چگونه فرزندانمان را با حال و هوای محرمی و حب امام حسین علیه السلام آشنا کنیم ؟ https://eitaa.com/dokhtarane_taraz

⚫️ آداب ورود به ماه محرم 🎙حجت الاسلام والمسلمین استاد #عالی https://eitaa.com/dokhtarane_taraz

‌ 🖤صلی الله علیک یا اباعبدالله 🖤 ‌ ‌ https://eitaa.com/dokhtarane_taraz

تحقیقات انجام شده پزشکی روز بر اثراث گریه و سینه زنی بر حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام که تا کنون نمی دانستیم کلیپ را چندین مرتبه با آرامش و دقت گوش دهید و برای دیگران هم ارسال کنید ارسال آن ان شاءالله صدقه ای ماندگار خواهد بود 🍃🌹 https://eitaa.com/dokhtarane_taraz

* #امام_حسین #آیت_الله_کشمیری 💠 دستور العملی برای دهه اول محرم 🔻توسّل به سالار شهیدان علیه السلام به ویژه در دهه ی اول ماه محرم از اهمیت بسیاری برخوردار است. 🔸 مرحوم آیت الله کشمیری در این باره می فرمود: سزاوار است انسان از اول محرم تا سیزدهم محرم در ساعت و مکان مشخص، زیارت عاشورا با صد لعن و صد سلام و دعای علقمه بخواند و آن را ترک نکند. اگر کسی در طول سال، بیش از این ایام را موفق به خواندن زیارت عاشورا شد، هنیئاً له (گوارایش باد) وگرنه حداقل این است که در هر سال، خواندن زیارت عاشورا در این ایام را از دست ندهد. ‌ https://eitaa.com/dokhtarane_taraz

توصیه خانم ژاپنی به ایرانی ها🇯🇵👈🇮🇷 اینقدر خودتون رو تحقیر نکنید⛔️ https://eitaa.com/dokhtarane_taraz

🔴 اینجا آمریکا است همین نسخه را میخواهند برای زنان و دختران ایرانی با شعار زن زندگی آزادی پیاده کنن که تا حدودی هم انجام شده! #استحاله_فرهنگی #زن_هرزگی_ولنگاری https://eitaa.com/dokhtarane_taraz

🔹این نوحه در دفاع از حجاب و عفاف خوانده شده #حجاب_هویت_سرزمینم #اجتماع_مردمی_محرم https://eitaa.com/dokhtarane_taraz

◾️ رهبر انقلاب: #حضرت_زینب، خانه و شوهر و زندگی و همه چیز را برای انجام تکلیف بزرگ و فداکارانه که حیات اسلام به آن وابسته بود و بایستی انجام می‌گرفت، رها کرد. #زن_مسلمان، همه‌ی وظایف مهمّ زن را می‌تواند در عرض هم انجام دهد؛ و همه را از #زینب_کبری سلام‌الله‌علیها یاد بگیرد. هم طهارت و تقوا را - که بزرگترین خصوصیت یک زن است - و هم عزّت و کبریای مخصوص زنان را در وادی ایمان و تقوا. در روایات است که تکبّر از همه کس بد است مگر از زن در مقابل مرد بیگانه. زن باید حالت کبریا داشته باشد و نباید حالت خضوع و تسلیم بر او مستولی شود. این هم نمونه‌ی بزرگ دیگر، که زینب کبراست. زن مسلمان، از هر طرف که ملاحظه کند، زینب کبری را شاخص می‌بیند. زینب کبری از لحاظ علمی، یک عالمه‌ی معروف به علم در جامعه‌ی اسلامیِ آن روز بود. ۱۳۷۴/۰۷/۱۲ 🏴 https://eitaa.com/dokhtarane_taraz

