بسمه رب القلم

اما آقایان مسئول! فردا که تب انتخابات فروکش کرد، یادتان نرود مردمی را که با تن زخمی پای این پرچم ایستادند ... :)

ایراٰن خانم! میخواهم بدانی من انگشتِ سبابه‌ام را در استامپِ «ای‌کاش اینبار فرق داشته باشد» زدم و روی کاغذِ زرد و آبیِ «آرزوها» چهل و سه نام برای تو نوشتم. میخواهم از سلام و صلواتم به وقتِ کارتِ ملی دادن و پا کشیدنم روی پله‌ها با خبر باشی. از اضطرابم که بیخ گوش کنار دستی‌ام مدام پرسیدم:« اگر اینها هم خراب کننده چه؟ ما مسئولیم؟» با خبر شوی! ایران خانم! انگشتم سرخ شد! شبیهِ دلم در تمامیِ این سالهای پرحسرت و سخت! میخواهم بدانی آن آدمهایی که خونمان را در شیشه کردند، قِرانی دو هزار اهمیتی نداشتند! من بخاطرِ تو و بخاطر آنکه کسی جای من تصمیم نگیرد، پای صندوقِ «یکبارِ دیگر امتحان میکنیم» رفتم. میخواهم صمیمانه از غایتِ علاقه‌ام به خودت، به تمام زیبایی‌ها و صبرِ بی‌بدیلت باخبر باشی. عزیز دلم من به خیالم چاره را همین دیدم، اما اگر «دوباره» به ناکامی نشست. من را ببخش… برای ایراٰن خانم | انتخاباتِ ۱۴۰۲. 🆔 @elteiyam_ir ✅

آخرین محموله‌ی غذایی که برای مردم تشنه و گرسنه‌ی غزه ارسال شد، چهل و یکی دو روز قبل بود. چهل روز گرسنگی یعنی تلاش اسرائیل برای شکستن «اراده‌ی غزه» تلاشی که هر روز بیش‌تر از روز قبل شکست می‌خورد. چند روز پیش فیلمی منتشر شد که اگر آدم از غمش بمیرد کم است. مردمِ غیرنظامیِ غیرمسلحِ گرسنه و تشنه به امید رسیدن کمک غذایی در نقطه‌ای جمع شدند و پهبادهای رژیم حرام‌زاده‌ی اسرائیل آن‌ها را بمب‌باران می‌کند. از این به بعد هرکس در مورد دموکراسی و مزیت‌هایش صحبت کرد این فیلم را به او نشان دهید. غزه امروز شعب ابی طالب است. خیبر و بدر و حنین همه بعد از شعب بود، غزه هم پیروز خواهد شد، اما ننگ سکوت در برابر این جنایت هولناک بر دامن «نظم نوین جهانی» خواهد ماند.