🟪👈 توصیه همگانی 🎤👈 حاج آقا لاجوردی 💠 حاج شیخ به همه همین توصیه را داشت؛ می گفت: خودتان را زیر نظر داشته باشید، حالت هایتان را بنویسید و آنها را به نقد بکشید. چه هستم و چه باید باشم؟ 💠 حرکت من از همین لحظه آغاز می‌شود؛ لحظه‌ای که فاصله آنچه هست و آنچه باید باشد را احساس می‌کنم. برای درک این فاصله، چاره‌ای جز مرور خودت نداری. 📚 آسمان لاجوردی، ص ۹۵ استاد علی صفایی(عین صاد)

💠 تو كه به يك ليوان خالى سال‏ها فكر مى‏كنى. چگونه مى‏توانى، خودت را بى‏حساب به آب بزنى و با هستى خودت قمار كنى. 💠 عمق مسأله اين است كه ما خودمان را جزء موجودى حساب نمى كنيم‏ و به اندازه ى يك تكه پارچه و يك قطعه گوشت هم براى خودمان، طرحى و نقشه‏اى نمى ريزيم. 💠 ولى آنها كه مى‏خواهند عنتر دست لوطى‏ها نشوند، براى خودشان جايى باز مى‌كنند. 💠 اينها كه مى‏خواهند رويش داشته باشند و بر ساقه‏ى خود بايستند، مجبورند كه ريشه بدوانند و از اعماق سر بر آورند و اين عمق خلوت و ارزيابى و اين حضور و محاسبه، اولين گام آنهايى است كه مى‏خواهند در سرزمين عمر خود، چيزى بسازند و بنايى را بالا ببرند. 📚 صراط، ص ۲۵ استاد علی صفایی(عین صاد)

🔶 «وَ الْعَصْر»، به تمام اين دوره‏ها سوگند، «إنَّ الْانْسانَ لَفى خُسْرٍ»، كه انسان با اين همه سرمايه در تمام دوره‏ها در خسارت مدفون است، چرا؟ چون سرمايه‏هايش رشدى نكرده و سودى نياورده است. 🔶 درست است كه به ثروت، كه به قدرت، كه به علم رسيده است، درست است كه اينها زياد شده‏اند، اما خود انسان كم شده و اسير شده و اسارتش علامت حقارت است. 🔶 و عامل اين خسارت، عصرها و دوره‏ها و محيطها نيستند، عامل خسارت خود انسان، خود اوست. عصرها مقدس هستند به دليل سوگندى كه خدا ياد مى‏كند. 🔶 اين سوگند به ما درس مى‏دهد كه عصرها و زمانه‏ها مقصر نيستند. اين انسان است كه خسارت را مى‏پذيرد. 🔶 اين‏ انسان است كه سرمايه‏هايش را به جريان نمى‏اندازد، از فكرش، از عقل و ميزان سنجش و ترازويش، براى خودش استفاده نمى‏كند. 🔶 به يك ليوان آب بيش از خودش فكر مى‏كند، به دخل و خرج مغازه‏اش بيش از خودش مى‏انديشد. 🔶 اين انسان است كه خودش را گم مى‏كند و در غفلت‏ها و جهالت‏ها، خودش را به كم مى‏فروشد. 🔶 راستى كه انسان در تمام دوره‏هاى تاريخى و در تمام نظام‏هاى گذشته‏اش ضرر داده و به خسارت رسيده و در بن‏بست مانده است. 📚 رشد، ص ۴۵ استاد علی صفایی(عین صاد)

🔷 در آن شب سياه كه قلبم، در راه گلويم ايستاده بود، به آن جلوه‏ى روشنايى رسيدم. 🔷 او در گوش صبح‌دم به من گفت: تو هيچگاه به خودت نمى‏انديشى. اما به يك ليوان؟ بسيار ... 🔷 او در جلوه‏ى طلوع چنین گفت: تو «خودت» را گم كرده‏اى. گم شده‏ى تو در «تو» خلاصه مى‏شود. 🔷 او در اوج نيمروز، هنگامى كه از من جدا مى‏شد، زمزمه مى‏كرد: خيال مى‏كنى سراب‏ها تو را سرشار مى‏كنند؟ 🔷 ببين قلب تو، در راه گلويت ايستاده، دل تو بوى مرگ مى‏دهد. 🔷 آنها كه به يك ليوان پوچ، بيش از خودشان فكر مى‏كنند، آنها كه با خودشان و بر خودشان مرورى نداشته‏اند، پيداست كه خودشان را گم مى‏كنند و در ابتذال زندگى روزانه رسوب مى‏كنند و فسيل مى‏شوند. 🔷 و اين دل مرده و اين قلب گنديده، در راه گلويشان، در راه نفس كشيدنشان، مى‏نشيند و عرصه را برايشان تنگ مى‏كند و انتقام مى‏گيرد. 🔷 آخر مگر نه اينكه انسان از خودش عبور مى‏كند تا به دنياى بيرون مى‏رسد، پس چه شد كه اين منزل اول مجهول مانده و يا در نهايت به تحليل علمى دستگاه هاضمه و قلب و مغز، اكتفاء شده و از مقايسه‏ها و تكبيرها بركنار مانده است. 🔷 اين فرار از خويشتن و اين فرار از خلوت و از سكوت و از مرور بر خويش، به خاطر انگيزه‏هايى است كه اگر تحليل شوند، مى‏توانند ما را از اين فرار و دلمردگى و گمشدگى نجات بدهند. 📚 صراط، ص ۱۶ استاد علی صفایی(عین صاد)

پیمان با ولی خدا 🎙مجموعه سخنرانی های استاد علی صفایی حائری استاد علی صفایی(عین صاد)

