّ فقیه را سلطان اسلامی بشناسد، نمی‌تواند درست در این باره بیاندیشد. جهاد در متن دین سه وجه دارد. سهم و وزن جنگ نظامی در این منظومه کلی روشن می‌گردد. تمام لحظات زندگی مؤمنانه در متن جهاد است. جهاد صفتی از صفات زندگی مؤمنانه است که صورت عینی نیز پیدا کرده و صاحب شخصیت روشن و مهین است. جنگ نظامی در طرح جهاد اصغر جانمایی شده است. جهاد اکبر و جهاد کبیر مکمل سه‌گانه جهاد است. این هر سه در یک طرح کلی به ما خواهند گفت،کی، کجا، چه کاری باید انجام داد. هر عمل ما دارای این سه وجه است. همان طور که صاحب سایر صفات ده‌گانه است. حال سخن اینجاست. اگر بنا بر این باشد که نماینده جهاد اصغر نیروهای نظامی ارتش و سپاه باشند، نماینده جهاد اکبر و جهاد کبیر کدام بخش از جامعه‌اند؟! آیا می‌توان گفت که نیروهای نظامی آماده جهادند و بدون در نظر گرفتن عیار آمادگی جهاد اکبر و جهاد کبیر وارد صحنه پاسخ نظامی که خود بخشی از جنگ ترکیبی است بشویم؟! نویسنده بر آن نیست که تعیین کند، ما در چه نقطه از آمادگی قرار داریم. قصد و غرض بنده آن است که سهم تمام آحاد ملت را در پبشبرد برنامه جهاد یادآوری کنم. بنا بر اجرای حکمی الهی است. قصد حرکت مردم به بهانه یک رویارویی جدی است. آزمونی عمومی برگزار شده که نیروهای نظامی بخشی از آنند. این امتحان با حضور همه برگزار خواهد شد. اینگونه نیست که بخشی از بدنه مردم حرکت کنند و بخشی باقی بمانند. بنی‌إسرائیل وقتی به دروازه‌های فلسطین رسیدند حاضر نشدند وارد شوند و جهاد کنند. خداوند آنان را از دم دروازه‌های شهر بازگرداند. با اینکه وعده پیروزی داده بود و وعده خداوند حق است. مردم پا پس کشیدند و تقدیر چنان شد که چهل سال آواره باشند. امروز چیزی تغییر نکرده است. صحنه همان صحنه و آزمون همان آزمون است. جنگ شناختی دشمن بر روی شهرها در تلاش است تا مالک را از پای خیمه معاویه عقب بکشد. یا اینکه نیروی نظامی در نقطه صفر برخورد بدون پشتوانه تنها بماند و محاصره شود و قلع و قمع گردد. ما آماده‌ایم تا همه با هم، با تمام توان جهاد کنیم و ولیّ فقیه لحظه و شکل درست عملیات را بر اساس داشته‌های واقعی تعیین خواهد فرمود. نه خلف وعده‌ای هست و نه سستی و تزلزل و عقب‌نشینی. هیچ سلطه‌ای نیز در کار نیست. اجباری وجود ندارد. ولیّ فقیه یک دست در پیمان خدا دارد و یک دست در پیمان مردم. با هر دو پیش می‌رود. زبان او نیز پیوندی دارد با وعده خداوند و عهد مردم. دشمن نیز دائم در حال ارزیابی ماست. آیا تا چه حد آماده‌ایم؟! پاسخ او نیز به رفتار ما بستگی دارد. آیا آماده جهاد هستیم؟! آیا سهم خود را برآورده‌ایم؟! آیا حق جهاد اکبر با نفسانیات و وساوس درونی و جهاد کبیر با جریان نفاق و شبهه را برآورده‌ایم؟! نظامیان قهرمان ما بی‌باک‌ترین و سلحشورترین نیروهای نظامی جهانند. با تمام امکانات و تجهیزات آماده‌اند تا همه به نقطه صفر عملیات برسند. اما نکته اینجاست که مسئولیت وعده صادق سه بر دوش سه وجه از جهاد است. جهاد اصغر؛ جهاد اکبر؛ جهاد کبیر

