اگر فقط می‌توانستم افکارم را کنار بگذارم ، بهتر می‌شد. افکار از هر چیزی بی‌مزه‌ترند. حتی بی‌مزه‌تر از گوشت تن. همین‌طور یکریز کش می‌آیند و مزهٔ عجیبی به جا می‌گذارند.

تازه کلمه‌ها هم هستند ، توی افکارند ، کلمه‌های ناتمام ، طرحی ناقص از جملاتی که مدام تکرار می‌شوند.

به این موضوع فکر می‌کنم که فکر کردن من مهم نیست. من بی‌معنا فکر می‌کنم ، غیر منطقی فکر کنم ، بیش از حد منطقی فکر می‌کنم ، وحشیانه فکر می‌کنم ، پوچ فکر می‌کنم و خودم را برای ساعت‌ها دست می‌اندازم.

در برابر بی‌مهری آدم‌ها هیچ نمی‌گویم. سکوت و سکوت و سکوت. انگار که لال شده باشم ؛ شاید هم کور و کر. دیگر نه انرژی توضیح دادن دارم و نه حتی حوصله اش را. می‌دانی؟ دیر دریافتم که مسئول طرز فکر آدم‌ها نیستم. بگذار هر که هرچه خواست بگوید! چه اهمیتی دارد؟ من در لاک خود راحت ترم. آن جا می‌شود آرام و بی‌دغدغه زندگی کرد.

تنها وضعیت وحشتناک‌تر از کوری ، این است که تنها فرد بینای جمع باشی.

گاهی اوقات به این فکر میکنم که اگه همه پیام هایی که تایپ کردم و بجای فرستادن پاک کردم رو فرستاده بودم، الان کجا بودم؟

گاهی اوقات دلم می‌خواهد در تاریکی گم بشوم. از خودم می‌گریزم ، از خودم که همیشه مایه‌ی آزار خودم بوده‌ام ، از خودم که نمی‌دانم چه می‌کنم و چه می‌خواهم.