اعضای محترم رمان آیه های جنون درحال تایپ است و به محض کامل شدن در کانال قرار گرفته میشود🌹🌹

صبحتون منور به لبخند حضرت آقا😍😍

#پروفایل دخترونه😍😍

آموزش حجاب😍😍😍😍❤️

✨🌱 #رهبرانه ❤️ رهبر انقلاب: «ما که روی #حجاب این‌قدر مقیّدیم، به‌خاطر این است که حفظ حجاب به زن کمک می‌کند تا بتواند به آن #رتبه_معنوی_عالی خود برسد. @dokhtaranchadorii

بانـــ❤️ــو! 💮در روزگاری که دشمن تمام امیدش از بین بردن حجاب توست ✔️تو همچنان پاک بمان ✔️تو امیدش را ناامید کن 💯بگذار از چادرت بیشتر از اسلحه بترسد ◼️این چادر سیاه ✔️سلاح توست ✖️اسلحه ات را زمین نگذار @dokhtaranchadorii

چادرم تاج بهشتی است که برسردارم👑 یادگاری است که ازحضرت مادردارم💞 تیرهابردل دشمن زده باهرتارش🎯 من محال است که آن را ز سرم بردارم☺️ @dokhtaranchadorii

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_441 /بخش دوم #بخش_اول با احساس سوزش و تیر ڪشیدن شڪمم آرام نالہ اے میڪنم. گلویم خشڪِ خشڪ است،زبانم بہ سقف دهانم چسبیدہ. بے رمق چند بار پلڪ هایم را تڪان میدهم تا از روے چشمانم ڪنار بروند! با ڪمے تقلا بہ زور چشم باز میڪنم،نگاهم بہ سقف بلند سفید رنگے مے افتد. بہ زور رد نگاهم را بہ سمت شڪم برآمدہ ام مے ڪشم،دیگر برآمدہ نیست! بے اختیار با ترس دستم را بہ سمت شڪمم مے برم و آرام نوازشش میڪنم،ڪمے تیر مے ڪشد! میخواهم براے پیدا ڪردن ڪسے چشم بگردانم ڪہ متوجہ حضورش مے شوم! بہ چهارچوب در تڪیہ دادہ و نگاہ آرامش را بہ من دوخته‌. لبانش را از هم باز میڪند،بہ لبخند و پخش موسیقے اے سحر آمیز! _سلام! خستہ نباشے آیہ ے جنون! تمامِ تنم سِر میشود،توان هیچ حرڪتے ندارم! انگار ڪہ از بدو خلقت،خداوند قدرت راہ رفتن و صحبت ڪردن را از من دریغ ڪردہ باشد! چشمانم ڪمے تار مے بیند،خستہ و بے حال میخواهند بستہ بشوند و بخوابند! بہ سختے باز نگهشان داشتہ ام،تڪیہ اش را از چهارچوب مے گیرد و صاف مے ایستد. تپش قلب مے گیرم،پلڪ هایم بازیگوشے مے ڪنند،نمیدانم اثر داروے بیهوشے و خستگے زایمان است یا بدنم هم دل بہ روحم دادہ و هوس خواب ابدے ڪردہ؟! با تردید چند قدم برمیدارد،با هر قدم آوارہ هاے قلبم مے ریزد! میخواهم خدا را قسم بدهم،قسم بدهم ڪہ راحتم ڪند از قید و بند این بازے ها! من دیگر توانش را ندارم! پس قسمش میدهم بہ آشفتہ ترین و مظلوم ترین چیزے ڪہ دارم! بہ قلبم! و قسم بہ قلبے ڪہ چیزے از آن باقے نماندہ... قامتش ڪہ در نیم مترے ام علم میشود ادامہ نمیدهم! میخواهم دهان باز ڪنم و فریاد بزنم،اما نمیتوانم! با چشمانے گشاد شدہ از ترس بہ صورتش خیرہ میشوم،هیچ تغییرے نڪردہ ڪہ هیچ صورتش دلنشین تر هم شدہ! روے لبانش لبخندے شڪرے جا خوش ڪردہ و در چشمانش ترس و دلتنگے! بہ زور آب دهانم را فرو میدهم،ڪم ماندہ از حال بروم. با زبان لبش را تر میڪند:جواب سلام واجبہ ها! هاج و واج نگاهش میڪنم،باور نمیڪنم واقعے باشد،باور نمیڪنم! خدایا امتحان و عذاب بس است! بهتم را ڪہ مے بیند سرش را ڪمے بہ سمتم خم میڪند و با آن دو مهتابے درخشان چشم مے دوزد بہ چشمانم! _حتے بہ اندازہ ے یہ جواب سلام قابل نیستم؟! هر چہ نیرو در بدن دارم،در دست راستم جمع میڪنم. آرام بالا مے برمش. همین ڪہ انگشتانم روے صورتش مے نشیند،قلبم از هم فرو مے پاشد! لبخندش عمیق تر میشود و چشمانش دلتنگ تر. حلقہ ے اشڪ دور مردمڪ هایش تلو تلو میخورد! _دلم برات تنگ شدہ بود! خیلے خیلے تنگ! دستم طاقت نمے آورد و روے تخت فرود مے آید،او هم دیگر تاب و توان ندارد! صداے هین بلندے از گلویم خارج میشود،نگران نگاهش را میان صورت و قفسہ ے سینہ ام مے گرداند. بہ زور دهان باز میڪنم،صدایم از تہ چاہ بلند میشود! _چِ...چرا؟! آشفتہ نگاهم میڪند:چے چرا؟! خونم مثل قلبم بہ جوش آمدہ! صدایم را ڪمے بالا مے برم:چرا برگشتے؟! برگرد همون جایے ڪہ بودے! حیران نگاهم میڪند،چند ثانیہ بعد بہ خودش مے آید! _نمیخواے بپرسے چرا نبودم؟! نمیخواے بدونے چے شدہ؟! فریاد میزنم:نہ! نہ! نہ! برام مهم نیست! مهم اینہ توے این هشت ماہ نبودے! مهم اینہ منو با ڪلے عذاب وجدان و ناراحتے ول ڪردے رفتے! مهم اینہ روزایے ڪہ باید مے بودے،نبودے! نفس عمیقے میڪشد و آرام مے گوید:باشہ عزیزم! باشہ! فقط تو آروم باش! بلندتر فریاد میزنم:بہ تو چہ؟! برو بیرون! بہ ثانیہ نڪشیدہ،صداے پا در اتاق مے پیچد. مادرم در حالے ڪہ سعے دارد چادرش را مرتب ڪند با چشمانے از حدقہ بیرون زدہ بہ سمت ما مے آید. نگاهے بہ روزبہ مے اندازد و سپس بہ من خیرہ میشود. _آیہ جان! چرا داد میزنے؟! حرص و جوش برات خوب نیست عزیزم! اشڪ دیگر منتظر بغض نمے ماند و خودش جارے میشود. _بگو برہ بیرون! مادرم متاصل بہ روزبہ نگاہ میڪند و سریع بہ سمتم مے آید. دست سرد و لرزانم را میان دست هاے گرمش مے گیرد. با لحنے نرم مے گوید:باشہ مامان جان! تو آروم باش خیالمون راحت بشہ! چشمانم را مے بندم و بدون وقفہ اشڪ‌ مے ریزم. هق هقم بلند میشود بہ گلایہ! _هیچ...هیچڪس نمے فهمہ...نمے فهمہ من توے این مدت چے ڪشیدم! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانی

اعضای محترم به خاطر درخواست های مکرر شما عزیزان امشب یه پارت گذاشته میشود و پارت دوم هم ب محض رسیدن به دست ما در کانال گذاشته میشود🌹🌹

