یا‌حَضرَت ِ‌حَق... 🌈✨🌱 گر طبیبانه بیایی به سر بالینم به دو عالم ندهم لذت بیماری را... #سعدے‌ِجاݩ #بہ‌وقٺ‌شـعـر #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... {°.🌈❤️.°} الحمدلله الذی خَلَقَ الحسین... . . خدایا اگه "حسین" رو نمی‌آفریدی،چه بر سر ِ ما می‌آمد؟! . . اگر فقط همین یک نعمت را داده بودی،شُکرت بر ما تا قیام ِ قیامت واجب بود... خدایا شُکرت..! #خداےخوب‌من #ارباب‌دلتنگی‌هایم /..✨🌙✨../ #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... دنیانیاز داشت به یک سرپناه امن اینگونه بود که کربلا آفریده شد❤❤❤❤❤❤❤❤❤ #بیوےجذاب #بیودزدی😉 #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... ...|🌄😐🏔|... شهره ی ِ شهر مشو ... 🧿🚫 تا ننهم سر در کوه... 🌄🏔 شور ِ شیرین منما... 🥨🍥 تا نکنی فرهادم... 🏇🏻 #بہ‌وقٺ‌شـعـر #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... ..🤗✨.. +"خدا" از‌هرچیزی‌که‌استرسش‌رو‌داری؛ بزرگتره..! ..🖇💌.. #خداےخوب‌من #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... °•|باهمہـ آلودگے اَمـ دوسٺٺ دارمـ حُسِــ❤ـین|•° #بیوےجذاب #بیودزدی😉 #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... 🌈♥️✨🌱 ریحانه💓🍃 چرا عاشـ😍ـق خدا نباشم؟! وقتے ڪہ بہ من گفتــ تو ریحانہ ے خلقتـــ منــی🙋❤️ فَاِنَّ المَرأَةَ رَیحانهُ من ‌هم‌ ریحانه ی خدامـــــ😍🙋 #ریحآݩآݩہ✨ #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... هرکه مجنون‌ حسین است خوشا برحالش چون که لیلای دلش لیلی لیلای خداست...🙂🖤 #بہ‌وقٺ‌شـعـر #حسیــݩ #ارباب‌دلتنگی‌هایم #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... حرف‌های ما هنوز ناتمام... تا نگاه میکنی وقت رفتن است باز هم همان حکایت همیشگی! پیش از آن که باخبر شوی لحظه‌ی عزیمت تو ناگزیر میشود آی... ای دریغ و حسرت همیشگی ناگهان چقدر زود دیر میشود! #چه‌زود‌دیࢪ‌میشود:) #قیصرجآن #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... گفتــــم کجا؟! گفتـــــا به خون...🙂 گفتــــم چرا؟؟ گفتـــــا جنون♥️ گفتــــم چه وقت؟! گفتـــــا کنون🕟 گفتــــم نــــرو خندید و رفـــت...🙃💔 #رفتــ... #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... ...🖇🚮... هنوز نتونستم دفنت کنم :/ #هنوز!!! #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... #رنج_مقدس #قسمت_سی_و_نهم هست و نيست پدر اين پژو است و می خواهد ما را که ثمره و هست و نيستش هستيم ببرد زيارت .هنوز روحیه ام خيلی نيامده سر جای خودش تکيه بزند و فرمانروايی کند. در هم پيچيدگی افکارم کم بود، برخورد سهيل بيشترش کرد. پدر تدارک سفر می بيند و می دانم که می خواهند مرا ياری دهند. دروغ چرا؟! مثل لاک پشت شده ام، اين چند روز تا ولم می کنند می روم در لاک چهار ديواری خودم و نقاشی می کشم. علی که هيکلی تر است می شود راننده. نمی دانم چرا پدر علی را وادار نمی کند تا زيبايی اندام برود. مادر هم جلو می نشيند. حالا ما چهار نفر بايد عقب بنشينيم. سخت است، اما نشد ندارد. پدر پهلوی من می نشيند که کنار پنجره ام. مسعود غر می زند: - اين شعار «دو بچه کافيه» راسته ها. سر به تن بقيه نباشه. اين حرفا برای همين جاهاست ديگه پدر من. مادر کم صبر و عصبی می گويد: - مزخرف