خوشخیالی سیاسی اصلاحطلبان و آسیبهای آن در سیاست خارجی ایران
🔹منطق اصلی گفتمان اصلاحطلبان در سالهای پیاپی بر این پایه استوار بوده که هزینههای صرفشده برای برنامههای دفاعی و منطقهای، مانعی بر سر راه توسعهٔ اقتصادی و رفاه عمومی است. این دیدگاه، امنیت را نه محصول قدرت نظامی، بلکه برایند ۲ عامل اصلی میداند؛ «اتکا به مردم» و «ادغام در بازار جهانی». از این منظر، خودکفایی دفاعی و هستهای، هزینههایی گزاف هستند که میتوانستند صرف بهبود معیشت شوند.
🔹این رویکرد صرفاً در محافل تئوریک باقی نماند و به صریحترین شکل ممکن توسط چهرههای شاخص این جریان بیان شد. روحانی در مناظرات انتخاباتی با انتقاد از شعارنویسی روی موشکها، آن را اقدامی در جهت «تضعیف توافق هستهای» قلمداد کرد. این اظهارات بیش از آنکه نقدی فنی باشد، تلاشی برای بیارزشسازی یکی از ستونهای اصلی بازدارندگی کشور در افکار عمومی بود.
🔹این نگاه در حوزهٔ سیاست خارجی به دوگانهٔ معروف «دیپلماسی و میدان» که توسط ظریف مطرح شد، تسری یافت. او با تکرار این گزاره که «دیپلماسی فدای میدان شده»، عملاً یک رابطهٔ متضاد میان قدرت میدانی و چانهزنی دیپلماتیک ترسیم کرد؛ انگار که حضور قدرتمند منطقهای، باری بر دوش دیپلماسی است، نه پشتوانهای برای آن.
🔹اما این دیدگاه با واکنش رهبر انقلاب مواجه شد که فرمودند: «سیاست خارجی در هیچ جای دنیا در وزارت خارجه تعیین نمیشود» و بدین ترتیب بر این اصل تأکید کردند که دیپلماسی مؤثر، ابزاری برای بهثمرنشاندن قدرت ملی است، نه جایگزینی برای آن.
🔹منطق و تجربههای تاریخی چطور این دیدگاه را نقض میکند؟
🔗 اینجا بخوانید
@Farsna
