نامه یک دختربچه به شهید حسن باقری «من دو بیسکوییت داشتم که فرستادم به جبهه تا برادران خوشحال شوند... ما تلویزیون نداریم؛ این را پشت رادیو بخوانید تا من بفهمم نامه به دست شما رسیده.» و ما امروز داریم با بیسکوییت‌های کودکان فقیر جهان اسلام که برای فرستاده می‌شود تا کار کنیم، چگونه رفتار می‌کنیم؟

- چه کنیم وقت کم نیاریم؟ + «توزیع الوقت، توسیعُه»

از بین تحلیل‌هایی که درمورد تعطیلی منوتو داده شده، بنظرم این بهتر از همه بود: https://eitaa.com/SHRChannel/2326 بنظرم علت تعطیلی منوتو، علت کم‌شدن مخاطب خیلی از خبرگزاری‌ها و سازمان‌های خبری-تحلیلی بود. دوره این چیزها گذشته و الان مردم و به‌خصوص جوانان و نوجوانان، دنبال تک شخص می‌گردند. اشخاص حقیقی، و نه حقوقی. اگر نگاهی به رشد عجیب بلاگرها بندازیم و جذب فالورشون رو با پیج‌هایی مقایسه کنیم که با اسم شخص خاصی ارائه نمیشن و خودشون رو بعنوان یک نهاد یا سازمان یا پروژه ارائه میدن، کاملا متوجه این قضیه میشیم. توی چندسال اخیر بعضاً دیدم حتی بعضی تیم‌هایی که یک پروژه یا نهاد رو راه‌اندازی کردن، با اسم یکی از اشخاص تیمشون (احتمالا رهبرشون) وارد میدان میشن نه با اسم پروژه یا نهادشون.

ویتنی رایت ادامه روندی‌ست که سال گذشته بلاگر روسی در تهران آغاز کرد غرب از زاویه گردشگری، فرهنگ بسیاری از کشورها را نابود کرده: مثلا بسیاری از کشورها وقتی شرکت‌های آمریکایی و اروپایی در آن‌ها به بهانه نفت و... تاسیس شدند و کارمندان غربی آن شرکت در آن جامعه سکنی گزیدند، کم‌کم فرهنگ مهاجم را پذیرفتند. توریسم و گردشگری غیراقتصادی و تفریحی هم مثل توریسم اقتصادی اثرگذار بوده؛ مثل #تایلند که عملا به‌خاطر توریسم تفریحی(بخوانید جنسی)، زنانش به‌جای آنکه سازنده جامعه باشند، اسباب لذت مردان بیگانه شده‌اند. درمورد ویتنی رایت، ماجرا را باید از این زاویه دید. از زمان مدیریت آقای ضرغامی بر وزارت گردشگری، از این اتفاقات افتاده است؛ مثل سفر سال گذشته #بلاگر_روسی به ایران و انتشار تصویر بی‌حجابش در کنار دو سرباز ایرانی؛ شاید چون از خواهران روس بوده، رگ غیرتمان نجوشید. پس ویتنی رایت اولینِ این روند توسعه گردشگری نیست و پس از سفر بلاگر بی‌حجاب روسی و خواننده ترک اهل جمهوری آذربایجان، او هم آمده تا قبح‌ها را بشکند و به قول غرب‌گراها «تحمل نظام را در پذیرش توریست (بخوانید فرهنگ آمریکایی) بالا ببرد.» ویتنی رایت صرفا یکی از ابزارهای جریانی‌ست که ضرغامی در توسعه گردشگری آغاز کرده؛ همان توسعه‌ای که گفته بود: «باید فضا را باز کنیم»، «این می‌تواند به توسعه گردشگری هم کمک کند.» 36932756.khabarban.com البته برای این‌که فعلا فضا بد نشود و «تحمل نظام و جریان مذهبی بالا برود»، به ویتنی رایت می‌گویند که با تصاویر ضدامریکایی سفارت سابق آمریکا عکس بگیرد و به خواننده زن ترک اهل جمهوری آذربایجان می‌گویند به حرم حضرت معصومه در قم برود. این روند تا زمانی که جریاناتی به نمایندگی ضرغامی در وزارت گردشگری حضور دارند، ادامه دارد. ویتنی رایت‌ها صرفا ابزارند. پ‌ن: منظور این نیست ضرغامی از ویتنی رایت و... دعوت می‌کند تا به ایران بیایند؛ خیر. منظور این است که دشمنی که صدسال است تجربه تغییر مزاج فرهنگ از طریق #توریسم را دارد، وقتی ببیند وزیر گردشگری می‌گوید «باید فضا را باز کنیم»، «باید تحملمان را بالا ببریم»، طبیعتاً پیشروی می‌کند. @majkarimi

علی (ع) در جستجوی فتوت‌های پیرانه - چگونگی پیمان با ولی خدا - ولی با تو کثیر نیست، از معاشرت با تو بهره‌مند نمی‌شه - و أین عمار... استاد صفائی حائری

