مردم، مسوولان مرفه را باید سر جایشان بنشانند امام‌خمینی خطاب به مسوولان؛ «آن روزی که هر یک از شماها را ملت دید که از مرتبه متوسط می غلطید به طرف مرفه و دنبال این هستید که یا قدرت پیدا بکنید یا تمکن پیدا کنید، مردم باید توجه داشته باشند و اینطور افرادی که به تدریج ممکن است یک وقتی خدای نخواسته پیدا بشود، آنها را سر جای خودشان بنشاند . اگر ملت میخواهد که این پیروزی تا آخر برسد و به منتهای پیروزی که آمال همه است برسد، باید مواظب آنهائی که دولت راتشکیل میدهند ، آن که رئیس جمهور است، آن که مجلس هست، مجلسی هست،همه اینها راتوجه بکنند که مبادا یک وقتی از طبقه متوسط به طبقه بالا و به اصطلاح خودشان مرفه به آن طبقه برسد. صحیفه نور،جلد 16،صفحه 31 بیانات امام خمینی(ره) در دیدار با رئیس جمهور، وزرا، نمایندگان مجلس شورای اسلامی، پرسنل ارتش 1360/11/16 https://eitaa.com/farbehi

نمازت چقدر به دهنت مزه می‌دهد؟ یکی از آشنایان می‌گفت: بچه بودم، همراه با مادرم، گوسفندان را برای چریدن به بیابان می‌بردم، از جمله کارهایی که بایستی انجام می‌دادم، این بود که پاهای گوسفندانِ شیرده را می‌گرفتم، تا مادرم شیر آن‌ها را بدوشد؛ یکی از گوسفندان، اسهال گرفته، و تازه هم کثیف کرده‌، و همه‌ی پاهایش آلوده‌شده‌بود، نشستم پاهایش را محکم گرفتم و مادرم شیرش را دوشید، وقتی پاهایش را رها کردم، دیدم دست‌هایم خیلی آلوده شده، دست‌هایم را با لباسم پاک کرده و مشغول بازی شدم؛ وقت شام رسید، مادرم دیگ آب‌گوشت را جلو آورد، نانم را خرد کرده و کاسه‌ام را پر از آب‌گوشت کردم، آستین‌ها را بالاکشیده و با دست، خوب غذا را قاطی کردم، اولین لقمه را که برداشتم، احساس کردم این آب‌گوشت با آب‌گوشتِ هر روزی فرق دارد! گفتم: مامان! مزه‌ی آب‌گوشت مثل هر روز نیست! مادرم در حالی که با لذت، می‌خورد، گفت: نه مادر! این آب‌گوشت مثل آب‌گوشت هر روز است، خوشمزه و لذیذ! من که خیلی از مزه‌اش خوشم‌ آمده! چیزی نگفتم و لقمه‌ی دوم را برداشتم، خیلی بدمزه بود، لقمه چهارم و پنجم را که خوردم یقین کردم این آب‌گوشت با آن آب‌گوشتی که مادرم می‌خورد فرق دارد! به‌هر حال، با هر مکافاتی بود آب‌گوشت را خوردم، پس از این‌که غذایم تمام شد، انگشتانم را یکی‌یکی لیسیدم! آخرین انگشتم را که لیسیدم، یک‌مرتبه یادم آمد که ای دل غافل! این دستی که با آن غذا خوردم همان دستی بود که عصر، با آن پاهای گوسفند را گرفته بودم و...! این جریان را که گفت،متوجه شدم گاه فردی، از امورِ لذیذ، لذت نمی‌برد، در صورتی که شخصِ دیگری، از آن، لذت‌های سرشاری می‌برد، من نماز می‌‌خوانم، علی‌بن ابیطالب هم نماز می‌‌خواند، او از نمازش چه لذتی می‌برد اما برای من چقدر سنگین است؛ گاهی با خود می‌گویم: شاید علی‌بن ابیطالب در نمازش سوره‌ی بقره، و دعای ابوحمزه می‌خواند!، بعد متوجه می‌شوم که معمولا امیرمؤمنان در نماز، سوره‌ی توحید می‌خواند؛ تازه سوره‌ی بقره که هست دعای ابوحمزه هم هست، بسم‌الله! ولی حالش نیست، علی‌بن ابیطالب از نمازش چه لذتی می‌برد و من هیچ، بعد متوجه می‌شوم که یا ذائقه‌ام خراب شده و یا دستانم آلوده است، در واقع ما؛ دو ذائقه داریم دو مائده داریم دو سفره داریم و برای هر کدام، باید دست‌ها را شست تا چشید؛ اصلا یکی از کارکردهای دین، بالابردن نظام مفهومیِ ما، از سطح ظاهری به مرتبه‌ی بالاتر است؛ قلب، دست، پا، گوش، و نیز مفاهیمی همانند؛ سبقت، سرعت، جهاد، مسافرت، تجارت‌ و... همگی در بستر آموزه‌های دینی، بار معنایی جدیدی می‌یابند و سطح‌شان بالاتر می‌رود؛ بعضی‌ها چشمانشان بیناست اما کورند بعضی‌ها گوششان تیز است اما گوش دیگرشان سنگین است؛ پیامبر می‌فرمود؛ اگر شما هم گناه نکنید، می‌بینید آن‌چه من می‌بینم و می‌شنوید آنچه من می‌شنوم. «ابوبصیر» میگوید: با امام باقر وارد مسجد شدم، مردم در رفت و آمد بودند، امام به من فرمود: «از مردم بپرس آیا مرا می بینند؟» از هر که پرسیدم؛ «آیا ابوجعفر را دیده ای؟» گفت: «نه!»، در حالیکه امام در کنار من ایستاده بود!. در این هنگام «ابوهارون» که نابینا بود وارد مسجد شد، امام فرمود: «از این بپرس!» از ابوهارون پرسیدم: «آیا ابوجعفر را دیدی؟» فورا پاسخ داد: «مگر کنار تو نایستاده است؟» گفتم: «از کجا دریافتی؟» گفت: «چگونه ندانم، در حالیکه او نور درخشنده ای است.» (بحار الانوار، ج ۴۶، ص ۲۴۳؛ به نقل از خرائج راوندی) شیعیان آن‌حضرت، همان نمازی که دیگران می‌خوانند آن‌ها هم می‌‌خوانند و همان قرآنی که دیگران می‌خوانند آن‌ها هم می‌خوانند اما آن‌لذتی که آن‌ها می‌برند دیگران نمی‌برند و به لذت‌‌هایی که دیگران می‌برند رغبتی ندارند. https://eitaa.com/farbehi

