🌳شجره آشوب« قسمت صد و چهلم » 📌بررسی نفوذی های بنی امیه در حکومت امیرالمومنین علیه السلام 🔻2. وی در زمان خلیفه دوم، در فتوحات نقش داشت و توانست مناطق اصطخر، اهواز، تستر و شوش‏ در ایران فتح کند. در برخی منابع، از وی به عنوان فاتح بعضی نواحی اصفهان و ری نیز یاد شده است. همچنین در زمان خلیفه دوم، استاندار وی در بصره و استاندار عثمان در کوفه بود. در زمان خلیفه دوم، ابوموسی، زیاد بن ابیه، چهره ای که بعدها معاویه او را برادر خود خواند و در شیعه کشی از سرآمدان بود را به سمت نویسندگی خود انتخاب کرد. در زمان خلیفه سوم نیز وی از فقها محسوب می شد و اهل فتوا بود. 🔻3. او در زمان امام علی علیه السلام، در کوفه بود. ابتدای امر، مالک اشتر از امام خواست او را در سمت استانداری کوفه ابقا کند. در برخی منابع آمده است مردم کوفه برای امام علی (ع) با ابوموسی اشعری بیعت کردند. اما در زمان جنگ جمل و خروج طلحه و زبیر، ابوموسی اشعری به علت اینکه نیروهای کوفه را برای جنگ بسیج نکرد و در این امر از امام، تخلف کرد، از استانداری کوفه عزل شد. او مردم کوفه را به شرکت نکردن در جمل تشویق می کرد و آن را فتنه می دانست. نکته جالبی که طبری به آن اشاره کرده اینکه ابوموسی در زمانی که امام به خلافت رسیده بود، همچنان به مردم می گفت بیعت عثمان در گردن من و شماست. 🔻او این حرف را در حالی می زد که زمان مطرح شدن نامش به عنوان گزینه مورد نظر حکمیت، می گفت که پیشوایی غیر از امام علی ندارد. در نفاق او همین بس که زمان بهره برداری سیاسی به نفع حزب بنی امیه، برای اینکه همچنان چهره نفوذی خود را پنهان کند، خویش را تابع امام علی می دانست ولی در زمانی که قصد خلع امام از خلافت را داشت، خود را متعهد به عثمان معرفی کرد. 📚 کتاب شجره آشوب 💬 نویسندگان: آقایان یوسفی و آقامیری ↩️ ادامه دارد...

🔊 ختم گویای نهج البلاغه در ۲۷۰ روز 🌺 سهم روز صد چهل و دوم خطبه ۱۸۶ بند ۱و ۲ https://eitaa.com/joinchat/2483486973Cfd85ad48ee