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_441 /بخش دوم #بخش_دوم تمام تنم مے لرزد،مادرم با صدایے بغض آلود مے گوید:میفهمم دخترم! میفهمم عزیزڪم! بذار حالت بهتر بشہ هر چقدر خواستے داد بزن و گریہ ڪن! اصلا هرڪارے دوست دارے بڪن! دارے از بین میرے دردت بہ جونم! بدون توجہ بہ درد شڪمم هق هقم شدت مے گیرد:من خیلے وقتہ مُردم مامان! هر ثانیہ بعد روزبہ مُردم! دیگہ جونے برام نموندہ ڪہ بہ لبش بیارید! دست از سر جنازہ م بردارید! با دست دیگرش آرام موهایم را نوازش میڪند،صدایش دوبارہ آرام میشود:مامان نق نقو! نمیخواے تحفہ تو ببینے؟! بہ یڪ بارہ آرام میشوم! تازہ امید را بہ خاطر مے آورم! سریع چشمانم را باز میڪنم و بہ صورت مادرم خیرہ میشوم. _حالش خوبہ؟! ڪجاست؟! با آرامش چشمانش را مے بندد و باز میڪند:حالش خوبہ عزیزم! یڪم دیگہ میارنش! روزبہ ڪلافہ نفسش را بیرون میدهد و با شرمندگے نگاهم میڪند. _تنهاتون میذارم! میخواهد چیز دیگرے بگوید ڪہ پشیمان میشود،چشمانش را بہ سمت مادرم سوق میدهد. _شما چیزے لازم ندارید؟! مادرم جواب میدهد:نہ پسرم! ممنون! سرے تڪان میدهد و دوبارہ بہ من خیرہ میشود،چینے بہ پیشانے ام میدهم و نگاہ خشمگینم را بہ سقف مے دوزم. صداے مادرم سڪوت را مے شڪند:میخواے ڪمڪت ڪنم بشینے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم،با ڪمڪ مادرم آرام روے تخت مے نشینم و تڪیہ میدهم. ملاحفہ را با احتیاط رویم مرتب میڪند و مے پرسد:خیلے درد دارے؟ لب میزنم:یڪم! روزبہ هنوز از اتاق خارج نشدہ و ڪنار در ایستادہ،نگاہ میخڪوبش هم آزارم میدهد و هم آرامم‌ مے ڪند! میخواهم اعتراض ڪنم ڪہ با ورود پرستار حواسم پرت میشود. پرستار جوانے همانطور ڪہ تخت ڪوچڪ چرخ دارے را بہ سمتم مے آورد لبخند میزند:سلام مامان ڪوچولو! ببین ڪے اومدہ! با شوق بہ تخت چشم مے دوزم ڪہ امید را ببینم،بہ چند قدمے ام مے رسد. صورت چروڪیدہ و قرمزے را مے بینم ڪہ از میان پتوے نازڪ آبے رنگے بیرون زدہ. تڪہ هاے قلبم بہ هم وصل مے شود و جان مے گیرد! پرستار آرام امید را در آغوش مے گیرد و مهربان مے گوید:ببین چہ پسر ماہ و آرومیہ! قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام سر میخورد،پرستار نزدیڪم خم میشود. _آروم بگیرش! گویے همہ ے انرژے جهان در ڪالبدم سرایز مے شود،دست هایم قوت مے گیرد! با دقت موجود ڪوچڪ چروڪے ڪہ میان پتو پنهان شدہ را در آغوش میگیرم. موجودے ڪہ نہ ماہ در وجودم زندگے ڪردہ،نفس ڪشیدہ و همدمم بودہ! تنش نحیف است و لاغر،صورت ڪوچڪش هنوز پف دارد و بہ سرخے میزند. چشمان ڪوچڪش را بستہ و انگشت هاے عروسڪے اش را در هم قفل ڪردہ. جانم برایش مے رود،لبخند عمیقے لب هایم را از هم باز میڪند. _سلام عزیزدلم! سلام جونم! خوش اومدے! لبان باریڪش را از هم باز میڪند و چند ثانیہ بعد مے بندد. مادرم با ذوق مے گوید:الهے