چشمام امسال خیلی گریه کردن خیلی !

چه جشنِ باشکوهی‌ست میانِ ستاره‌ها انگار به‌ نا شُکریِ زمین تو را به آسمانْ بُرده است خدا

مرگ انسان زمـانیست که نه شب بهانه ای برای خوابیدن دارد و نه صبح دلیلی برای بیدار شدن

شب شده است و دونه دونه چراغ های شهر خاموش می‌شوند من می‌مانم و یک مشت تاریکی یک مشت تنهایی یک مشت دلتنگی یک مشت نبودنت

تنهایی یعنی مرگ آهسته .

من همونم که همیشه غم و غصه ام بیشماره اونیکه تنها ترینه حتی سایه ام نداره این منم که خوبیامو کسی هرگز نشناخته اونکه در راه رفاقت همه ی هستیشو باخته

بعضی حرف ها را نباید زد بعضی حرف ها را نباید خورد بیچاره دل چه می کشد میان این زد و خورد

من تمام گریه هایم را شبی لا به لای واژه ها خندیده ام

تهمت نالایقی بر ما زدی ،رفتی، قبول در پی لایق برو، ماهم تماشا میکنیم

کَس نفهمد معنیِ ما، مصرعِ پیچیده‌ایم !.

‌ حال شب های مرا همچو منی داند و بس! تو چه دانی که شب سوختگان چون گذرد.

اندر دل بی‌وفا غم و ماتم باد آن را که وفا نیست ز عالم کم باد دیدی که مرا هیچ‌کسی یاد نکرد جز غم که هزار آفرین بر غم باد