یادِ بارون نجف افتادم،
یه گوشه رو به روی گنبد نشسته بودم
بارون گرفت، اول آروم آروم، بعدش تند تند.
به قدری که تمام فرشا خیس شدُ زمین پر از آب.
بچه ها بهشت همون لحظه بود، همونجا.
+ای کاش قادر بودم، علی را به روزگاری ببرم که مردمش قدر همچون او را می دانستند.
_میرود مالک، میرود
تا دنیا دنیاست، چشم مظلوم بنیآدم به دنبال علی میگردد…