تماشا و طرفداری فوتبال، محتویات کدام ظرف انسان است؟! دیشب داشتم کاری را برای یکی از دوستان انقلابی‌ام انجام می‌دادم. #فوتبال ایران-قطر که نیمه دومش حساس شد، کار را رها کردم و رفتم برای تماشای فوتبال. بعد از بازی که وقتم را گرفت و ۵۰ دقیقه از کاری که داشتم برای دوستم انجام می‌دادم عقب ماندم، از خودم پرسیدم چرا رفتم فوتبال را با هیجان دیدم؟ در نگاه اول، این‌طور توجیه کردم که خب، چون پیروزی در این بازی باعث شادی مردم و ثبات وضعیت جامعه می‌شد، برایم مهم بود. اما خودم به خوبی می‌دانستم که اگر واقعا این دغدغه را داشتم، می‌توانستم کارم را انجام دهم و صرفا نتیجه بازی را بعدا چک کنم.(بر فرض اینکه واقعا نتیجه فوتبال بر جامعه اثر ویژه دارد). بعد، شلاق‌های وجدان را پذیرفتم که قبول؛ من علاقه شخصی به فوتبال داشتم که با هیجان رفتم و بازی را دیدم و به‌خاطر شادی یا غم جامعه نبود؛ اما مگر این بیشتر از یک سرگرمی ساده بود؟ یعنی اشتباه کردم و مشغول باطل شدم؟ یادم آمد که یکی از دوستان طلبه گفته بود که امام صادق علیه‌السلام فرموده‌اند که کارها و نیازهای انسان، مانند کاسه‌ای است که هیچ‌گاه خالی نمی‌شود؛ یا از حق پر می‌شود و اگر از حق پُر نشد، قطعا از باطل پر خواهد شد. پس هر کاری، از جمله این تماشای فوتبال، یا حق است و یا باطل. اگر براساس یک دغدغه حقانی و در راه خدا نیست، قطعا باطل است؛ #حد_وسط ندارد. حالا من برای چه وقتی را که می‌توانستم برای انجام یک پروژه در راه حق و کمک به دوستم صرف کنم، صرف تماشای فوتبال کردم؟! برای حق و خدا بود؟ نه. وقتی برای حق نبود، پس قطعا برای باطل بود. چرا ما مذهبی‌ها برای طرفداری‌مان از فوتبال توجیه می‌آوریم و می‌گوییم دنبال شادی مردمیم؟! چون با خودمان تعارف داریم و عبادات ما سبب #تکبر ما شده؛ نمی‌خواهیم قبول کنیم که به آن فوتبالیستی که زنش را بی‌حجاب در اینستاگرام عرضه می‌کند، علاقه داریم. نمی‌خواهیم قبول کنیم که وقت‌مان را تلفِ تماشای فوتبال کردیم. پس این غفلت‌ها را برای خود این‌طور زینت می‌دهیم که ما برای این که نتیجه بازی سبب شادی یا غم مردم می‌شد، بازی را تماشا کردیم. خب بر فرض محال که این فرضیه درست باشد، سوال این است که تماشای بازی مگر تاثیری در نتیجه داشت که نشستی ۹۰ دقیقه بازی را با هیجان دیدی؟! این غیر از غفلت و وقت تلف کردن بود؟! خلاصه این‌که ما مثل بچه‌هایی هستیم که به حمام رفته و به آب‌بازی مشغول شدند اما از شامپو و صابون استفاده نکردند. وقتی از حمام بیرون آمدند، چون فکر کردند حمام رفتند، احساس تمیزی می‌کنند و به نظافت خود مغرور شدند. هیئت‌رفتن‌ها و روزه و نمازهای ما، باعث تکبر ما شده؛ نمی‌خواهیم قبول کنیم که به‌خاطر علاقه به آن فوتبالیست‌ها و دریبل و گل‌های‌شان دوست‌شان داریم؛ کسانی که هر ماه پارتی می‌روند و جوان‌های جامعه را با تبلیغ بی‌غیرتی خود به فنا کشانده‌اند. پ‌ن: فرضیه «نتیجه بازی در خوشحالی و غم جامعه اثر دارد» را در این نمونه بررسی کنید تا ببینید که جامعه ایران پس از چند روز، کلا همه این بازی‌ها را فراموش کرده است. @majkarimi

۲۲ بهمن امسال هم خیلی خوب بود و هم مردم و هم نظام با وجود فشارهای زیاد همچنان پای کار بودند. ولی ضعفی که به چشمم آمد این بود که اکثر غرفه‌ها یک سردر با نام فلان وزارت‌خانه و فلان سازمان داشتند. غرفه‌ها را بهتر بود به‌جای آن‌که با صرف موسیقی و غذا و برنامه‌های روتین وزارت‌خانه‌ها و سازمان‌های دولتی پر کنند، می‌سپردند دست این‌همه تشکل و موسسه و انجمن مردمی حزب‌اللهی تا هر کدام محتوای مدنظر خود را ویترین‌وار به مردم ارائه کنند. هم از حالت دولتی درمی‌آمد و هم در کنار محتوای احساسی و روانی(موسیقی و تردستی و...)، محتوای منطقی و عقلی هم ارائه می‌شد. @majkarimi

