#بازگویی 💢 گزیده‌ای از مطالب مطرح شده در #لایو با موضوع "طلاب حوزه علوم دینی و مسئله امنیت اجتماعی" 🔸 هویت روحانیت و طلبگی هویت روحانیت یکی از محورهای صحبت لایو دیشب بود. آقای مرتضی سعیدی اذعان داشتند که طلبگی به عنوان یک شغل در جامعه شناخته نشده است. طبق قرآن، عده‌ای به‌صورت واجب کفایی باید متولی دین و عقاید و مذهب مردم باشند به مانند بقیه ادیان که این مورد وجود دارد. نگاه عموم مردم به طلبه، به‌عنوان بیکار است. ایشان استندآپ کمدی و خوانندگی شغل است اما طلبگی اینطور نیست. آقای دانیال بصیر نیز هویت طلبگی را با رویکرد حاکمیتی و رویکرد مردمی مطرح کردند و معتقد بودند کارگزاران حوزه، این هویت را خوب معرفی نکردند. به دانشجویان بعد از چند سال مهندس یا دکتر گفته می‌شود اما طلاب بعد از همه مشقت‌ها، درس می‌خوانند اما هویتی پیدا نمی‌کنند. هویت طلبگی یعنی مبلّغان و هادیان دینی که باید این مهم تبیین شود. 🔹 آسیب‌شناسی مسئله آقای سعیدی اشاره کردند که اگر می‌بینیم که عموم جوانان جامعه از هویت خودمان فاصله می‌گیرند مشکل این است که از روحانیت فاصله می‌گیرند. اگر دنبال این هستیم که جامعه هویت خود را حفظ کند، ارتباط با روحانیت باید حفظ شود و فاصله‌ها را باید حذف کنیم. سوال ایشان این بود که چرا رسانه‌ها و صداوسیما از زندگانی و کارهای طلاب و حوزه‌های علمیه برنامه نمی‌سازند یا تبلیغی نمی‌کنند. آقای دانیال بصیر نیز مطرح کردند که ذات رسانه، سلبریتی‌محور است. برخی از طلاب ما هم وارد این محیط شده و سلبریتی‌زده می‌شود. ایشان تاکید کردند که نباید بگوییم قبل از انقلاب دین‌داری بیشتری بوده است. امروز قدرت رسانه‌ها است که باعث دوری نسل جدید از روحانیت شدند. اگر گفتار و رفتار روحانیت یکی باشد، جذب مردم نیز اتفاق می‌افتد چنان‌چه وجود دارد. 🔸 راهکار افزایش امنیت اجتماعی آقای سعیدی ریشه‌یابی برای عدم محبوبیت روحانیت در جامعه را مطرح کرده و خاطرنشان می‌کنند که برای ارتقای امنیت اجتماعی طلاب علوم دینی در جامعه، فرهنگ‌سازی را راه‌حل می‌دانند و در طرف مقابل آقای بصیر راهکار را در این می‌داند که کشور ما که داعیه اسلامی‌بودن دارد باید در رفتار مسئولین و کارگزارانش نیز اسلامی‌بودن موجود باشد. اگر عدم مسئولیت‌پذیری و برخی اَعمال خلاف از سوی کسانی که چه لباس طلبگی دارند و چه ندارند مورد مواخذه قرار نگیرد و عدالت برقرار نباشد، مردم آن را از چشم روحانیت می‌بینند. •┈┈┈┈┈••✾••┈┈┈┈┈• #روحانیت #شهید_اصلانی #فکرت 📌آدرس کانال؛ 🆔 @fekrat_net

#بازگویی 💢 گزیده‌ای از مطالب مطرح شده توسط دکتر مسلم محمدی، هیات علمی دانشگاه تهران در #لایو با موضوع «مسئولیت‌پذیری اخلاقی و روزه‌داری» 🔸 تعریف اخلاق اخلاق یعنی «زیست مسئولیت‌پذیرانه»؛ بخش اول مشترک بین انسان و حیوان است و همه زیست دارند ولی بخش دوم، فصل خاص انسان است. که کانت توجه خاصی به تکلیف و وظیفه دارد. سقراط و افلاطون نیز معتقد به آن بودند. علامه جعفری می‌گوید چیزی که انسان را از دیگران متمایز می‌کند، اخلاق است که نقطۀ کانونی آن، حوزه مسئولیت‌پذیری است. در دوران ۴۰ ساله پس از انقلاب هر جا مسئولیت‌پذیری وجود داشته نتایج مثبت دیده‌ایم و هر جا مسئولیت‌گریزی بوده است(از کارگر تا مسئول) نتایج و آثار منفی به همراه داشته است. 