فکر کنم تهِ تهِ ناامیدی از زندگی اونجاییه که
حاضر نیستی حتی یک بشر هم به بنیآدم اضافه بشه....
و این حس رو "مسیح کاشانی" چقدر قشنگ گفته:
آن قَدَر بارِ کدورت به دلم جمع شدهست
که اگر پایم از این پیچ و خم آید بُرون
لنگ لنگان درِ دروازهی هستی گیرم
نگذارم که کسی از عدم آید بُرون!!
[از مه نگار]