چند وقت پیشا یه متنی خوندم که درباره ی چنین آدم هایی نوشته بود. میگفت : این یه جور بیماری حساب میشه که فرد بخاطر مقایسه کردن های بی دلیل و پی در پی زندگی واقعی خودش با زندگی مجازی دیگران در نهایت نوعی از احساس پوچی و عقب افتادگی بهش دست میده و چون دنیای مجازی ( مثل قسمت کامنت ها زیر پست و لایو سلبریتی ها تو اینستاگرام و یا ناشناس چنل ها در تلگرام) دم دست ترین جا برای خالی کردن عقده ها و انرژی های منفی شون هست، این کار رو بارها با رغبت انجام میدن! چراکه با آزرده خاطر کردن افراد، یک نوع احساس آرامش درونی کاذب بهشون دست میده که تا ساعاتی اونها رو راضی نگه میداره. اما خب بیماری این آدم ها همچنان وجود داره.

دانلود آرامش شب.

خداحافظ اردیبهشت‌جان سلام خرداد پر حادثه!

وابسته‌ی یک دمیم و آن هم هیچ است - خیام

‏چه دوست باشد، که می‌تواند به یک سخن، دوست خود را از رنج خلاص کند، و این یک کلمه را دریغ ‌دارد؟ ‏ - شمس تبریزی

یک سوال برای سنین مختلف. چه توصیه‌ای به کوچیک‌تر از خودت داری؟ - از کانال فرهاد‌غلامی