🛑۳ خبر در یک صفحه از روزنامه زمان شاه ➕استخدام ۷۰۰ هزار کارگر خارجی برای کار در ایران (بیکاری در کشور هست و قراره این تعداد کارگر خارجی با حقوق های بالا در ایران شروع به کار کنن) ➕۲۰۰ هزار تُن برنج آمریکایی از فردا در مغازه ها به فروش می رسد(چرا از پاکستان و هند برنج وارد نمیشد! از آمریکا با هزینه های ارسال آنچنانی!!!) ➕ایران با فرستادن نفت، مصر را از بحران نجات داد(ما آریایی هستیم عرب نمی پرستیم ) 📚روزنامه اطلاعات ۲۲ دی ۱۳۵۳ گروه پژوهشی آرتا | برای عضویت کلیک کنید

رزمایش اخیر نیروهای مقتدر نظامی ایران می‌تواند استقبال از شیطانی باشد که تلاش کرد با سپاه رعبی که پیش از خزیدنش بر اریکه قدرت به راه انداخته، دستآوردهای ارزان و آسان فراهم کند تا سرمایه روزهای سیاه ریاستش باشد. او به ما وعده جهنم داده. البته که این صادقانه‌ترین وعده شیطان بزرگ است؛ اما ابراهیم مقهور این وعده‌ها نخواهد شد. تلاش دنیازدگان این است که باور کنیم دوران آنان است؛ اما حقیقت این است که دوران مقاومت است و آنان می‌خواهند با قد و قامت کوتاه خود تاریخ را از مدار خارج کنند. نخواهند توانست هر چند بسیار جنایت کنند. این تجاوزهای بی‌اندازه ترتیبات عالم را تغییر نخواهد داد؛ بلکه آنان را از مسیر تقدیر بیرون خواهد راند. همچنان که تا امروز بوده و إن شاء الله پس از این نیز خواهد بود و ما دست خدا در زمین خواهیم بود اگر ایمان و امید و اراده خود را ثابت کنیم. مسئله زمان است و ضربان‌های حقیقت و نوسان‌های واقعیت.

شنیده ام محمود درویش گفته است : اگر از تو درباره غزه پرسیدند... بگو به آنها در آنجا شهیدی است که شهیدی آن را حمل می کند و شهیدی از وی عکس میگیرد و شهیدی او را بدرقه می کند وشهیدی بر وی نماز می خواند. و در دنیای امروز ما مظلومی است که مظلوم دیگری از او دفاع میکند و مظلومان دیگری حمایت میکنند و از کشته شدن مظلومان فقط مظلومان غمگین میشوند .

کارتر روز دهم دیماه سال 56 ایران را به واسطه رهبری محمدرضا پهلوی جزیره ثبات نامید. روی دوم بهمن سال 56 امام خمینی در بیانیه‌ای نوید پیروزی به ملت ایران داد. محاسبه کدام یک درست بود؟ خطای محاسباتی گریبان کدام را گرفت؟

قهرمان پارالمپیکی که با جوایزش برای پدرش تریلی خرید 🔹«زهرا رحیمی» نایب‌قهرمان ۱۵ ساله پارالمپیک ۲۰۲۴ پاریس پیش از حضور در این مسابقات گفته بود ۲ آرزو دارد؛ اولی کسب مدال پارالمپیک و دومی خریدن تریلی برای پدرش. 🔹حالا زهرا به عهدش وفا کرده و با تمام جوایزی که گرفته بود و بخشی از پس‌انداز خانوادگی، در آستانه روز پدر، یک تریلی کِشنده برای پدرش خریده است. 🔹در پایان این ویدئویی که زهرا رحیمی در صفحه شخصی‌اش منتشر کرده، پدرش با تریلی دور او می‌چرخد. @TasnimNews

این خبر می‌تواند یک فیلم فاخر گردد از زندگی زیبای ما ایرانی‌ها و ایران جهان را برای جهانیان بیشتر معرفی کند. وقتی تصور می‌کنم که چه فیلمنامه زیبایی از آن می‌توان نوشت لذت می‌برم. همه چیز در آن هست. جُنگ موضوعات همبافت در زندگی ایرانی. دختری که از قهرمانی جهانی هم قدم بالاتر می‌گذارد و زیبایی خیره کننده خانواده را نشان می‌دهد.

