واقع‌بینی لبنانی‌ها را دوست دارم. صبح پایان آتش‌بس در ورودی روستاهای مرزی از سیطره‌های ارتش رد شده‌اند و برای بازگشت به خانه‌هاشان نسخه‌ی تن و تانک را پیاده می‌کنند؛ بی آن که با رؤیاپردازی پی التماس از اسرائیل و اعتماد به امریکا باشند و با این و آن تنش‌زدایی یا اعتمادسازی کنند...

گفتم: برخی رفقای بسیجی پنج سال روزه‌ی استیجاری گرفته‌اند تا پرواز ایران به لبنان را بگیرند و این جا به جهاد برسند. گفت: حرکت حزب‌الله در لبنان را که، تازه، تأسیس می‌کردیم برخی‌مان پنج سال روزه‌ی استیجاری می‌گرفتیم تا بتوانیم یک تفنگ بخریم‌‌؛ وزن بطاقة|بندقیة، در گوشم زنگ می‌زد...

صلیبی‌های لبنانی قاطی کرده‌اند که از چه شیعه‌ها با پرچم و شعارهای حرکت حزب‌الله تا محله‌های صلیبی‌نشین بیروت رفته‌اند و با امواج انسانی که روستاهای جنوب لبنان را آزاد می‌کنند هم‌دلی کرده‌اند. حتا در هم‌این فاصله‌ی اندک جمیزة تا ضاحیة، هم لبنان ملت نبوده است، نیست، نخواهد بود...

جاده‌های جنوب لبنان بی‌ فاصله پس از پایان آتش‌بس شاهد یک ستون‌کشی مستمر است. ستون‌کشی مدنی با پرچم حرکت حزب‌الله که روستا به روستا می‌رود و می‌آید و دسته می‌شود و دش‌من صهیونی را بی سلاح به عقب می‌راند...

فقیه به نور وحی چیزی را در خشت خام می‌بیند که سفیه در آینه از وا دادن به فیفا و فتف و یونی‌فل نمی‌بیند...

جنبش فواحش در ایران دو پای‌گاه دارد: ورزش‌گاه، دانش‌گاه...

عباس در بیروت در دبیرستان دولتی درس می‌خواند که مختلط بود. سال آخر دعوت آن دختر شیعه‌ی ناملتزم را به نتیجه رساند و محجبه‌اش کرد؛ با هم‌این حرف زدن و کتاب دادن. عباس علامه در این جنگ شهید شد و آن دختر اکنون طلبه است...

وحدت منهای دعوت هم‌این است که می‌بینیم: نکبت...

آفت حلقه‌های میانی امت بددلی با هم و زدن برای هم است...

عقب‌نشینی از اقامه‌ی حجاب نشانه‌یی است که به عنوان خط عوض کردن نظام از فهم خویش از نظام شریعت به نظام قدرت فهمیده می‌شود...

خانه‌ی شهید عباس علامه در محله‌ی اوزاعی بود؛ لب خط ضاحیه‌ی بیر‌وت، پشت دیوارهای فرودگاه؛ ضاحیه‌ی ضاحیه. مادر عباس از خواهرش خاطره گفت که عبایه‌اش مندرس شده بود. عباس پلی‌استیشن خود را فروخت و برای خاله یک عبایه‌ی تازه، هدیه خرید...

در سرمای زمستان بعل‌بک حجم‌ سنگینی از تبرعات مردمی از ایران را برای آواره‌های شیعه‌ی سوری خرج می‌کردند اما خودشان تازه چند روز بود که بخاری و آب‌گرم‌کن داشتند و پیش از آن حتا پتو نداشتند. گفت: بانیان آن تبرع‌ها به نیت آواره‌های سوری پول می‌فرستادند و ستاد ایرانی‌ها بانی نداشت...