از قشنگ‌ترین متنایی کہ خوندم، نامه‌ی علۍ شریعتی به محبوبش بوده ؛ ‹ عزیزِ مهربانِ بداخلاقِ صبورِ تندجوش › امید بخشِ یأس آورِ، پرحرفِ حرف‌نشنو بدترین بدِ خوب‌ترین خوبِ؛ با وِی نتوان زیستن، بی وِی نتوان بودن ! یک جورِ درهم برهمِ شلوغ پلوغِ قرو قاطی عزیزی کھ تورا نمی‌توانم تحمل کنم و دنیا هم بی‌تو تحمل ناپذیر است ›

‏چه شب‌ها، من و آسمان تا دمِ صبح سرودیم نَم نَم تو را دوست دارم (:

دستمو بگیر و بذار نفس بکشم !

میدونی، مشکل اینجاست کہ دو نفر هیچوقت به اندازه‌یِ یه نفر دلتنگ نمیشن ..

*

هر چہ گشتیم در این شهر نبود اهلِ دلۍ کھ بداند غم دلتنگۍ و تنهایی ما را .

نگو کہ چرا خودت را میگیری، خود را نگرفتھ‌ام، در آغوش گرفتہ‌ام آخرین بازمانده‌ را !

هر بار کھ به آینه مینگرۍ آن منِ دیگرت می‌گوید : مانند من نباش تو بی‌تقلید زیبایی ..

پستۍ که جدید داخل اینستا گذاشتم [ اغوارگر بزرگ ]

فاجعھ را باید همان‌گونہ که هست نشان داد ؛ مثلِ لاشھ‌ی بر روی تخت . وقتـے که از اصابت کلمه‌ها برگشته !

گفتم آخر سالۍ یہ حلالیت بگیرم ببخشید که دل همتونو بردم :))😂

انقدر منتظر روزایِ خوب موندیم شب شد . .