اون روزی که اسم اینجارو گذاشتم، همینطوری فی البداهه به ذهنم اومد. ولی این روزا دقیقا زندگیم یا بهتره بگم کل کشور روی دارک‌موده. تاریک ، خسته و غم‌زده!

کارای کارآموزیم به مشکل خورد، گریه نکردم، جلو چشمام کلی پارتی بازی میکردن واسه دانشجوهای پولدار، گریه نکردم. جنگ شد گریه نکردم، بحث و دعوا داشتم با عزیزترین کسم ولی گریه نکردم ، همسرمو از کلانتری خواستن، گریه نکردم ، کلی کار نا تموم و امتحان رو سرم ریخته بود گریه نکردم. ولی عوضش وقتی سرم خورد به کابینت نشستم های های اشک ریختم..

هربار در زندگی به یک دیواری تکیه کردم و ازش خواهش کردم که نریزه، ریخت.

من واقعا خیلی وقته که دارم میدوم ولی نمیرسم!

_

من که مال پرواز نبودم، خب چرا بالامو وا کردی؟

چقد مرداد سخت بود چقدر دردناک بود چقد تموم نشو بود خدایا شهریور پر تفریح لطفا!

شهریور بیشتر پر امتحان بود ولی حداقل زود گذشت

ترمای آخره و واقعا حس غریبی دارم فک میکنم بعد این قراره بدجور دچار بحران بشم

یه وقتی، تو یکی ازین شبا میام میگم که خوشحال ترین آدم روی زمینم و به هرچی میخواستم رسیدم. حالا ببین !

_روزایی که واسه خودم وقت میذارمو دوست دارم، هرچند کم!

در کل زندگیم هرگز تو هیچ کاری خوب نبودم، به جز یه کار؛ ایجاد توقع بیش از حد از خودم واسه بقیه:)