من بگردم! گرسنہ ست آیہ جان! با انگشت اشارہ آرام سرش را نوازش میڪنم. پرستار براے شیر دادن میخواهد ڪمڪم ڪند ڪہ مے گویم:اگہ میشہ بقیہ برن! متعجب نگاهم میڪند و مے پرسد:از مامان و شوهرت خجالت میڪشے؟! جوابے نمیدهم،مادرم با احتیاط نگاهے بہ روزبہ مے اندازد. همانطور ڪہ پیشانے ام را مے بوسد مے گوید:ما میریم بیرون ڪہ راحت باشے! مادر شدنت مبارڪ عزیزدل مادر! سپس بہ سمت روزبہ مے رود،روزبہ با لبخند بہ مادرم چشم مے دوزد. _شما برید یہ چیزے بخورید! من نمیام! نگاہ بے تابش را بہ من و امید مے دوزد. _میخوام همینجا باشم! مادرم مے گوید:آخہ... روزبہ سریع جواب میدهد:خیالتون راحت! چیزے نمیشہ! سرے تڪان میدهد و از اتاق خارج میشود،روزبہ با قدم هاے بلند و محڪم دوبارہ نزدیڪ میشود.سعے میڪنم نگاهش نڪنم! سعے میڪنم دلم نلرزد! چند ثانیہ ڪہ مے گذرد بے اختیار سر بلند میڪنم،نگاہ گرم و اشڪ آلودش را بہ امیدِ من دوختہ! لبخند مهربانے لبانش را از هم‌ باز ڪردہ،آب دهانش را با شدت فرو میدهد. بدون این ڪہ از امید چشم بردارد مے گوید:چقدر ڪوچولوئہ آیہ! نمے داند با صدا زدن نامم نفسم را بند مے آورد! نمے فهمد این چند ماهے ڪہ صدایم نزدہ نامم را فراموش ڪردہ بودم! پرستار مے خندد:همین ڪوچولو قرارہ ڪلے اذیتتون ڪنہ! البتہ اذیت هاش هم شیرینہ! روزبہ چند قدم جلوتر مے آید و فاصلہ را از میان برمیدارد. لبخند دل خراب ڪنے نثارم میڪند. _میشہ چند ثانیہ بغلش ڪنم؟! نگاهے بہ پرستار مے اندازم و امید را بہ سمتش مے گیرم. زیر لب "بسم اللہ الرحمن الرحیمی" مے گوید و با استرس امید را در آغوش مے گیرد! آرام امید را بہ قفسہ ے سینہ اش مے چسباند و با ذوق نگاهش میڪند. چشم مے بندد و لب هایش را روے پیشانے امید مے گذارد. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃 چـــــــادر مـــــــادر من ، فـــــــاطمه ، حرمت دارد نه فقط شبه عبایی مشکیست که سرت بندازی و خیالت راحت که شدی چادری و محجوبه! چـــــــادر مـــــــادر من ، فـــــــاطمه ، حرمت دارد قاعده، رسم، شرایط دارد شرط اول همه اش نیت توست... محض اجبار پدر یا مادر یا که قانون ورودیه دانشگاه است یا قرار است گزینش شوی از ارگانی یا فقط محض ریا شایدم زیبایی، باکمی آرایش! نمی ارزد به ریالی خواهر... چـــــادر مـــادر من ، فـــــاطمه، شرطش عشق است عشق به حجب و حیا به نجابت به وفا عشق به چادر زهرا که برای تو و امنیت تو خاکی شد تا تو امروز شوی راحت و آسوده کسی سیلی خورد خون این سیل شهیدان همه اش با هدف چادر تو ریخته شد. خواهرمـــــــ حرمت این پارچه ی مشکی تو مثل آن پارچه مشکی کعبه والاست یـــــــادگار زهراست نکند چـــــــادر او سرکنی اما روشت منشت بشود عین زنان غربی خنده های مستی چشمک و ناز و ادا عشوه های ناجور به خدا قلب خــــــدا می گیرد به خدا 😔😔😔😔😔 @dokhtaranchadorii