چند نکته ذیل این فرمایشات عرض می‌کنم؛ 1- رسانه‌ی ملیِ ما، در قد و قواره‌ی شبکه‌ها و رسانه‌های دشمن کار نمی‌کند، این دشمن که در جنگ نظامی جرئت هر کاری را ندارد، در جنگ رسانه‌ای درون بسیاری از خانه‌ها رفته، در این‌صورت روشن است برنده‌ی جنگ رسانه‌ای چه کسی خواهد بود؛ همه‌ی پیروزی‌هایی که به‌دست می‌آوریم، در صحنه‌ی رسانه‌ای، به شکست می‌انجامد؛ رزمنده‌های ما، جنگ با داعش را در سوریه می‌برند و ما در رسانه آن‌را می‌بازیم. 2- مقایسه‌ی سپاه و رسانه‌ی ملی، این حقیقت را به ما می‌فهماند که برای اصلاح رسانه‌ی ملی، به نیروهایی انقلابی و پا به رکاب، که حاضر باشند در بخش رسانه‌، انقلابی و جهادی عمل کنند، نیاز داریم. این صدا و سیما، بدون تفکر جهادی و انقلابی، توان پاسخ‌گویی به این حجم از هجمه‌ها را ندارد. 3- بحمدالله نیروهای انقلابی، کارآمد و توانمندی، در حال رویش و ظهورند؛ این رویش‌ها، انسان را به آینده‌ امیدوار می‌کند؛ ما امیدواریم در آینده‌ای نه‌چندان دور، در رسانه‌ی ملی، شاهد انقلابی عظیم باشیم، تا این‌رسانه، بتواند پاسخ‌گوی دشمن باشد. https://eitaa.com/farbehi

از وقوع دشمنی‌های پنهان تا ظهور آن هنگامی که پیامبر اسلام در غدیر خم فرمود: «من کنت مولاه فعلی مولاه»، در قلوب مردم، عداوت‌‌های منافقانه نسبت به امیرمؤمنان شکل گرفت و هنگامی که ‌حضرت رسول، رحلت فرمودند، همان دشمنی‌های پنهان و منافقانه، سر برآورد و حاکمیت جامعه را غصب کردند؛ (خطبه‌ی فدک) «فَقَالَ مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِيٌّ مَوْلَاهُ...فَوَقَعَتْ حَسَكَةُ النِّفَاقِ فِي قُلُوبِ الْقَوْم‏»(کافی‌ج1ص295) «فَلَمَّا اخْتَارَ اللَّهُ لِنَبِيِّهِ دَارَ أَنْبِيَائِهِ وَ مَأْوَى أَصْفِيَائِهِ ظَهَرَ فِيكُمْ‏ حَسَكَةُ النِّفَاق»(خطبه‌ی فدک)

آموزه‌ی «غصب خلافت» از جمله آموزه‌های شیعی که از نصوص دینی به دست می‌آید، آموزه‌ی «غصب خلافت» است؛ ما معتقدیم خلافت امیرمؤمنان، غصب شد. این آموزه‌، تنها در مدل فلسفه‌ی سیاسیِ خاصی شکل می‌گیرد؛ مدلی که می‌گوید؛ در حاکمیت سیاسی، نصب الهی داریم و هر کس آن‌را جابجا کند، حاکمیت را غصب کرده‌؛ ما باید این آموزه‌ را همیشه زنده نگه‌داریم تا عاشورا تکرار نشود. https://eitaa.com/farbehi

روضه‌های خانگی بحمدالله امسال روضه‌های خانگی در حال برگزاری است ان‌شاءالله دیگران نیز با حفظ قوانین و توصیه‌های بهداشتی، از قافله عقب نمانند. https://eitaa.com/farbehi