🌹ختم نهج البلاغه در ۲۷۰ روز. سهم روز صد و چهل و دوم ┄┄┅┅✿❀✨🦋✨❀✿┅┅┄┄ 📜 #خطبه186: (در اصول کافی ج١، ص١٣١ آمده است، که این سخنرانی در شهر کوفه ایراد شد و پیرامون توحید و خدا شناسی است که اصول آن در هیچ خطبه ای یافت نمی شود.) 1⃣ شناساندن صحيح خداوند سبحان ♦️کسی که کيفيّتی برای خدا قائل شد، يگانگی او را انکار کرده و آن کس که همانندی برای او قرار داد، به حقيقت خدا نرسيده است. کسی که خدا را به چيزی تشبيه کرد، به مقصد نرسيد. آن کس که به او اشاره کند يا در وَهم آورد، خدا را بی نياز ندانسته است. هرچه که ذاتش شناخته شده باشد، آفريده است و آنچه در هستی به ديگری متّکی باشد، دارای آفريننده است. سازنده ای غير محتاج به ابزار، اندازه گيرنده ای بی نياز از فکر و انديشه و بی نياز از ياری ديگران است. با زمان ها همراه نبوده و از ابزار و وسايل کمک نگرفته است. هستی او برتر از زمان و وجود او بر نيستی مقدّم است و ازليّت او را آغازی نيست. با پديد آوردن حواس، روشن می شود که حواسّی ندارد و با آفرينش اشياء متضاد، ثابت می شود که دارای ضدّی نيست و با هماهنگ کردن اشياء دانسته می شود که همانندی ندارد. خدايی که روشنی را با تاريکی، آشکار را با نهان، خشکی را با تری، گرمی را با سردی، ضدّ هم قرار داد و عناصر متضاد را با هم ترکيب و هماهنگ کرد و بين موجودات ضدّهم، وحدت ايجاد کرد، آنها را که با هم دور بودند نزديک کرد و بين آنها که با هم نزديک بودند فاصله انداخت. خدايی که حدّی ندارد و با شماره محاسبه نمی گردد، که همانا ابزار و آلات، دليل محدود بودن خويشند و به همانند خود اشاره می شوند. اينکه می گوييم موجودات از فلان زمان پديد آمده اند، پس قديم نمی توانند باشند و حادثند؛ و اين که می گوييم حتماً پديد آمدند، اَزَلی بودن آنها رد می شود؛ و اينکه می گوييم اگر چنين بودند کامل می شدند، پس در تمام جهات کامل نيستند. خدا با خلق پديده ها در برابر عقل ها جلوه کرد و از مشاهده چشم ها برتر و والاتر است و حرکت و سکون در او راه ندارد، زيرا او خود حرکت و سکون را آفريد، چگونه ممکن است آنچه را که خود آفريده در او اثر بگذارد؟ يا خود از پديده های خويش اثر پذيرد؟ اگر چنين شود، ذاتش چون ديگر پديده ها تغيير می کند و اصل وجودش تجزيه می پذيرد و ديگر اَزَلی نمی تواند باشد و هنگامی که (به فرض محال) آغازی برای او تصوّر شود، پس سرآمدی نيز خواهد داشت و اين آغاز و انجام، دليل روشن نقص و نقصان و ضعف دليل مخلوق بودن و نياز به خالقی ديگر داشتن است. پس نمی تواند آفريدگار همه هستی باشد و از صفات پروردگار که هيچ چيز در او مؤثر نيست و نابودی و تغيير و پنهان شدن در او راه ندارد خارج شود. 2⃣ والاتر از صفات پديده ها ♦️خدا فرزندی ندارد تا فرزند ديگری باشد و زاده نشده تا محدود به حدودی گردد و برتر است از آن که پسرانی داشته باشد و منزّه است که با زنانی ازدواج کند. انديشه ها به او نمی رسند تا اندازه ای برای خدا تصوّر کنند و فکرهای تيزبين نمی توانند او را درک کنند، تا صورتی از او تصوّر نمايند. حواس از احساس کردن او عاجز و دست ها از لمس کردن او ناتوان است و تغيير و دگرگونی در او راه ندارد و گذشت زمان تأثيری در او نمی گذارد. گذران روز و شب او را سال خورده نسازد و روشنايی و تاريکی در او اثر ندارد. خدا با هيچ يک از اجزاء و جوارح و اعضاء و اندام و نه با عَرَضی از اَعراض و نه با دگرگونی ها و تجزيه، وصف نمی گردد. برای او اندازه و نهايتی وجود ندارد و نيستی و سرآمدی نخواهد داشت؛ چيزی او را در خود نمی گنجاند که بالا و پايينش ببرد و نه چيزی او را حمل می کند که کج يا راست نگه دارد؛ نه در درون اشياء قرار دارد و نه بيرون آن، حرف می زند نه با زبان و کام و دهان، می شنود نه با سوراخ های گوش و اعضاء شنوايی، سخن می گويد نه با به کار گرفتن الفاظ در بيان، حفظ می کند نه با رنج به خاطر سپردن، می خواهد نه با به کارگيری انديشه، دوست دارد و خشنود می شود نه از راه دلسوزی، دشمن می دارد و به خشم می آيد نه از روی رنج و نگرانی. به هرچه اراده کند، می فرمايد باش، پديد می آيد نه با صوتی که در گوش ها نشيند و نه فريادی که شنيده شود؛ بلکه سخن خدای سبحان همان کاری است که ايجاد می کند. ┄┄┅┅✿❀✨🦋✨❀✿┅┅┄┄

🔊 شرح نهج البلاغه با نهج البلاغه 🔸 شرح #حکمت44 6⃣ 🎙حجت الاسلام مهدوی ارفع https://eitaa.com/joinchat/2483486973Cfd85ad48ee

