سید! ۱۴ ساله بودم که پدرم را از دست دادم. سال‌های زیادی، گاهی خیال می کردم پدرم همچنان زنده است و روزی بر می گردد و هنوز در ۳۹ سالگی، گاهی همین خواب را می‌بینم. نمی‌دانم شاید این عدم باور، راه گریزی از دردهای سخت غیر قابل تحمل است.
سید! رفتن تو را هم نمی‌خواهم باور کنم. حقیقت اینکه می‌گویند: تو شهید شده‌ای و زنده‌ای، برای من کافی نیست. دوست دارم، مثل دخترکان پدر مرده پا بر زمین بکوبم که من پدرم را می‌خواهم، من گرمای آغوشش را می‌خواهم، نه پدر در آسمان نشسته.
ما هم خود تو را می‌خواهیم. جهانی که سید حسن نداشته باشد به چه دردی می‌خورد؟! سید! ما حرارت سخنانت را می‌خواهیم. ما برای زیستن به "لبیک یا حسین" گفتن تو نیاز داریم ما محتاج لبخندهای توییم. ما تو را بر آسمان نشسته نمی‌خواهیم.
سید! تو حجت ما بودی. تو حجت ما بودی، برای مومن و مبارز بودن. حجت ما بودی در این جهان راهزن برای ایستادن و جنگیدن. حجتی برای کوچک شمردن دنیا، در این جهان دنیازده. حجتی برای زیستن برای خداوند، در این دنیای شهرت و ثروت و قدرت. سید! بعد از تو چه کنیم؟!
تو به ما ظلم کردی و واقعاً خودخواه بودی بعد از تو زنده می‌مانیم اما خودت بگو آخر بدون تو چگونه زندگی کنیم؟!
کانال دکتر سید کمیل حسینی در ایتا👇
https://eitaa.com/drkomeilhoseini
