وضعیتم مثل یه خمیر دندون تموم شدست. مدام با زور و فشار ، سعی می‌کنم کمی اشتیاق و شوق از ته وجودم بیرون بکشم ولی کلا هیچی نیست

دل نخواهم

جان نخواهم

آنِ من کو؟ آنِ من.

نیاز دارم در کنج خلوتی بنشینم و خیال هیچ بی‌پدری در سرِ وامانده‌ام نباشد.

اخر باید ، کمی با این " منِ لاکردار " حرف بزنم. باید از زیر زبانش حرف بکشم تا بفهمم چه مرگش شده که انقدر از منِ بخت برگشته فراریست.

همیشه بخشی از آدم ، جایی جا می‌ماند. آدم می‌رود ، اما بخش مهمی از او جایی جا می‌ماند. در اتاق کودکی ، زیر درختانی ، یا در چشم‌های عابری. آدم نمی‌داند چه گم کرده است؛ همیشه بخشی از او نیست. - دلدار

فردا و دیروز با هم دست به یکی کرده

دیروز با خاطراتش مرا فریب داد ، فردا با وعده هایش مرا خواب کرد

وقتی چشم گشودم امروز گذشته بود.

_