روضه‌های خانوادگی بحمدالله از این‌طرف و آن‌طرف خبر می‌رسد که خانواده‌ها به طور محدود و در خانه‌های خود، روضه‌‌های خانوادگی با حضور اعضای خانواده‌ی کوچک یا بزرگِ خود، برگزار می‌کنند. https://eitaa.com/farbehi

حسین ثارالله یعنی؛ (1) خون حسین به گونه‌ای ریخته شد، که خدا خودش خون‌خواه اوست. (2) خون حسین، خون خداست که در رگ‌های جامعه جریان یافت و جامعه‌ را زنده به یاد خدا کرد. (3) هر کسی نوبتی دارد اما تا خدا خداست نوبت حسین است؛ زیرا حسین خون خدا است و خدا باقی و ابدی است. https://eitaa.com/farbehi

پایه‌های نظام اسلامی را نشکنیم (1) اگر مأموران دولتی، حرمت روحانیونِ مردم‌دار را بشکنند، این نظام، به سرعت فرو می‌ریزد، چون یا روحانیون، این‌نظام‌ را، نظامی یزیدی معرفی‌کرده و علیه آن قیام می‌کنند و یا مردم، روحانیت را هم‌دست با نظام ظالم دانسته، و نظام اسلامی؛ همراه با دین‌داری مردم، فرو می‌ریزد؛ (2) با این‌که نهی از منکر در قانون اساسی آمده، اما ناهی از منکر به‌اندازه‌ی کافی، در کشور ما امنیت ندارد، هر از گاهی، خبرهای ناگواری در این زمینه می‌شنویم و اهل منکر هم متجاهرتر و جسورتر می‌شوند؛ ناهی از منکر نباید در نظام اسلامی احساس ناامنی، اما متجاهر به فسق احساس امنیت کند. (3) امام حسین علیه‌السلام در منا، سخنرانی معروفی دارند که در آن سخنرانی، شکل‌گیری ظلم‌های بنی‌امیه را، به عدم نظارت عالمان دینی، بر عملکرد کارگزاران، نسبت می‌دهد؛ امروزه گاه برخی از عالمان دینی از سر خیرخواهی، سخنانی در نقد کارگزاران یا حتی سیاست‌های نظام اسلامی بیان می‌کنند که اگر حتی ناصحیح هم باشد، نباید جایگاه نظارتی آن‌ها شکسته شود، اگر شکسته شد، پایه‌های نظام اسلامی نیز شکسته می‌شود؛ عالمان دینیِ شناخته‌شده را نباید با اپوزسیونی که به دنبال براندازی نظام اسلامی‌اند، یکی دانست. این سه دسته؛ یعنی عالمان ناظر و ناظرانِ ناهی، و روحانیونِ مردمی، اصلی‌ترین پایه‌های نظام اسلامی‌اند و اگر این سه، شکسته‌شوند نظام اسلامی نیز فرو می‌ریزد. سخن من درباره‌ی حفظ جایگاه این سه‌دسته، به‌خاطر نقش آن‌ها در حفظ عدالت‌اجتماعی و نظام اسلامی‌است، نه دفاع از تک‌تک مواضع و رفتار آن‌ها. https://eitaa.com/farbehi

@farbehy درس‌گفتار

آموزه‌ی لعن، چرا از بین رفتنی نیست؟ آموزه‌ی «لعن نسبت به ظالمان»؛ خصوصا کسانی که به اهل‌بیت علیهم‌السلام ظلم کردند و نیز لعن به کسانی که به ظلمِ آن ظالمان، راضی بودند، از تفکر شیعه حذف شدنی نیست، چون در روایات اهل‌بیت، یکی از علامات مؤمن، زیارت اربعین دانسته شده، از سوی دیگر اولین زیارتی که در این روز به ذهن خطور می‌کند، زیارت اربعین است، و یکی از آموزه‌هایی که در این زیارت خوانده می‌شود، لعن به کسانی است که به ابی‌عبدالله علیه‌السلام، ظلم کردند و یا به آن ظلم راضی بودند؛ یعنی در اسلام، هندسه‌ای چیده شده، که در آن هندسه، برخی از آموزه‌ها را نمی‌توان حذف کرد لذا همیشه ماندگار می‌ماند؛ آموزه‌ی لعن یکی از آن‌هاست.

رهبر انقلاب اسلامی عقلانیت را به‌معنای محاسبه‌ی صحیح دانستند و گفتند: بعضی‌ها اسم عقلانیت و عقل را می‌آورند اما منظورشان ترس، انفعال و فرار از مقابل دشمن است درحالی‌که فرار کردن و ترسیدن، عقلانیت نیست. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای تأکید کردند: ترسوها حق ندارند اسم عقلانیت را بیاورند زیرا عقلانیت به‌معنای محاسبه‌ی درست است. البته دشمن تلاش دارد تا معنای غلط عقلانیت را تلقین کند و برخی هم نادانسته، در داخل همان حرف دشمن را تکرار می کنند. #عقلانیت