من مى خواهم براى تو از مادر مظلوم مدینه سخن بگویم، همسفر من باش! بیا به مدینه سفر کنیم و از حوادثى که بعد از وفات پیامبر در آن شهر روى داد، باخبر شویم. به راستى چگونه شد که مردم مدینه، عهد و پیمان خود را شکستند و مظلومیّت دختر پیامبر را رقم زدند؟ من مى خواهم تو را با حماسه اى که حضرت فاطمه(س)، آن را آفرید، آشنا کنم. حماسه یارى حقوحقیقت! حماسه اى به بلندى تاریخ آزادى وشرافت! من مى خواهم مظلومیّت مادرم فاطمه(س) را بیان کنم و تو را از ماجراى خانه اى باخبر کنم که در آتش کینه سوخت! دوست من! بیا با هم دفترِ تاریخ را باز کنیم و در ده ها کتاب پژوهشى - تاریخى به جستجوى حقیقت بپردازیم تا بدانیم بر مادرِ مظلوم شیعه چه گذشته است.

اعمال روزها و شب های #هفته آداب ، اعمال ، ادعیه ، استعاذه ، تسبیح و نماز روز #چهارشنبه ➡️ 1da.ir/rqjEC

چه خوب که کنیه‌ات ام البنین شد تا ما هیچ گاه فراموش نکنیم، همسر علی فرزندانی داشت و همه را فدای راه علی کرد. فرزندان عاشقی که تو به دنیا آوردی، یاوران شجاع و بازوان قدرتمند حسین شدند. ما هر گاه نام ام البنین را می‌شنویم، به یاد مادری می‌افتیم که پسران رشیدی داشت؛ اما هیچ چیز را در این دنیا حتّی پسرانش، میوه‌های دلش و گل‌های زندگی‌‌اش را برای خودش نخواست. رشادت پسران، شیرینی این میوه‌‌ها و زیبایی‌ها این گل‌ها، وقتی برایش معنا می‌گرفت که خرج راه حسین شوند. دلش را چنان به ولیّ خدا بسته بود که در رگ و پی فرزندانش، جز محبت حسین چیزی نمی‌دوید. او ذوب شده بود در ولیّ خدا و فرزندانش نیز چنان فانی حسین شده بودند که نمی‌شد آنها را دید و به یاد حسین نیفتاد. بانو!‌ تو تسلیم علی علیه السلام بودی. کسی از تو نه چون و چرایی در برابر فرمان علی علیه السلام دید و نه شکوه و گلایه‌ای از فراز و نشیب زندگی شنید. خوش به حالت مادر پسران علی! اگر چه در کربلا نبودی؛ اما پسرانت چنان تسلیم حسین علیه السلام بودند که تا به امروز قصۀ تسلیم بودنشان روی زبان‌هاست بی‌آن که گرد کهنگی روی آن نشسته باشد.

سلام بانو، مادر پسرها... شاید ندانید اما شما درست ایستاده بر همان #قله‌ای هستید که حتی نگاه کردن به آن هم ما را سرشار از شعف میکند، فکر به قرارگیری بر آن قله، یا نه حتی بودن در دامنه و مسیر آن، تپش قلب مان را تند و چشم‌هایمان را پرفروغ میکند، و تصور ایستادن کنار شما، خارج از همه اغراق ها و تعارف ها، *تمامِ تمام آرزوی ما* ست... بودن کنار شما (یا حتی فقط نفس کشیدن در هوای شما)، یعنی #مادری برای فرزندانی که یاری‌دهنده حق می‌شوند، یعنی #پروراندن کودکانی که ذوب در ولایت، بزرگ می‌شوند، یعنی داشتن جوان‌های رعنایی که فدایی مکتب می‌شوند، یعنی #رشد_دادن مردهایی که در رکاب امام خود شهید می‌شوند... آری مادرِ پسران! چون شما بودن، چون شما مادری کردن، چون شما #ثمر دادن، چون شما پاره تن هدیه کردن، چون شما ادب و وفا و ولایت‌مداری آموختن، چون شما "بی پسر" شدن و از "حسین" پرسیدن، تمامِ تمام آرزوی ما ست... شما تجسم آن چیزی هستید که ما از ثمره زندگی خود می‌خواهیم شما عینیت یافته رؤیای ما برای خودمان و فرزندانمان هستید شما تبلور استجابت " وَ اجْعَلْهُمْ أَبْرَاراً أَتْقِيَاءَ بُصَرَاءَ سَامِعِينَ مُطِيعِينَ لَكَ وَ لِأَوْلِيَائِكَ مُحِبِّينَ مُنَاصِحِينَ‏ وَ لِجَمِيعِ أَعْدَائِكَ مُعَانِدِينَ وَ مُبْغِضِينَ " هستید شما خود عاشقِ پاکباخته خوشبختِ سعادتمندِ ما هستید... می‌شود امشب، در محضر ارباب، ما را به دعایی و و ذکری و شفاعتی، و نزد خدای خود، به خیرخواهی و احسانی مادرانه، مهمان کنید؟ شما را به حق پسرتان عباس، نه، به حق دخترتان، زینب...