#گریه_و_شادی_در_اسلام ⭕️چرا اسلام دین شادی نیست و روضه خوانی و گریه اینقدر رواج دارد؟ بهتر نبود به جای آنها فکر شاد کردن مردم بود؟ به منظور پاسخ به این سؤال، چهار مرحله به شرح زیر مطرح و تبیین مى گردد: ۱. شناسایى منشأ و خاستگاه این ابهام فکرى و انحراف رفتارى و علت یا علل بروز آن، ۲. جایگاه غم و شادى در معارف اسلامى، ۳. جایگاه غم و شادى در روان شناسى، با تکیه بر منابع دینى و علمى، ۴. تعیین شکل صحیح و مطلوب غم و شادى (گریه و خنده). 1️⃣ منشأ و خاستگاه بى تردید آنچه امروز در برخى مراسم هاى دینى و بعضى اجتماعات رسمى اجرا مى گردد، مستند شما قرار گرفته است تا این گونه در مورد شادى و غم قضاوت کنید و یا دچار ابهام شوید؛ در حالى که این قضاوت و اظهار نظر، هرگز با تعاریف و احکام دین حنیف اسلام مطابقت و هماهنگى ندارد. شکل عملکرد برخى گردانندگان و برگزارکنندگان مراسم دینى، به گونه اى است که حتى در اعیاد دینى و جشن تولد ائمه(ع)، مصیبت خوانى و گریاندن را عنصر ضرورى و تردیدناپذیر این محافل مى دانند! این افراد این گونه مى پندارند که هیچ مسؤولیتى جز گریاندن و اشک گرفتن از چشمان مردم کارى ندارند! 1)

این پندار غلط از یک اندیشه و تفکر بى بنیان تغذیه مى شود که مى گوید: گریه کردن عملى پسندیده است و انسان در حالت غم و گریه، به خدا مى رسد و با مرکز ثقل هستى مرتبط مى شود. لذا این افراد به هر وسیله و بهانه اى، در صدد گریاندن مردم هستند واین کار را هنر خود مى دانند و به اصطلاح آن گاه محفل گرم مى شود که گونه حضّار با اشک چشمان آنها خیس گردد!! رفتار این گروه افراد به عنوان مرثیه خوان و مصیبت سرا و مداح - که مى پندارند رسالت و وظیفه دینى و شغل شان گریاندن مردم است - موجب بروز چنین پندار غلطى شده است! البته این پندار خود محصول برداشت یک سویه و افراطى از برخى روایات و معارف دین است. 2)

در برابر این دسته از مسلمانان افراط گر، گروه دیگرى از مسلمانان تفریط گرا قرار مى گیرند که به استناد دسته دیگرى از روایات و برخى یافته هاى علمى - مبنى برآسیب زا بودن غم و ماتم و مذموم بودن غم گسارى و ماتم زده بودن و گرفتگى - تمام همت و تلاش خود را صرف شاد بودن و شاد نمودن دیگران مى کنند! از این رو به هر وسیله اى براى ایجاد شادى و خوشى تمسّک مى جویند و به هزاران حیله و زور و فشار، در صدد هستند تا خوش باشند و خوشى و شادى بیافرینند؛ هر چند بى خودى خوش باشند! گروه اول در حالى که از سرآگاهى تمام عناصر شادى آفرین و فرح افزا را از زندگى خود حذف مى کنند و یا آنها را کم رنگ جلوه مى دهند و حتى لباس هاى شاد و جذّاب را از تن خود دور مى سازند؛ این گروه از عربده خوش گذارانه خود و سرور دردآور خویش، گوش فلک را کر مى سازند و به وجد ومسرّت بى هدف و حتى مصیبت زا دل خوش مى کنند! 3)

