منزلِ یکی از دوستانِ عراقی توی نجف بودیم؛ تا ما رو دیدن بغل‌مون کردن و پرسیدن بعد از جنگ آسیبی ندیدید؟! گفتیم نه؛ خوبیم؛ خندیدن و به عربی گفتن: "اسـرائیل رو سر جاش نشوندید! موشـک‌هاتون باعث فخـره!" یه چیزی که امسال تویِ پیاده‌رویِ اربعین خیلی به چشم میومد، رفتار متـفاوت بقیه با ایرانی‌ها بود.. از اشاره‌یِ دست موکب‌دارها به صورت موشک و تزئینِ غذاها به شکلِ موشک گرفته تا برخـورد خیلی گرم‌شون که امسال بیشتر به چشم میومد... به عنوانِ یک ایرانی، بعد از جنگ ۱۲ روزه باید با افتخار تویِ تجمعات بین‌المللی رفت؛ با افتـخار سر بلند کرد و بگیم ایرانی‌ایم.. چرا؟! چون جمهـوریِ اسلامـیِ ایران، اولین کشوری بود که به طور مستقیم جلوی اسرائیل و آمریکا ایستاد و جنگید و تسـلیم نشد! این افتخار و دستانِ پر رو مدیونِ تلاش شبانه‌روزیِ شهید طهرانی‌مقـدم و حاجی‌زاده‌ایم...

100 عمود هم به نیابت از تمام کسانی که این پیام رو میبینن قدم برمیدارم انشاءالله هرچه زودتر قسمت خودتون یاعلی

پسری که بگه اربعین جای زن و بچه نیست تا ابد کنسله کنسل…

“که‌گفتی‌اربعین‌جای‌زن‌و‌بچه‌نیست؟!” کجایی‌بیبنی‌‌حاج‌خانم‌رو‌عمود‌به‌عمود کشوند‌باخودش‌این‌پیر‌مرد..

از اربعین که برگشتیم، چه بسا حتی وقتی از نجف تو راه مرز هستیم، شیطان تمام تلاشش رو میکنه که هرچی به دست آوردیم رو ازمون بگیره‌! با یه اخم یا یه تندی به پدرمادر/فرزند، با دروغ یا گناهی دیگه این اجری که بردم رو ازم بقاپه‌ و جلوی چشمم به زمین بزنه! خیلی خیلی باید مراقب باشم..

تو منو از همه بهتر بلدی حسین:)

ولی غم امام حسین همون غمیه که میشه بهش بگیم غمِ شیرینم یا اباعبدلله

ولي امام حسين همون عشقيه که ميتونيم بهش بگيم: ”غم عشقت بيابون پرورم كرد”

یک‌گوشه‌ی‌دنج‌از‌حرمت‌برای‌من ‏من‌هرچه‌دارم،ای‌همه‌چیزم‌،برای‌تو...

ولی من میگم اینکه تو کربلا حالمون خوب بود، علتش این بود که جنس غممون فرق می‌کرد. غم دنیا آدمو مریض میکنه. ولی گریه برا زخمای ابی عبدالله چی؟

دلتنگ که چه عرض کنم آقا… دل کَندن از کربلا یعنی دل کندن از نفس کشیدن.

شام اربعین،کربلا خیلی دلگیر میشه… همه موکب ها دونه دونه جمع میشن همه به کوله به دوش در حال خروج از کربلا صدای راننده‌ها که مدام میگن مهران،خسروی،شلمچه،نجف… و همه اینا یعنی پایان سفرِعشقِ اربعین./