حیات قلب در گریه است...

هر چی که دارمو امام رضا بهم داد...

یه ماهه برگشتیم ولی دلتنگیش اندازه صد ساله...

از اینهایی نباش که؛ نیکان را دوست دارند، اما راه و روش آنها را ندارند... _علی‌بن‌ابی‌طالب‌علیه‌السلام

سلام بر مرد بی بدیل تاریخ ایران ❤️

#شب_هشتم #امام_رضا

شب تاسوعا...شهید صدر زاده علمدار...حاج قاسم... 💔

پنج شش ساله بودم که همراه با مادرم و برخی زنان فامیل، به منزل بانو زینب، دختر امیرمومنان علی رفتیم و به انبوه میهمانانی پیوستیم که پیش از ما رسیده بودند. زنان از مشکلات و مسائل شان می گفتند و از بانو زینب پاسخ می شنیدند. دو کنیز به پذیرایی از میهمانان و رسیدگی به امور منزل مشغول بودند. یکی‌شان زنی سیاه بود که ضمن پذیرایی، من و دیگر اطفال را وادار به سکوت می کرد و دیگری زنی جوان، زیبا، بلندبالا و بسیار مهربان بود. او با کسب اجازه از بانویش زینب، ما بچه ها را به حیاط برد تا به آرامی بازی کنیم و با مویز و خرما از ما پذیرایی کرد. رفته رفته از تعداد میهمانان کم می شد و کنیز مهربان، در هر بار مشایعت میهمانان، به من لبخند می زد و نوازشم می کرد. وقتی به اتاق بازگشتم، زنی به آرامی مشغول طرح سوال بود و کنیز جذاب و مهربان، با ادب و شرم، در حاشیه نشسته بود. نتوانستم احساسم را پنهان کنم. روی پایش نشستم، دستش را گرفتم و با صدای بلند گفتم: من شما را دوست دارم‌. شما خیلی کنیز خوب و مهربانی هستید. مادرم و یکی دو تن دیگر از زنان با خجالت زدگی از حرف من، برآشفتند که: لبابه؟!.... کنیز مهربان در حالی که با حرکت دست، آنان را دعوت به خویشتن داری می کرد، مرا به گرمی در آغوش گرفت و بوسید و با چشمان به اشک نشسته و صدایی لرزان گفت: ممنونم دختر قشنگم. کاش همین طور باشد. خدا کند کنیز خوبی باشم... این خاطره‌ی اولین دیدار من با فاطمه کلابیه، ام البنین، مادر همسرم بود... #ماه_به_روایت_آه📚 #تاسوعا

پنجمین سال...