حالا همه شدهاند طرفدار فرهنگ و نویسنده و نویسندگی! دارند آن مجری و آن فوتبالیست سابق را تا دسته نقد میکنند و فریاد وا حسرتا سر میدهند و همان حرفهای تکراری را میزنند که حتی از حرفهای احمدینژاد هم منزجرکنندهتر است. بله! موافقم که باید کنشگر بود و همینجور یلخی هر حرفی را قبول نکرد و واکنش نشان داد و فیلان و بیسار؛ ولی خداوکیلی موجسواری دولادولا که نمیشود. انتظارِ چه چیزی داریم؟ حالا که تعدادِ نویسندگان (بهتر است بگویم کسانی که ادعای نویسنده بودن دارند) از تعداد خودروهای تکسرنشین پایتخت هم بیشتر شده و با یک اکانت اینستاگرام و یک کانال نصفهنیمهی تلگرامی میشود توهم نویسنده بودن داشت و تلاش کرد برای به دوش کشیدن بارِ فرهنگی چنین جامعهای، چه جایِ اعتراضی باقی مانده اصلن؟ حقیقتش را بخواهید توی این مرداب هرچه بیشتر دست و پا بزنیم، بیشتر میرویم داخل. جنس، جنسِ نابی نیست و اگر قرار باشد با همین نیمهواکنشها - آنهم به شکل استوریهای دهانپرکن و نقدهای گهمرغی - خودمان را ارضا کنیم، داریم آب میکوبیم توی هاون. داریم تریاک میفرستیم افغانستان. داریم بیهودگی میکنیم. خیلی بیهوده است خلاصه. ولی خب هر کس یکجور ارضا میشود. بگذاریم بشوند.
[کامل غلامی]
#با_خودمم