کاری برای دیده شدن آشکار شدن و گسترده شدن و در دسترس قرار گرفتن برای چشمه فضیلت است. دیده شدن و خود را در معرض شهرت قرار دادن می‌تواند زشت یا زیبا باشد. می‌تواند آسیب‌زا و سودآور باشد. می‌تواند مایه رشد باشد و می‌تواند مرگ به دنبال بیاورد. در زندگی دینی فردی ما خوبی‌های خود را پنهان می‌کنیم تا شائبه ریا در آن نباشد. اما در زندگی دینی اجتماعی افشای خوبی‌ها یک وظیفه است. فضاسازی یکی از وظایف مهم مؤمنان است. این کار با افشای خوبی‌ها ممکن است. سطح جامعه باید پر باشد از خوبی‌هایی که بی‌دریغ به خاطر خدا انجام می‌شود. ما نیاز به دیده شدن داریم. این نیاز می‌تواند درست برآورده شود و یا نادیده گرفته شود. اگر سبک زندگی اجتماعی تو جایی برای دیده شدن در نظر نگرفته باشد، آنگاه اعضاء تو برای اینکه خود را گسترش دهند به سمت دیده شدن‌های بی‎قاعده حرکت می‌کنند. به خصوص که در دنیای امروز فضای مجازی این خودنمایی‌های بی‌قاعده را بسیار آسان کرده است. فرهنگ ضدتظاهر ما که در جای خود بسیار پسندیده و باشکوه است، باعث شده تا تعادل نمایش در میان ما به هم بخورد و حواسمان نباشد که فرزندان ما و نوجوانان و جوانان ما و حتی بزرگ‌سالان و کهنسالان ما نیاز به دیده شدن و شنیده شدن و به شمار آمدن و احساس اجتماعی بودن و مشهور بودن و مردمی بودن داشته باشند. نه تنها این عیب نیست؛ بلکه از واجبات زندگی ماست. چه مؤمنانه بیاندیشیم چه غیر از آن. حال که چنین است، آیا ما فکری به حال این مسئله بزرگ در مسیر اجتماعی شدن کرده‌ایم؟ آیا سرمایه‌گذاری لازم را داشته‌ایم؟ آیا اصلا آن را ضروری می‌دانیم؟ وقتی ساختار اجتماعی فکری برای این مسئله نکرده باشد، آدم‌ها به نمایش‌های ضعیف روی خواهند آورد و خود را با ساده‌ترین و پیش پا افتاده‌ترین مسائل نمایش خواهند داد. گاهی این نمایش‌های دم دستی آنان را به ورطه سقوط و هلاکت می‌کشاند. این در حالی است که مبدأ این میل کاملا انسانی و مثبت و از مقدمات رشد و فطری است. جمع‌های فامیلی و خانوادگی، جمع‌های دوستانه و صمیمی، جمع‌های همکاری و هم‌گروهی، فرصت‌‎های خوبی هستند برای دیده شدن و شنیده شدن و به شمار آمدن و تشکیل پیوندهای شخصیتی بزرگ‌تر و اجتماعی‌تر. آیا فکری به حال تولید و تولد حلقه‌های آشنایی کرده‌ایم؟ آیا به دنبال آن بوده‌ایم که ایده‌های مبتکرانه جمع‌آوری افراد را امتحان کنیم؟ آیا از فرصت‌هایی که داریم استفاده کرده‌ایم؟ مثلا آیا از ظرفیت مساجد که محل اجتماع روزانه مردم هستند برای این هدف استفاده کرده‌ایم؟ یا بیگانگی و غریبگی و تنهایی همه ما را در خود بلعیده و هر یک از ما به بهانه‌ای از آن فراری هستیم؟ بسیاری از استعدادهای انسان در فضایی شکفته می‌شود که احساس خودمانی کند. آیا تلاش کرده‌ایم خودمانی‌های خود را گسترش دهیم،‌تنوع دهیم و ارتقاء دهیم؟ آیا طرحی برای اجتماعی کردن فرزندان و خودمان داریم؟ آیا خیال می‌کنیم که آدم خود به خودی عنصر اجتماعی مثبت و رشید و موفق و پیشرو خواهد شد؟ آیا به این فکر کرده‌ایم که فرزندانمان و خودمان چه نیازهایی برای اجتماعی شدن داریم؟ و آیا می‌دانیم اجتماعی شدن ما چقدر می‌تواند مردم ما را قوی کند و کشور ما را قوی کند و جامعه ما را قوی کند و حتی باعث گسترش دامنه حضور اجتماعی ما در دوایر ماهیتی بزرگ‌تر شود؟ اگر ما مهارت کافی برای اجتماعی شدن داشته باشیم، می‌توانیم دیواره‌های جامعه را گسترش دهیم و متوجه حیثیت منطقه‌ای و جهانی خویش نیز باشیم. می‌توانیم حیثیت نژادی، حیثیت زبانی، حیثیت دینی و مذهبی و سایر حیثیات وجودی را نیز گسترش دهیم و با آدم‌های بسیار بیشتری آشنا شویم و آنها را وارد خودمانی‌هایمان کنیم یا خودمانی‌هایمان را گسترش دهیم تا آنها نیز داخل آن شوند و یا چیزی از هر دو تای آن. به نظر من می‌توان ایران را توسط توسعه اجتماعی قدم‌های زیادی پیش برد و بزرگ کرد و قدرت به آن افزود بدون آنکه نگران تحریم و تشدید فشارها بود. وقتی شما خودمانی‌های خود را با کسب مهارت‌های اجتماعی شدن، گسترش دادید آنگاه بسیاری در کنار شما قرار خواهند گرفت و بر توان شما خواهند افزود و هوادار شما خواهند بود. ایران عزیز ما گنجایش حضور صدها میلیون نفر سالانه به صورت مسافر و گردشگر را در خود دارد. البته بنده به شدت مخالف نگاه منفعل و غربزده راجع به سفر و گردشگری هستم. این نگاه تمام ارزش‌های سفر را با نگاه کج و معوج نابود می‌کند و یک سود سرشار را به یک خسارت غیر قابل جبران تبدیل می‌کند. ارتباطات اجتماعی می‌تواند بدون انفعال فرهنگی اتفاق بیافتد. نیاز نیست ما همه چیزمان را ببازیم تا چند نفر برای تفریح و به لجن کشیدن فرهنگ ما دلار هزینه کنند و انگار ما را با پول بخرند تا مثلا صنعت گردشگری توسعه پیدا کند.

