#جرعه‌ای_از_معرفت 💠آیت الله ناصری دولت آبادی 🔸مریضی‌ها برچند قسم است؛ یک قسم از مریضی به سبب گناهان است و باعث پاک شدن گناهان می‌شود. خدا وقتی می‌خواهد گناهان تو را ببخشد؛ تو را مریض می‌کند، تا بگویی: «یا الله! من توبه کردم، نفهمیدم»، تا او تو را ببخشد. 🔸 اما یک قسم دیگر مریضی و گرفتاری‌ها به واسطه این است که خدا می‌خواهد اجر و مقام به من بدهد. اگر صبر و تحمل نمودم، مقام و درجه ام بالا می‌رود. نبی مکرم اسلام صلى الله علیه و آله فرمودند: إنَّ الرّجُل لَیکونُ لَه الدَّرَجةُ عندَ اللّه ِ لایبلُغُها بعملِهِ ، حتّى یبْتَلى ببلاءٍ فی جِسمِهِ فیبلُغَها بذلک؛ (الدعوات : ١٧٢) براى آدمى نزد خداوند، درجه اى است که او با عمل خود، بدان نمى رسد، مگر آن که بدنش به بلایى گرفتار شود و بدین وسیله، به آن درجه دست یابد.

🌹🌹محبت به امام زمان عج) باعث آرامش دل میشود. محبت به اهل بیت و خصوصا الان به امام زمان عج) فقط هنگام مرگ و برای اوضاع جهان آخرت گره گشا نیست ، بلکه در دنیا و زندگی در آن نیز بسی سودها و گره گشایی در پیش دارد. یکی از محبت هایی که در پرتو محبت این خاندان نصیب انسان میشود، آرامش و طمانینه ی دل است و این برای انسان که در این زندگی پراضطراب دنیا که بر هر سو میزند تا اندکی از آرامش را به هر قیمت و بها به دست آورد موهبتی بسیار مغتنم است . حضرت علی ع) فرمودند :" هنگامی که آیه " دلها فقط به یاد خدا آرام میگیرد نازل شد رسول خدا فرمودند:" این‌ درباره کسی است که خدا و رسولش را دوست بدارد و اهل بیتم‌ را صادقانه و نه به دروغ دوست داشته باشد.و نیز مومنان را در پیش رو و پشت سر دوست داشته باشد . همانا با یاد خدا یکدیگر را دوست می دارند ."🌹🌹

السّلامُ عَلَیْکَ یا صاحِبَ الزَّمانِ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا خَلیفَةَ الرَّحْمانِ ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا شَریکَ الْقُرْآنِ ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا إِمامَ الْإِنْسِ وَالْجانِّ 💚 اللهم_عجل_لولیک_الفرج

موضوع این هفته: خصوصیات اخلاقی امام رضا علیه السلام

سیره اخلاقی امام رضا علیه السلام یکی از ابعاد مهم زندگی امام رضا علیه السلام، بُعد اخلاق و رفتارهای ایشان است. خصوصیات اخلاقی و فضایل وجودی آن حضرت، به گونه‌ای بود که حتی دشمنان خویش را نیز شیفته و مجذوب خود کرده بود. آن جناب با مردم در نهایت ادب، تواضع و مهربانی رفتار می‌کرد و هیچ‌گاه خود را از مردم جدا نمی‌نمود. 

«ابراهیم بن عباس» دربارۀ سیرۀ اخلاقی آن حضرت می گوید: «هرگز ندیدم آن حضرت، با سخن خود در حق کسی جفا کند (و مورد اهانت و آزار قرار دهد) و یا کلام کسی را قبل از آن که پایان یابد، قطع کند. نیاز نیازمندان را برآورده می ساخت و هرگز حاجت مندی را که توان انجام حاجت او را داشت، رد نمی کرد. هرگز پای خود را نزد دیگران دراز نمی کرد، و هرگز در حضور دیگران به چیزی تکیه نمی داد. و هرگز ندیدم غلامان و خدمۀ خود را دشنام دهد. و ندیدم که در جمع، با صدای بلند بخندد؛ بلکه خنده اش تبسّم بود. وقتی سفره پهن می کرد، بردگان و خدمه و حتی دربان ها و نگهبانان نیز با او بر سفره می نشستند. خوابش کم بود. و کارهای نیک و صدقه های پنهانی فراوانی داشت و اکثر آن ها را در شب تار انجام می داد (تا مبادا کسی خجالت بکشد و یا او را بشناسد) هر کس گمان کند مثل او را [در غیر اهل بیت] در فضایل دیده است، او را تصدیق نکن!».