ترين شعار ممکن که من اصلاً گوش ندادم. سعيد می گويد: - خودم پايه تم مامان! غصه نخور. - فکر کن، يه درصد، اگه مبينا و من بوديم، علی و سعيد و مسعود نبودند. هوم چه خوش می گذشت. علی می گويد: - باشه باشه آبجی خانم. بعداً به هم می رسيم. مسعود موهايم را از پشت می کشد. سعيد يک بسته آدامس نشانم می دهد و می گويد: - خُب حالا که ما، در عالم هستی نيستيم پس شرمنده، من و دو برادران می خوريم، شما هم توی اين عالم با مبينا جونت خوش باش. پدر آدامس را دو تايی برمی دارد و سهم مرا می دهد. پدر می گويد: - ولی وجداناً با اين طرح، خواهر و برادری کمرنگ شد. عمو و عمه و خاله و دايی هم که کلا از صحنه عالم حذف می شه. مسعود می گويد: - الآن که فعلاً يکی از عمو و دايی ها داره حذف می شه. و تکانی به خودش می دهد و سروصدايی می کند. پدر با آرنج ضربه ای حواله پهلوی مسعود می کند: - دِ پسر آروم بگير. نترس کسی از تنگی جا نمرده! سعيد ادامه می دهد: - فرهنگو تغيير دادن ديگه. به جای اينکه مردم اين باور رو داشته باشن که روزی رو خدا ميده، گفتن روزی رو خودمون می ديم که از پسِ خرجي بيش از دو تا برنمی آييم. خدا که نباشه، مردم که در حد خدا نيستن، کم می آرن. و مادر که حرف آخر را محکم می زند: - اول ذهن زن ها رو عوض کردن که هر کاری رو با شأن و باکلاس تر از مادری کردن بدونند. زن ها سختی کار بيرون از خونه رو به سختی بچه داری ترجيح دادند. مسعود بلند می گويد: - ليلا خانم! با شما بودند. الآن بايد دو تا بچه داشته باشی. من هم دايی شده باشم. اصلاً تو اگر شوهر کرده بودی الآن تو ماشين شوهرت بودی جای ما هم اين قدر تنگ نبود. اصلاً تو چرا اينجايی؟ مگه خونه و زندگی و ماشين نداره شوهرت؟! اين مسعود واجب القتل شده. فقط مانده ام مرگ موش را از کجا بخرم توی غذايش بريزم يک دور برود و برگردد، بلکه زبانش فيلتر شده باشد. بحثی است بين علی و سعيد درباره طرح مهندسی شهرک کاهگلی شان و استقامت آن مقابل زلزله، که ترجيح می دهم گوش ندهم. در افکار بيابانی خودم فرو می روم. دلم می خواست کمی می ايستادند و می شد روی اين تپه های کوتاه و بلند قدم می زدم. سکوت مرموز بيابان ها برايم هميشه عجيب بوده است. خصوصاً اين جاده که حال و هوايی دوست داشتنی دارد. هر قدمي که به سمت حرم برميدارم، انگار از کوير پر ترک، پا کندهام و سبزهزاري لطيف را مقابلم دارم. حس شيرين آرامش وادارم ميکند نفس عميقی بکشم و با شادابی درون خودم نگهش دارم. هوای حرم می رود به تک تک سلول هايم سر می زند و دست تمام فکر و خيال های غاصب را می گيرد و به بيرون پرت می کند. پاکسازی می شوم. هيچ جا نيست که از در ورودی اش تا سنگ ها و آب و کبوترش اينطور مرا مجذوب خودش کند. ياد ندارم که درِ خانه ای را بوسيده باشم؛ اما اينجا، مقابل بلندای سردر حرم که می ايستم، حس فزاينده ای در تمام وجودم به جريان می افتد که ناخودآگاه سرم را به احترام پايين می کشد. دستم را از زير چادر بيرون می آورم و بر در می گذارم. قانع نمی شوم. لبانم را به در می چسبانم و می بوسمش. نور را لمس می کنم و می بوسم. دوست دارم صورتم را بچسبانم به همين در و ساعتی اين محبت لطيف را مزمزه کنم. پدر دست می گذارد پشت کمرم و آرام می گويد: - بريم توی صحن، اونجا بايستيم. #بہ‌شیرینے‌ڪتاب #شہیدزادہ @Shahidzadeh