زینب یادش نمیره،داداش عباس امد بره از اتاق بیرون ، بابا صداش زد،بابا تو بمون پسرم..

گفت.. بابا من كه بچه ی زهرا نیستم ، بذار برم ، خجالتم نده ، زینب این خاطره رو یادش می ره مگه،خودش با چشم خودش دید،دست حسین و تو دست عباس گذاشت بابا ، یه روزی می آد ، حسینم و كربلا تنها می ذارن💔..

حسین...

من نمی دونم هر خاطره ای رو برا زینب ورق می زنی،یه سرش كربلا و حسینه💔..

باباشم رفت، حالا شده پرستار برادراش..

داداش بزرگتر هم رفت،با جگر پاره رفت.. اما خدا رو شكر تو این یكی زینب خیلی ندید چه جوری رفت..

اما از خرابه ی شام،برای دختر سه ساله سنگ تموم گذاشت،چرا؟هر جایی رقیه رو زدن ،خودشو انداخت رو این دختر،آخه تو امانت حسینمی💔..

شب آخرچیكار كرد..

بگم کجا پرستاری کرد...

اون جایی كه دید دارن با چوب خیزران می زنن،هی جلو چشای رقیه رو گرفت،این بچه چیزی نبینه💔..

اما وقتی سر بریده رو بغل كرد، این لبا چرا پاره است💔..

خرابه با تو بهتر از جنان است..