چرا یسری چیزا هیچوقت برای من عادی نمیشه؟
مثلا نادیده گرفته شدن از سمت کسی که دوسش داری، یا دعوا کردن باهاش، یا حتی اینکه یروزی رابطه خوب پیش نره!
نمیدونم شاید واقعا عادی نیست:)
بچه ها بهتر و مهم تر از درس خوندن و مدرک معتبر و شخصیت و شایسته سالاری و اطلاعات و غیره و غیره، پارتیه
واقعا خیلی مهمه و در هرجای این جهان وقتی آشنا داشته باشی کارت راحت تر راه میوفته
گاهی وقتا به خودم نگاه میکنم و میبینم توی ۲۱ سالگی یه خونه زندگی و دارم اداره میکنم، کنارش درس هم میخونم و حتی اجازه ی خسته شدنم به خودم نمیدم
کی نوبت ما میشه زندگی کنیم؟