جمله‌ای عجیب در صحیفه سجادیه: خدایا به جرم‌های من به من مزد بده. به مناسبت ولادت امام سجاد 🎙صدای استاد علی صفایی استاد علی صفایی(عین صاد)

حرکت برای آبادانی: اردوهای جهادی را توسعه بدهید، تداوم بدهید.... این اردوهای جهادی، هم تمرین است، هم خدمت است، هم خودسازی است، هم آشنایی با فضای جامعه است؛ خیلی چیز با ارزشی است. امام خامنه ای(مدظله العالی) ۱۳۹۵/۰۴/۱۲ گروه جهادی محمد رسول‌الله (ص) هر ساله در نوروز اردو جهادی برگزار میکند و برای پیشبرد اهداف فرهنگی به کمک شما خیرین نیازمند است. madad.ir/hfgf9v «هر سهم فقط ۱۱ هزارتومان» امسال عید این گروه در سیستان و بلوچستان ادامه طرح ساختن هنرستان فنی رو انجام میده تا جایی که می‌دونم.

معبد هندوها در امارات هجوم فرهنگی کی پاپ کره جنوبی از یکسو و تهاجم جمعیتی هندوها در بلندمدت آثار کفر شرقی را در جهان اسلام نشان خواهد داد. و کفر شرقی بدتر از کفر غربی است، چون شرق، کفرش معنویت هم دارد و مثل کفر غربی، نیاز معنوی انسان را بی پاسخ نمیگذارند تا انسان به دنبال معنویت برود و به اسلام برسد

انتقام از کارمندان بانک😄

برای مهدی(عج)، باید سوار راه شد... مرحوم #علی_صفایی در مسئله سلوک و اینکه یاران امیرالمومنین چگونه بودند، در جایی به خطبه ۱۸۲ امیرالمومنین اشاره می‌کنند؛ همان خطبه‌ای که حضرت ندای «أین عمار» در آن سر می‌دهد. حضرت در این خطبه، پیش از این‌که آن ندای معروف را سر دهد، می‌فرماید: «أین اخوانی الذین رکبوا الطریق» کجایند برادران من که راکب طریق شدند؛ مسامحتاً یعنی سوار راه شدند. این تعبیر، تعبیر خاصی‌ست، چون کسی سوار راه نمی‌شود؛ یا باید سوار مرکبی شود یا اینکه در طریق، راه برود. اما این جمله حضرت کنایه از این دارد که این برادران، برای حرکت در مسیر، منتظر هیچ امکاناتی از جمله مرکب (مثلا اسب) نمی‌ماندند و کمبود امکانات معطل‌شان نمی‌کرد. خود راه مرکب‌شان بود. خود حضرت هم در حرکت به سمت قلعه خیبر همین‌طور بودند. روز حرکت، پیامبر می‌خواستند پرچم را به علی(ع) بسپرند، اما حضرت چشم‌درد داشتند و در جمعیت نبودند؛ وقتی ایشان را صدا کردند و پیش پیامبر رسید و پرچم لشکر را گرفت، درجا به سمت قلعه خیبر حرکت کرد؛ منتظر مرکب که هیچ، حتی منتظر نماند گروه اصلی یاران و فرماندهانش برسند. روایت هست که یاران حضرت و مرکبش در طول راه به ایشان اضافه شدند و حتی وقتی حضرت در #خیبر را از بیخ کَند، هنوز آخرین یاران ایشان به‌طور کامل به لشکر نرسیده بودند. بنابراین ما هم اگر می‌خواهیم مثل عمار و ذوالشهادتین و ابن‌تیهان باشیم و علی زمانه سراغ ما را بگیرد، باید سوار راه شویم؛ وقتی تکلیفی را دیدیم، معطل امکانات نمانیم. یا کمبود امکانات خسته‌مان نکند. چه امکانات مادی، چه معنوی؛ بعضی از ما معطل امکانات مادی مثل تجهیزات یا درآمد خوب و... می‌مانیم تا کاری را شروع کنیم. بعضی دیگر هم معطل امکانات معنوی‌ایم؛ دوست داریم ما را ببینند، تشویق کنند، باریکلا بگویند و... . اما بعضی هم نه، مثل شهید حججی و صدرزاده و عجمیان و... این‌گونه نیستیم و سوار راه می‌شویم. در بحث امکانات مادی، شاید فعالیت جهاد تبیینی انقلابی‌ها در فضای مجازی الگوی خوبی باشد؛ اکثرمان بدون اینکه کسی به ما حقوق یا پاداشی بدهد یا امکاناتی برای ما فراهم کند، فعالیت می‌کنیم و آن را وظیفه خود هم می‌دانیم. حالا فکر کنید در همه عرصه‌ها، وضعیت همین‌گونه باشد و خواسته‌های ولی توسط #امت به‌طور خودجوش برآورده شود؛ چقدر سرعت رشد یک جامعه بالا می‌رود؟! باید سوار راه شد... @majkarimi