🔹 تعریف و انواع مسئولیت مسئولیت یعنی تعهد در وجود و وجدان خود نسبت به محیط خودمان، نسبت به هر کسی و هر چیزی (نه فقط در برابر قانون). از نگاه علمی، دینی و کاربردی مسئولیت چهار قسم است: قسم اول مسئولیت در برابر خود (اخلاق فردی)؛ در برابر خدا (اخلاق عبادی)؛ در برابر دیگران (مسئولیت‌پذیری اجتماعی که در ادیان به آن توجه شده است و از ابعاد خانوادگی، شهروندی، دینی و انسانی برخوردار است)؛ و در برابر محیط (مسئولیت‌پذیری زیست محیطی). 🔸 روزه‌داری؛ فردی یا اجتماعی؟ به روایات و احادیث وارده در دین ما در باب روزه که نگاه کنیم براساس همان طبقه‌بندی ۴گانۀ مسئولیت‌پذیری، روزه تعریف می‌شود. روزه گرفتن از بُعد روحی و جسمی فوایدی دارد که در نگاه اخلاق فردی وجود دارد. همچنین خداوند می‌گوید که روزه را بر مردم واجب کرده‌ام که در اخلاق عبادی مطرح می‌شود. و از نگاه اجتماعی، روایت داریم که روزه را خداوند برای تساوی بین غنی و فقیر قرار داده است. از این دست روایات نشان می‌دهد که اساساً باید مردم در عمل انجام شده قرار بگیرند تا متوجه عین مسئله شوند. روزه نیز اینگونه است که حال و احوال شهروندان را روزه‌دار درک می‌کند. مولفه‌های مسئولیت‌پذیری از این قرار است: خویشتن‌داری(واعظ درونی)، قانونمندی، امانت‌داری، وظیفه‌شناسی، پیشرفت‌گرایی. برخی معتقدند که مسئولیت‌پذیری، آموزشی و اکتسابی است. 📱 تماشای این گفتگو از اینستاگرام 🆔 @fekrat_net

#بازگویی 💢 گزیده‌ای از مطالب مطرح‌شده توسط حجت‌الاسلام میثم زنجیرزن حسینی؛ استاد سطوح عالی فلسفه و کلام حوزه علمیه در #لایو با موضوع «ماه رمضان و سلوک عرفانی» 🔸 بنابر حکمت متعالیه، انسان یک بُعد مجرد و یک بُعد مادی دارد. بُعد مجرد شامل دو عقل نظری(هست‌ها و نیست‌ها) و عقل عملی(باید‌ها و نبایدها) می‌شود. عقل عملی را همان سلوک عملی تعریف می‌کنند. این سلوک بنابر نظر صدرالمتألهین دارای ۴ مرتبۀ تجلّی(عمل به شریعت)، تخلّی(خالی‌شدن از رذائل)، تحلّی(زینت یافتن به فضائل) و فنا(فی‌الله) است. برخی دیگر نیز قائل به دسته‌بندی دیگری از مراتب سلوک هستند. سه مرتبۀ تخلّی(از رذائل)، تحلّی(به فضیلت‌ها) و تجلّی(تجلی سبحان در وجود سالک یعنی سالک، متجلّی صفات و اسمای الهی است). 🔹 ماه رمضان با سلوک عملی و سه مرتبۀ گفته‌شده به ترتیب با سه ماه رجب، شعبان و رمضان منطبق است. لیله‌القدر واقعی نیز قلب امام زمان است که هویت ذاتی در آن تجلی می‌کند. تجلی ذات در باطن انسان کامل، یک امر زمان‌مند نیست. در عالم ثبوت، خداوند متعال دائماً بر انسان کامل افاضه فیض می‌کند و زمان‌مند نیست. زمان‌مندیِ آن به عالم اثبات بر‌می‌گردد که درک حقیقت، موقوف به ماه رمضان و خصوصاً شب‌های قدر است. 🔸 انسان به واسطه روزه، یک مرافقت وجودی با رب‌العالمین پیدا ‌می‌کند و چون این سنخیت با خداوند حاصل می‌شود، می‌تواند از تجلیات ذاتیه برخوردار باشد. روزه‌دار فقط در ماه رمضان است که می‌تواند متجلّی «یطعم و لایطعمِ» حضرت باری‌تعالی شود و خود را از حیات ظلمانی خارج کند. 📱تماشای لایو از اینستاگرام فکرت 🆔 @fekrat_net