تقوای امام رضا (ع) طوری بود که نه تنها مردم، بلکه دشمنان نیز به آن اعتراف می کردند؛ چراکه تمام فکر و اندیشه حضرت، حفظ دین خدا و اجرای وظائف الهی بود و نجات خود و مردم را در تقوا، پرهیزکاری و عبادت می دانستند.

امام رضا(ع) در حَد توان خود، تلاش می کرد فقیر و نیازمندی را ناامید برنگرداند. در مورد آن حضرت نقل شده است: «وَ مَا رَدَّ أَحَداً عَنْ حَاجَةٍ یَقْدِرُ عَلَیهَا؛هرگاه می توانست حاجت نیازمندی را برآورده سازد، هیچ گاه او را بی پاسخ رد نمی کرد».

هرگز به غلامان و زیردستان خود ناسزا و دشنام نمی داد و هرگز با زبان خشن با آن ها صحبت نمی کرد: «مَا رَأَیتُ أَبَاالْحَسَنِ الرِّضَا(ع) جَفَا أَحَداً بکلِمَة». با آنان سر یک سفره می نشست اجازه نمی داد غلامان وقت غذا به احترام او بلند شوند از این بالاتر در لحظه ورود به خدمتکاران و حتی میهمانان اجازه نمی داد که به احترام او از جا برخیزند

امام رضا علیه السلام فرمود: کسی که به پدر ومادرش احترام نگذارد و شکر زحمات آنها را بجا نیاورد چنین کسی شکر پروردگار متعال را بجا نیاورده است. در قرآن هم پروردگار متعال فرموده: ((ان الشکر لی ولوالدیک)) شکر من را و شکر والدین خود را بجا بیار. یعنی این دو شکر به هم گره خوردند واو عاطفه خبر از این میدهد که بدون شکر والدین شکر خدا محقق نمی سود.

🦌داستان معروف ضامن آهو صیادی در بیابانی قصد شکار آهویی می‌کند و آهو شکارچی را مسافت طولانی به دنبال خود می‌دواند و عاقبت خود را به دامن حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام که اتفاقاً در آن حوالی تشریف‌فرما بوده است، می‌اندازد. ✍صیاد که می‌رود آهو را بگیرد، با ممانعت حضرت رضا علیه السلام مواجه می‌شود. ولی چون آهو را صید و حق خود می‌داند، در مطالبه آهو پافشاری می‌کند. امام حاضر می‌شود مبلغی بیشتر از بهای آهو، به شکارچی بپردازد تا او آهو را آزاد کند. ✍شکارچی نمی‌پذیرد ومی گوید: من همین آهو که حق خودم است را می‌خواهم و آن وقت آهو به زبان می‌آید و به عرض امام می‌رساند که من دو بچه شیری دارم که گرسنه‌اند و چشم به‌راه‌اند که بروم و شیرشان بدهم و سیرشان کنم. علت فرارم هم همین است و حالا شما ضمانت مرا نزد این ظالم بفرمایید که اجازه دهد بروم و بچگانم را شیر دهم و برگردم و تسلیم صیاد شوم… حضرت رضا علیه السلام هم ضمانت آهو را نزد شکارچی می‌فرماید و خود را به صورت گروگانی در تحت تسلط شکارچی قرار می‌دهد. آهو می‌رود و به‌سرعت با آهوبچگان باز می‌گردد و خود را تسلیم شکارچی می‌کند. ✍شکارچی که این وفای به عهد را می‌بیند، منقلب می‌گردد و آن گاه متوجه می‌شود که گروگان او، حضرت علی بن موسی الرضا صلوات الله علیه است. فوراً آهو را آزاد می‌کند و خود را به دست و پای حضرت می‌اندازد و عذر می‌خواهد و پوزش می‌طلبد. حضرت نیز مبلغ زیادی به او مرحمت می‌فرماید و به‌علاوه، تعهد شفاعت او را در قیامت نزد جدش می‌دهند و صیاد را خوشدل روانه می‌سازد. آهو هم که خود را آزاد شده حضرت می‌داند اجازه مرخصی می‌طلبد و به سراغ آشیانه خود می‌دود.