دلتنگی که می‌لاید، هیچوقت نمی‌رود نامت را دلتنگۍ می‌گذارم، می‌شود بمانی ؟

~

حرف را می‌شود از حنجرھ بلعید و نگفت؛ وای اگر چشم بخواند ، غم ناپیدا را (:

Me & You ..

بقیه : درک نمیکنم؛ چرا مقابل رفتار زشت و مزخرفش اینقدر ساکتۍ ؟ من : بنظرت این واقعا نیازھ کہ آدما برای کشیدن نقشه نابودی طرف با صدای بلند برنامہ‌ریزی کنن ؟

از قشنگ‌ترین متنایی کہ خوندم، نامه‌ی علۍ شریعتی به محبوبش بوده ؛ ‹ عزیزِ مهربانِ بداخلاقِ صبورِ تندجوش › امید بخشِ یأس آورِ، پرحرفِ حرف‌نشنو بدترین بدِ خوب‌ترین خوبِ؛ با وِی نتوان زیستن، بی وِی نتوان بودن ! یک جورِ درهم برهمِ شلوغ پلوغِ قرو قاطی عزیزی کھ تورا نمی‌توانم تحمل کنم و دنیا هم بی‌تو تحمل ناپذیر است ›

‏چه شب‌ها، من و آسمان تا دمِ صبح سرودیم نَم نَم تو را دوست دارم (:

دستمو بگیر و بذار نفس بکشم !

میدونی، مشکل اینجاست کہ دو نفر هیچوقت به اندازه‌یِ یه نفر دلتنگ نمیشن ..

*

هر چہ گشتیم در این شهر نبود اهلِ دلۍ کھ بداند غم دلتنگۍ و تنهایی ما را .

نگو کہ چرا خودت را میگیری، خود را نگرفتھ‌ام، در آغوش گرفتہ‌ام آخرین بازمانده‌ را !