این شکل رفتار و برداشت، موجب شده است که عده اى اسلام را دین گریه ببینند و گروهى، آن را دین خنده و خوشى و خوش بودن بپندارند؛ گویا این حالت با هم قابل جمع نیست! این دو گرایش افراطى و تفریطى، آن گونه در تمام سطوح جامعه نفوذ کرده است که بیشتر مسلمانان در برخوردارى از این دو حالت، راه اعتدال را کاملاً گم کرده اند و یا در تیم افراطیان عضو مى شوند و یا در محفل تفریط کنندگان خود را مى یابند؛ گویا راه سوم نمى تواند وجود داشته باشد و و جود ندارد و مجبورند دریکى از دو تیم عضو باشند. غافل از آنکه هر دو گرایش، محکوم به شکست و در مسیرى غلط و انحرافى است و راه حق و اسلام حقیقى، نه این است و نه آن؛ بلکه خود واقعیتى دیگراست. 4)

2️⃣ جایگاه غم و شادى در اسلام از دیدگاه اسلام خنده و گریه، شادى و غم و سرور و ماتم، هیچ کدام مطلوبیت ذاتى، استحباب نفسى و ارزش ماهوى ندارند تاچه رسد به آنکه یکى بر دیگرى رجحان و برترى داشته باشد. اسلام کسى را به گریه کردن - به عنوان گریه - ترغیب نکرده است، همان گونه که به شاد بودن - به عنوان شادى - امتیاز نداده است؛ مگر به واسطه مقدمات و پیامدهاى آن. خنده و گریه بر اساس آن پیامد و یا مقدمه، مى توانند در مورد قضاوت و ارزش گذارى واقع شوند. غم و شادى از جمله حالات نفسانى و صفات روحى و هیجانات حاکم بر ابعاد وجود آدمى هستند که در قالب خنده، گریه و ... نمودار مى شوند و هر انسانى به عنوان انسان، از این گروه هیجان هاى اوّلیه برخوردار است. مهم آن است که این حالات، بر تعامل اجتماعى مطلوب و بندگى خداوند تأثیر منفى نداشته باشد؛ بلکه تأثیر مثبت بر آنها بگذارد. غم و گریه اى که به آدمى آسیب رساند و یا مانع خدمت به بندگان خداوند و بندگى شود و انسان را از رسیدن به هدفش باز دارد، مذموم است؛ همان گونه که شادى آسیب زا و مانع عبادت و انجام وظایف دینى و انسانى نیز سخت مذمت شده است. 5)

آنچه مجال قضاوت درباره گریه و خنده و شادى و غم را فراهم مى آورد، حداقل دو عنصر و انگاره است: یکى انگیزه و عامل بروز این هیجان ها و دیگرى مشکل بروز این هیجان ها. بر اساس همین دو انگاره، هیجان هاى یادشده مورد ارزیابى و قضاوت قرار مى گیرد: خنده جاهلانه - که در روایات از آن به «خنده من غیر عجب» تعبیر شده - مذموم است. در برابر این خنده، خنده متفکّرانه و معنادار پسندیده و ممدوح تلقى مى گردد. امام حسن عسکرى(ع) در حدیثى مى فرماید: «از علایم جهل خنده بدون تعجب است».بحار الانوار، ج ۷۲، ص ۵۹: «من الجهل الضحک من غیر عجب». و امام کاظم(ع) در حدیث دیگرى مى فرماید: «خداوند از کسى که بدون تعجب بخندد نفرت دارد».همان، ج ۷۸، ص ۳۰۹: «ان اللّه عزّ و جّل یبغض الضحّاک من غیر عجب». 6)