روابط انسانی را نباید صنعتی کرد. روابط انسانی باید طبیعی باشد. روابط طبیعی رشد و زندگی به همراه دارد. روابط صنعتی خواه ناخواه مایه ننگ و مرگ است. ما نیازمند روابط فطری با تمام مردم جهان هستیم. معتقدم اگر ما به رشد اجتماعی کافی برسیم می‌توانیم مردمان کشورهای متخاصم را تا آنجا با خود همراه کنیم که دیگر دولت‌هایشان نتوانند منافع ما را در فرصت‌های خود حبس کنند. آنان ناچار خواهند بود پیرو ملت‌هایشان باشند و فضا را به روی ملت ما بگشایند. ما اینگونه می‌توانیم شبکه تحریم را بشکنیم. اگر روزی برای منع و پوشاندن ابتکاراتی را به کار می‌بستیم امروز که انقلاب کرده‌ایم و خود را در جهان معرفی کرده‌ایم و گفته‌ایم که شایسته جامعه شدن هستیم و حرفی برای گفتن داریم و می‌خواهیم رشد کنیم و ثابت کنیم که جای ما در جهان خالی بود، باید طرحی برای نمایش و دیده شدن داشته باشیم. اصلا باید فکر فروبستگی و پنهان شدگی و خجالت و شرم توجیه شده و فرهنگ شده و رسوب کرده را کنار بگذاریم. انزوا و زهد رسوب کرده و سخت شده را کنار بگذاریم. باید بیاییم وسط میدان و خیال کنیم آنجایی که ایستاده ایم درست مرکز زمین است و شروع کنیم و گستردن خود. برای این کار باید شخصیت اجتماعی تعریف کنیم. باید بلد باشیم که چکار کنیم. باید بدانیم که چگونه خودمان را در یک دایره بزرگ‌تر گم نکنیم. وگرنه به محض وارد شدن در یک هویت قوی‌تر و بزرگ‌تر احساس پوچی و کوچکی و بیهودگی خواهیم کرد. باید با قدرت به سمت فهم اجتماعی از رفتارهای جزئی حرکت کنیم. باید بدانیم که ما در جامعه چه شکلی هستیم و چه شکلی می‌توانیم باشیم و چه شکلی می‌توانیم به جامعه بدهیم و جامعه چقدر می‌تواند به داشتن ما ببالد و از ما بهره ببرد و خود را با داشتن ما بالا بکشد. آیا به این چیزها فکر کرده‌ایم؟ یا هنوز انفعالی به قضیه نگاه می‌کنیم؟ جوان امروزی انفعال را نمی‌پسندد و برنمی‌تابد. به محض اینکه احساس می‌کند تو اراده یا آگاهی و توان و خواهش اجتماعی شدن را نداری از تو منصرف می‌شود. زیرا ارتباط گرفتن برای او بسیار آسان است. اگر تو رشد و ارتقاء هویتی را طراحی نکنی، جامعه منتظر نخواهد ماند و پوست خود را خارج از قاعده خواهد شکافت و دچار عریانی و دریدگی خواهد شد. از خود بیرون خواهد افتاد و دیگر تو او را و او تو را نخواهد شناخت. منطق رشد، پوسته‌ها و صورت‌ها را در یک نظامی توسعه می‌دهد، تقویت می‌کند، تنوع می‌دهد و جانمایی و جاگذاری می‌کند. اگر من نتوانم درست به موضوع رشد بپردازم، آنگاه دچار شکافی بزرگ خواهم شد که به سختی قابل ترمیم است. دفتر تمرین