#بازگویی 💢 گزیده‌ای از مطالب مطرح‌شده توسط حجت‌الاسلام صفدر الهی‌راد، هیات‌علمی موسسه امام خمینی(ره) در #لایو با موضوع «نقش مناجات در تهذیب جامعه و دوری از طغیان» 🔸 چه می‌شود که انسان طغیان می‌کند؟ طبق آیه «انّ الانسان لیطغی*أن رءاه استغنی» هرگاه انسان حالت استغنا پیدا می‌کند، طغیان می‌کند. استغنا این است که خود را مستقل (از خدا) بداند. نقطه مقابل استغنا، فقر و نیاز است؛ به آنجا برسیم که هیچ از خودمان نداریم. هدف آفرینش انسان «لِیَعبُدون» است یعنی باور داشته باشیم که عبد و فقیر هستیم «یا أیها الناس، أنتم الفقراء الی الله...». 🔹 یکی از راه‌های دوری از طغیان، مناجات است. نخ تسبیح مناجات و دعاهایی مانند دعای افتتاح، ابوحمزه ثمالی، مناجات شعبانیه و... تمرین آن است که فقر و نیاز را باور کنیم. اوج این دعاها و مناجات‌ها آنجاست که استغنا را به تمام معنا از انسان دور می‌کند و آن را اظهار می‌کند. این‌گونه که هر کس مقرب‌تر است، بیشتر حس استغنا از انسان گرفته می‌شود. اگر این باور به نیاز و عبودیت در جامعه نهادینه شود، می‌بینیم که مردم کم‌کم گناه را کنار می‌گذارند. 🔸 آیا می‌توان به زبان خودمان مناجات کنیم؟ دو مناجات است که هیچ شرایطی برای آن وجود ندارد، یکی مناجات با خدا و دیگری زیارت اهل بیت. اگر توانایی خواندن دعای مأثوره وجود دارد، خوانده شود. چراکه دعاها، کلام نورانی ائمه معصومین است. در ابوحمزه ثمالی داریم که «حمد می‌کنم خدایی را که هر وقت بخواهم با او خلوت می‌کنم.» بعضی بزرگان سفارش کرده‌اند که در کنار دعای مأثوره کمی با زبان خودمان هم مناجات کنیم. •┈┈┈┈┈••✾••┈┈┈┈┈• 📌آدرس کانال؛ 🆔 @FEKRAT_NET

#بازگویی 💢 گزیده‌ای از مطالب مطرح‌شده توسط حجت‌الاسلام مهدی شجریان، عضو گروه عدالت اجتماعی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در #لایو با موضوع «حکومت علوی و رضایت عمومی» 🔸 اغلب نامه‌هایی که امیرالمومنین(ع) به کارگزاران حکومتشان نوشته‌اند، سیاسی است و نحوه حکومت‌داری و حکمرانی را در آنها آموخته‌اند. یکی از راهبردهای امام علی(ع) در حکمرانی‌شان، جلب رضایت مردم است. در راستای راهبرد مذکور می‌شود به نامه ۵۳ ایشان، معروف به عهدنامه مالک اشتر اشاره کرد. ایشان به مالک اشتر می‌فرمایند که از لغزش‌های عمدی مردم درگذر. رعیت برخلاف تصور عامه، در نهج‌البلاغه و در کلام امیرالمومنین(ع) یعنی کسی که حق رعایت دارد و حاکم، راعی است که وظیفه و تکلیف رعایت حقوق مردم را دارد. 🔹 راهکار حضرت علی(ع) برای دستیابی به راهبرد رضایت عمومی چه بوده است؟ پرهیز از استبداد و خودکامگی: به گفته امیرمومنان(ع) حاکمی که به دیدگاه مردم توجهی ندارد، دچار فساد قلبی و روحی می‌شود و با استبداد خودش دین مردم را تضعیف می‌کند. پرهیز از بدعهدی: خلف وعده باعث کاهش رضایت مردم می‌شود. پرهیز از اجبار مردم: کارگزار هر کاری را که می‌خواهد انجام دهد باید یک کار فرهنگی نرم قبل از آن انجام دهد. در صورتی که اقناع صورت نگیرد، انجام کار توسط کارگزار موجب سوءظن می‌شود. لزوم اجازه انتقاد به عموم مردم: امیرالمومنین(ع) می‌فرمایند که ضعیف باید حقش را بدون لکنت زبان از قوی بستاند. مردم در فضای مسالمت‌آمیز باید حرفشان را به حاکمیت برسانند. و دیگر مواردی از راهکارهای امیرالمومنین(ع) که از نامه‌های حضرت امیر (ع) برداشت می‌شود در مقاله ذیل قابل مطالعه است. https://nab.basu.ac.ir/article_3651.html •┈┈┈┈┈••✾••┈┈┈┈┈• 📌آدرس کانال؛ 🆔 @FEKRAT_NET