پس هر نوع خنده اى مذموم نیست، همان گونه که هر نوع خنده اى پسندیده نیست. هر گریه اى نیز مذموم و یا پسندیده نیست؛ بلکه گریه از خوف خداوند سبحان در اسلام گریه ارزشى تلقى مى گردد. امام باقر(ع) مى فرماید: «هیچ قطره اى نزد خداوند عزّو جّل محبوب تر از قطره اشکى نیست که در ظلمت شب از خوف خداوند ریخته شود و غیر از آن منظورى نباشد».اصول کافى، ج ۲، کتاب الدعاء باب البکاء. امام على(ع) مى فرماید: «گریه از خشیت خداوند کلید رحمت الهى است»میزان الحکمه، ج ۱، ص ۴۵۳، حدیث ۱۸۳۶: «البکاء من خشیة الّله مفتاح رحمةاللّه». و در حدیث دیگرى «این گریه را موجب نورانیّت قلب و مصون ماندن از بازگشت به گناه معرفى مى کند».همان: «البکاء من خشیة اللّه ینیر القلب و یعصم من معاودة الذنب»، ص ۳۵۴. آن «خنده» چون محصول درک و نکته سنجى تعجّب برانگیز ملایم طبع است، ارزشمند مى باشد واین «گریه» چون محصول تعالى شناخت و رشد معنوى و روحانى آدمى است، محبوب مى باشد و نتیجه این دو هیجان، همانا رسیدن به حق و جلب رضایت حضرت دوست، در پرتو تأمین سلامت و بیمه شدن صاحب گریه و خنده است. 7)

⚜️دیدگاه اسلام 1️⃣گریه ماتم افزا و افسردگى آفرین، هرگز پسندیده نیست؛ بلکه مذموم و مورد نکوهش است. در سیره رسول خدا(ص) این گونه نقل مى کنند که هر گاه یکى از اصحاب آن حضرت اندوهگین بود، رسول خدا با شوخى کردن او را شادمان مى نمود.سنن البنى، ص ۶۰. ائمه هدى(ع) راه شادمان زیستن را به اصحاب خود نمایانده و مى فرمودند: «به رضاى خدا خشنود باش تا شاد و راحت زندگى کنى». 2️⃣گریه ارزشى در اسلام، گریه از خوف حضرت حق است که خود یکى از راه هاى خودسازى و رشد است؛ نه سبب خمودى و خموشى. گریه برخاسته از محبت به بندگان خدا و یا نفرت از دشمنان خدا نیز در همین مقوله قرار مى گیرد. 3️⃣«خنده» هرگز زشت و منفى نیست؛ بلکه هیجانى مانند شاد بودن بسیار مورد اهتمام شارع مقدس است. یکى از جلوه هاى شادى، «خنده» است و جلوه هاى دیگر مانند شوخى، مزاح و بذله گویى کردن نیز با رعایت شرایط خاص خود، مطلوب است. تنها برخى از انواع و اشکال خنده، مورد مذمّت قرار گرفته است. 8)

4️⃣اسلام خنده را در برابر گریه (هر چند گریه ارزشى مانند گریه از خوف خداوند) و یا گریه را در برابر خنده (هر چند خنده حکیمانه و متفکّرانه) قرار نمى دهد. و هر یک را با دیگرى مقایسه نمى کند تا یکى را بر دیگرى ترجیح و برترى دهد؛ بلکه هر یک را به عنوان واقعیت زندگى انسانى مى پذیرد و براى آنها، شرایط و ویژگى هایى را برمى شمارد. 5️⃣در حالت عادى روحیه حاکم بر زندگى انسان - بدون در نظر گرفتن موقعیت خاص - باید شادى و نشاط باشد، نه غم و اندوه و گریه. لذا باید آن را از راه هاى متداول و مشروع تحصیل کرد که یکى از آنها تبسم و خنده است و راه هاى دیگر آن شوخى، ورزش، کار، پرهیز از گناه، مسافرت، استفاده از عطر و بوى خوش و پوشیدن لباس هاى شادى آفرین است. در مکتب اسلام شخص «مؤمن» شوخ طبع و خوش مشرب است؛ و «منافق» گرفته و اخمو است.بحار الانوار، ج ۷۷، ص ۱۵۵. رسول گرامى اسلام - که اسوه حسنه تمام مردمان معرفى شده است - مى فرماید: «من هم مانند شما بشرى هستم که قهراً شوخى و مزاح مى کنم».کنزالعمال، ج ۳، ص ۶۴۸. و یا مى فرماید: «من شوخى مى کنم، ولى در گفتارم جز حق و راست نمى گویم».بحارانوار، ج ۱۶، ص ۲۹۵. 9)