. چه بسیار گره‌ها در کارها که ما کارسازی را یاد بگیریم. .

🎥 صهیونیست‌ها چطور موجوداتی هستند؟ اینها معتقدند همه دنیا حیوان هستند و فقط خودشان آدم هستند و مالک همه جای زمین محسوب می‌شوند. پهلوی‌پرست‌ها هم معتقدن چنین جانورهایی، دوست مردم ایران هستند! @Farsna

رهبر معظم انقلاب سخنان مردمی خویش را در بستر دیدارهای عمومی با مردم در میان می‌گذارند. اینکه پس از هر دیدار و انتشار بیانات، عده‌ای از مردم به جای اینکه به دنبال جایابی نقش خود در تحقق منویات معظم له باشند، به دنبال متهم کردن این و آن می‌گردند، در واقع مسئولیت‌گریزی به شمار می‌آید. هر کس باید بنشیند و بررسی کند که چه سهمی در سخنان ایشان دارد. اگر هیچ سهمی نمی‌بیند باید خود را بازیابی کند. حکومت مردمی، نیازمند مردمی است که مسئولیت حکومت را بپذیرند. برای این کار باید یاد بگیرند که چه مشکلی را می‌توانند از جامعه حل کنند. ولیّ فقیه جایگاهی مردمی است. مخاطب ایشان مردم است. مسئولان را نیز از آن جهت که برآمده از مردمند معتبر می‌داند. اگر مردم خود جایگاه خود را در پیشبرد جامعه ندانند یا نادیده بگیرند و سعی کنند عده‌ای را به کار بگمارند و خود کنار بکشند؛ آنگاه به تدریج بدون اینکه بدانند ساختار استبدادی شکل می‌گیرد و ریشه‌دار می‌شود. لذا مردم باید نشانه‌هایی را که رهبری آشکار می‌کنند دنبال کنند و خود را تقویت نمایند. بدون آن، جمهوری اسلامی نخواهد توانست به درستی اهداف خود را بیابد.