#بازگویی 💢 گزیده‌ای از مطالب مطرح‌شده توسط دکتر حسن احمدی‌زاده، هیات‌علمی دانشگاه کاشان در #لایو با موضوع «نیایش از منظر روان‌شناسی دین» 🔸 روانشناسی دینی یعنی بررسی مباحث روانشناسی از منظر دین؛ اینکه ببینیم دین درباره مباحث مهم روانشناسی مثل ناامیدی، یأس، اضطراب و معنای زندگی چه می‌گوید. اما روانشناسی دین هدفش آنست که مباحث دینی را با توجه به آموزه‌های روانشناسی تحلیل و بررسی کند. یکی از بحث‌های کلیدی در روانشناسی دین، نیایش است. نیایش از دیدگاه روانشناسی دین، جزو مناسک متدیّنان است نه باورهای آنان. بعضی از روانشناسان دین معتقدند که باید هسته مرکزی همه ادیان را نیایش بدانیم. برخی از ایشان نیز می‌گویند که قدرت شخصیت معنوی متدیّنان را کیفیت نیایش تعیین می‌کند. 🔹 پویایی، حیات و زنده بودن یک جامعه به نیایش در آن جامعه است. هرچه نیایش کمرنگ شود، پویایی آن جامعه کاهش پیدا می‌کند. از نظر روان‌شناختی هرچه نیایش قدرت‌مندتر باشد، مؤثرتر است. نیایش‌هایی که حالت خودجوش دارند و فارغ از فرم خاصی است، قدرت بیشتری دارد و تاثیر بهتری بر فرد خواهد داشت. در متون دینی و از نظر بزرگان ما، هم به دعاهای مأثوره تاکید می‌شود و هم به دعاهایی که از زبان خود انسان گفته می‎‌شود. این دو هیچ منافاتی با هم ندارد و چه بسا مکمل یکدیگرند. 🔸 دلیل گرایش انسان به نیایش، نیاز انسان است. گاهی انسان به این باور قلبی می‌رسد که برای رفع نیازش نمی‌تواند از شرایط پیرامونی خود کمک بگیرد (و شرایط پیرامونی، قدرت بر طرف‌کردن مشکل را ندارند)؛ به همین دلیل به نیایش روی می‌آورد و از خداوند می‌خواهد که به جهت لطفش به وی کمک کند. از دلایل دیگر گرویدن به نیایش، ناتوانی و ضعف انسان و حس وابستگی اوست. •┈┈┈┈┈••✾••┈┈┈┈┈• 📌آدرس کانال؛ 🆔 @FEKRAT_NET

#بازگویی 💢 گزیده‌ای از مطالب مطرح‌شده توسط حجت‌الاسلام دکتر حامد شیواپور، هیات‌علمی دانشگاه مفید در #لایو با موضوع «نسبت تبیین وحی با تلقی تشبیهی و تنزیهی از خدا» 🔸 همیشه این مسئله در ادیان بوده است که آیا خدا را موجودی مانند انسان دارای احوال انسانی و بشری در نظر بگیریم یا خدا را از هرگونه شباهت با مخلوقات منزه بدانیم؟ در الهیات مسیحی و یهودی و همچنین اسلام بحث مفصلی پیرامون این سوال شده است. درک ما از تلقی تشبیهی یا تنزیهی از خداوند متعال، در فهم ما از وحی اثر می‌گذارد. 🔹 تصور اغلب مردم، یک تلقی تشبیهی از خداست. شهید مطهری می‌گوید که مردم از وحی، این تصور را دارند که خدا در آسمان و پیامبر در زمین حضور دارند و این فاصله را یک فرشته مانند پرندگان طی می‌کند و در ظاهر انسان، وحی را ابلاغ می‌کند. این تصور غلطی است. 🔸 ما باید خدا را منزه از ویژگی‌های بشری بدانیم. اینجاست که سوال پیش می‌آید که خدایی که زمان، مکان، احساسات و عواطف ندارد و سخن نمی‌گوید، چگونه این خدا وحی می‌کند؟ روشنفکران به خصوص در دهه‌های اخیر، تعریفشان از وحی عمدتاً مبتنی بر تلقی تنزیهی افراطی از خداوند است. به همین دلیل است که درباره وحی دچار مشکل شده و وحی را مشاهدات، رؤیا یا تجربه نبوی دانسته‌اند. 🔹 اگر در تنزیه خدا ماندیم و خدا را جدای از جهان، فرض و افراط در تنزیه کردیم، نمی‌توانیم وحی را تبیین کنیم. اینجا از ادبیات الهیات مسیحی استفاده می‌کنیم. به جای آنکه از انسان‌وار بودن خدا (anthropomorphism) استفاده کنیم، خدا را شخص (person) بدانیم که موجودی دارای اراده، آگاهی و قدرت است. خدا، انسان نیست ولی دارای این ویژگی‌هاست. خدا را از شباهت انسان منزه بدانیم و خدا را دارای اراده، آگاهی و قدرت بدانیم. •┈┈┈┈┈••✾••┈┈┈┈┈• #ماه_رمضان #وحی #فکرت 📌آدرس کانال؛ 🆔 @FEKRAT_NET