6️⃣خنده ارزشى در اسلام، خنده متفکرانه و حکمى است؛ یعنى، خنده اى که در پرتو آن حکمتى اخلاقى، اجتماعى، اعتقادى، فقهى و ... مبادله مى شود. نمونه هاى متعددى از این نوع شوخى و خنده در زندگى حضرت رسول نقل شده است که در یکى از آنها، آن حضرت با پیران شوخى کرد، و فرمود: «اهل بهشت به صورت جوان زیبا وارد بهشت مى شوند».میزان الحکمة، ج ۱، ص ۴۸۴. پس از نگرانى پیران به آنها فرمود: «شما اول جوان مى شوید، سپس به بهشت مى روید». بنابراین خنده غیرمتفکرانه و یا خنده هایى که با صداى قهقهه باشد و یا خنده هایى که به گناه (غیبت، تهمت، تمسخر و استهزا، بدگویى و ...) آلوده باشد؛ مورد مذمت و نهى است؛ آن گونه که خنده زیاد نیز پسندیده نیست. ائمه هدى(ع) به این نوع آفات هیجانى هشدار داده و انواع خنده هاى مذموم را گوشزد فرموده اند. در گفتار آنان خنده به قهقهه، زیاد خنده کردن، مجلس خنده و فکاهى برگزارنمودن و همین طور خنده آمیخته به دروغ، زشت شمرده شده است. امام صادق(ع) مى فرماید: «القهقهة من الشیطان».همان، ص ۴۸۱. حضرت رسول(ص) مى فرماید: «کثرة الضحک یمحو الایمان».همان، ص ۴۸۲. حضرت رسول(ص) مى فرماید: «ویل للذى یحدّث فیکذب لیضحک به القوم، ویل له، ویل له».همان، ص ۴۸۴. ۷. وقتى گریه ارزشى در اسلام، تنها گریه از خوف الهى و یا برخاسته از محبت به بندگان خدا و نفرت از دشمنان آنان باشد؛ آن گاه دیگر گریه ها - به هر انگیزه اى که انجام گیرد - مذموم هستند. 10)

گریه فقط دریک صورت ارزشمند است وآن هنگامى است که بر اساس شناخت و ترقى معنوى از خوف الهى باشد؛ لذا گریه همراه با شیون قال رسول اللّه(ص): «النیاحة عمل الجاهلیه». (میزان الحکمة، ج ۵، ص ۴۴۹).، ناله و زارى، داد و فریادقال رسول اللّه(ص): «صوتان ملعونان یبغضهما الله: اعوال عند المصیبة»، (همان، ص ۴۵۰).، صداى اعتراض، شکوه و ... جملگى زشت و مذموم است. با این بیان روشن شد که ابهام فکرى و انحراف رفتارى، از توجّه به برخى روایات و چشم فرو بستن از برخى دیگر ناشى شده است. کسانى که تمام عناصر شادى بخش را از زندگى خود حذف مى کنند و شاد بودن را معصیت مى پندارند و وظیفه خود مى دانند که بگریند و بگریانند؛ فقط روایات مرتبط با شادى و خنده هاى مذموم و گریه ممدوح را مشاهده کرده اند و گروهى که بى خود شاد و خوش اند و مسرّت بى هدف و جاهلانه را پیش گرفته اند، از مسیر درست منحرف گشته و به راه غلط قدم نهاده اند. حال که روحیه حاکم بر حیات فردى و اجتماعى انسان شادى و نشاط است و هیجان اصلى و همیشه جارى در کالبد فرد و اجتماع انسانى - که در پرتو آن فعالیت و انجام وظایف ممکن مى گردد - شور و نشاط است؛ پس شاد بودن سبب نمى خواهد. باید امکانات آن را فراهم ساخت؛ ولى براى غم و اندوه و گریه کردن، باید منتظر بود موسم آن فرا برسد و سبب آن ظهور نماید. 11)