🔶 رنده کنن اسرائیل رو 😂

💠 براى مبارزه با دشمن‏هاى بزرگ، نه در داخل مرزهاى خودت كه در داخل مرزهاى خودشان بايد دست به كار شوى. 💠 حضرت على علیه السلام می‌فرمود:«فَوَ اللَّهِ مَا غُزِیَ قَوْمٌ قَطُّ فِی عُقْرِ دَارِهِمْ إِلَّا ذَلُّوا». به خدا قسم، هيچ كس در درگاه خانه‏اش نجنگيد جز آنكه ذليل شد. 📚 انتظار، ص ۵۷ استاد علی صفایی(عین صاد)

🔶 ما در برابر سوال‌هایی که ما را به مقایسه و به سنجش و تعقّل وا می‌دارند، مجبوریم که به تفکّر روی بیاوریم و برای این تفکّر مجبوریم که خلوتی و سکوتی را تحمّل کنیم. 🔶 که:«دَلِيلُ‏ الْعَقْلِ‏ التَّفَكُّرُ وَ دَلِيلُ التَّفَكُّرِ الصَّمْتُ». نشان عقل و سنجش تفكّر است و نشان تفكّر، سكوت و خلوت. تو تا نشناسى نمى توانى بسنجى و تا خلوتى نداشته باشى نمى توانى فكر كنى. 🔶 حضرت على علیه السلام در نهج ‏البلاغه آنجا كه از برادرش توصيف مى‏ كند، بر همين نكته دست مى‏ گذارد:«إِذا غُلِبَ عَلى الْكَلامِ، فَلا يُغْلَبُ عَلى السُّكُوتِ». 🔶 چه بسا كسى بيشتر از او حرف مى‏ زد، ولى نمى‏ توانست بيشتر از او سكوت كند و سكوت را تحمل نمايد. برادر امام على علیه السلام كسى بود كه در سكوت شكست نمى خورد. 🔶 اين ماييم كه غوغاى درون‏مان را نمى‏توانيم براى يك لحظه هم تحمل كنيم و مجبوريم كه سر و صدا راه بيندازيم و شادى و نشاط را روپوش شلوغى و غوغاى درونمان كنيم و از خود فرار نماييم. 📚 صراط، ص ۱٠ استاد علی صفایی(عین صاد)

🔶 مسأله اين است كه ما به چاى‏ها، آجرها، درها و ديوارها، بيش از هر چيز فكر كرده‏ايم و خود را در زندان زندگى بسته‏ى خود محبوس ساخته‏ايم و در قبرستان تكرارها مدفون نموده‏ايم و باكمان نيست كه پوسيده‏ايم و از دست رفته‏ايم و خودمان بزرگ‏ترين مجهول مانده‏ايم. 🔶 اگر ما به خويش و به انسان‏ها به اندازه‏اى كه به يك ليوان خالى فكر كرده‏ايم فكر مى‏كرديم، مى‏توانستيم در هر راه اين گام‏ها را برداريم و در هر كلاس درس‏هايى بگيريم و درس‏هايى بدهيم و در اين داد و ستد، بهره‏هاى بزرگى بدست بياوريم. 📚 مسئولیت و سازندگی، ص ۴۵ استاد علی صفایی(عین صاد)

. 🔰 كودك وقتى كه چشم باز مى ‏كند و پدر نيرومند و نان آور خود را مى ‏بيند، خود به خود شيفته او مى‏ شود و به تقليد از او مى‏پردازد، به شرط آن كه اين شخصيت پدر...مورد تحقير مادر و ديگران قرار نگيرد و يا تا سطح شخصيت كودك پايين نيايد. 💠 پدرانى هستند كه خود را كوچك و خوار مى ‏سازند و يا پدر و مادرانى هستند كه يكديگر را در مقابل چشم فرزند مى‏ كوبند كه در نتيجه هيچ كدام‏ نمى ‏توانند قهرمان و الگوى محبوب كودك باشند، 🔻اینجاست كه كودك به ديگران رو مى‏ آورد و يا به خود پناه مى‏ برد؛ در صورتى كه به خود پناه برد، گرفتار روح انزوا و غرور و خودبينى مى ‏شود و در صورتى كه به ديگران رو بياورد، خطر اشتباه در انتخاب الگو زياد است و چه بسا به هلاكت و نابودى و فساد بكشد. 🌀 پدر با شخصيت مى‏ تواند حتى هنگام شوخى و بازى و بگو و بخند، عظمت خود را داشته باشد، حتى هنگامى كه فرزندش بر سر و رويش مى‏پرد اين عظمت را حس كند. پدر با شخصيت مانند كوه است، حتى هنگامى كه بر سر او پا مى‏ گذاريم، در دل از او وحشت داريم و از بلنديش مى‏ هراسيم. 📸 #روش_الگویی ✍ #استاد_صفایی_حائری | تربیت کودک، صفحه ۴۴ و ۴۵. استاد علی صفایی(عین صاد)

عقل : ✍....اگر جمع ما با #عقل ها و سنجش ها شروع شود، رشته‌ای که این جمع را متصل میکند #رشته_محکمی خواهد بود. این رشته محکم دو چیز است : #عشق به #حق و #کفر به #طاغوت ؛ « فَمنْ یَکٍفُر بِالطّٰاغوتِ و یُؤمِنْ بِالله» ؛ تنها جمعی که حق است و ثبات دارد و به فساد منتهی نمی شود، زمانی است که خدا رشته پیوندشان است و الله آنها را جمع کرده است. علی صفایی حائری ، جمع ها و حاصل جمع ها ، ص۱۳۳. استاد علی صفایی(عین صاد)