.
+ دكتر بغضش را نیمه كاره خورد.
-پس بنویسیم شهید خیلی هم به شما نزدیك نبود.
-نه ننویسید ! بنویسید نزدیك بود .خیلی هم نزدیك بود .یك متر بیشتر فاصله نداشت .بنویسد سعادت نداشته .بنویسید شانس نبوده .
مساله یك مساله ساده احتمال نیست وگرنه هم او باید می رفت و هم من یك متر كه فاصله ای نیست
.بنویسید ارمیا معمر آدم نیست .ناخن است .باید گرفتش،
باید كوتاهش كرد بنویسید هنوز هم آدم نشده
و گرنه من كه تازه نمازم تمام شده بود بنویسید...
-می نویسم .می نویسم همه اش را ...
ارمیا خیلی حرف زده بود این را از حرفهای دکتر فهمید .
دستش را در جیبش برد انگشتانش با چیزی درون جیبش بازی می كردند
-ببخشید طبق وظیفه باید یك نوار مغز از شما بگیرم اما دستگاه خراب است چون ..
-خوب نوار مغز هم خیلی لازم نیست من مشكل
#بینایی دارم یعنی با بخش چشم پزشكی كار دارم
-با بخش چشم پزشكی! كارتان چیست؟!
ارمیا دستش را از جیبش در آورد .
می خواستم شماره این را برایم تعیین كنند.
شیشه ی
#عینك مصطفا بود
همان كه در تاریكی پیدا كرده بود .
با لكه ی قهوه ای از خون خشك شده ی مصطفا.
دكتر شیشه را گرفت :"این شیشه مال یه آدم دوربین است با دیوپتری حدود..."
ارمیا آرام تكرار میكرد :"دوربین ،یك آدم دوربین"
بعد اشكش بود كه روی ریشهایش برق زد .
گفت:
-خیلی
#دوربین بود جاهایی را می دید كه من نمیدیدم كمتر كسی آن جاها را می دید
مطمئنم از داخل سنگر انتهای بهشت را می دید
ولی نه از آنهایی كه شیر و عسل و حوری ها را دید بزنند .
مصطفا می توانست طول وجودت را اندازه بگیرد.
می توانست بیاید داخل بدنت نه مثل رادیولوژیست .
می توانست سنگ قلب را بشكند قلبت را دیالیز می كرد...
دكتر شیشه ی
#عینك را روی میز گذاشت .
صورتش را میان دستهایش پنهان كرد .از اتاق بیرون رفت .
ارمیا آرام از اتاق بیرون آمد .
سرباز وظیفه مبهوت كنار در ایستاده بود...
.
#ارمیا
