هدایت شده از حسینیه، وصیتنامه
ولی بیاید قبول کنیم تعطیل تر از جمعه ؛ دل ماست :)
اینطوریه که یکبار به دنیا میای ؛
هزار بار میمیری [روحی] تا بمیری [جسمی] .
ازمرگ نترسیم
از این بترسیم که
وقتی زنده ایم
چیزی درون ما بمیرد
به نام انسانیت.
عاقبت همهی ما زیر این خاک آرام خواهیم گرفت .
ما که روی آن، دمی به همدیگر مجال آرامش ندادیم . . .
‹ مینشینم با نبودت
جمعه داری میکنم.
بی ظهورت
هر غروبی
بی قراری میکنم
#مولایِ_من
ماه، ماه خودمه!
بنده هم بنده ی خودمه!
دلم میخواد،
سالها اشتباهش و ندید بگیرم...
#این_الرجبیون!
آدمای پَرت دنیاییم؛
چه حقی برای قلدری داریم؟
کیایم اصلاً ما؟
یادمون رفته انگار
مقصدمون کجاس.
امان از تاریکی قبر