✨بسم الله الرحمن الرحیم ✨ 🌹شرح #حکمت44 ( 6 ) 🔹 ویژگی های بهترین بندگان 🔰 دسته سوم از مباحث پیرامون عمل صالح و عمل برای روز حساب آثار عمل صالح است. 🔻مولا علی (علیه السلام) آثاری را در نهج البلاغه بر عمل و عمل صالح مترتّب می کنند. 🔻یکی در خطبه ۲۸ است ، فرمودند : « فَمَنْ عَمِلَ فِي أَيَّامِ أَمَلِهِ قَبْلَ حُضُورِ أَجَلِهِ فَقَدْ نَفَعَهُ عَمَلُهُ وَ لَمْ يَضْرُرْهُ أَجَلُهُ » ؛ " هرکس در روزگاری که مهلت دارد، هنوز اجل و مرگش نرسیده ، عمل انجام بدهد عملش سود میدهد و هیچ ضرری از مرگ و اجل نخواهد دید." 🔻در حکمت ۴۲۳ می فرمایند : « مَنْ عَمِلَ لِدِينِهِ، كَفَاهُ اللَّهُ أَمْرَ دُنْيَاهُ » " کسی که برای دینش کار میکند خدا امر دنیایش را کفایت میکند." پس اثر دوم این است که امورات دنیوی انسانی که اهل عمل صالح است کفایت می شود از طـرف خدا. 🔻در خطبه ۲۳۰ مولا علی (علیه السلام) اثر عمل صالح را این می داند که بالا می رود و توبه نفع می دهد و دعا در درگاه خدا شنیده می شود. « اعْمَلُوا وَ الْعَمَلُ يُرْفَعُ وَ التَّوْبَةُ تَنْفَعُ وَ الدُّعَاءُ يُسْمَعُ » 🔻در خطبه ۱۸۳ مولا علی (علیه السلام) عمل صالح را سبب همسایگی خدا می داند: «فَبَادِرُوا بِأَعْمَالِكُمْ تَكُونُوا مَعَ جِيرَانِ اللَّهِ فِي دَارِهِ » " مبادرت به اعمال صالح بکنید تا از همراه همسایگان خدا در خانه او باشید." 🔻در خطبه ۲۳ هم مولا علی (علیه السلام) عمل صالح را کشت و در واقع حرث آخرت می دانند. « إن الْعَمَلَ الصَّالِحَ حَرْثُ الْآخِرَةِ » ؛ " عمل صالح آن کشاورزی و کاشت و زراعتی است که در آخرت ثمر و نتیجه خواهد داد. " 🎙حجت الاسلام مهدوی ارفع ↩️ ادامه دارد...

🌳شجره آشوب« قسمت صد و چهل و یکم» 📌بررسی نفوذی های بنی امیه در حکومت امیرالمومنین علیه السلام 🔻ارتباط ابوموسی با بنی امیه گزارش های تاریخی زیر به خوبی پرده از ارتباط دیرین ابوموسی با بنی امیه و خصوصا معاویه بر می دارد. در نهایت به خوبی میتوان پی برد چرا وی در ماجرای حکمیت، بر ضد امام علی (ع) رأی می دهد و تلاش کرد تا ایشان را از خلافت عزل کند. او هیچ گاه تمایل بر انتخاب امام علی (ع) نداشت. 🔻1.معاویه که در غدیر خم به انتخاب امام علی، اعتراض کرد به مغیره و ابوموسی تکیه داده بود؛ در نتیجه معلوم است وی از زمان رسول خدا، ارتباطات صمیمی خود را با معاویه داشت. 🔻2. پیش از اینکه ماجرای حکمیت شروع شود، عتبه بن ابوسفیان، برادر معاویه، گفت که ابوموسی بهترین گزینه برای حکمیت از طرف سپاه امام علی است. (سند در بحث اشعث) سوال ما اینجاست آیا این پیشنهاد اتفاقی است؟ یا اینکه دلالت بر همان رابطه قدیمی او با معاویه می کند؟ 🔻3. ابوموسی در زمانی که به حکمیت دعوت شد، در شام سکونت داشت و در آنجا به کنج عزلت خزیده بود. چرا شام؟ او در زمانی که از سمت استانداری کوفه توسط امام عزل شد، نمی توانست در همان کوفه که مقر شیعیان حضرت بود بماند؟ چرا او به سرزمینی رفت که محل دشمنان و مبغضان اهل بیت بود و به عبارت بهتر سرزمین کفر را برای عبادت و عزلت انتخاب کرد؟ 🔻 آیا حزب بنی امیه، از قبل برنامه ای برای او داشتند؟ آیا او به دعوت معاویه به آن سرزمین رفته ؟ یک گزارش تاریخی نشان می دهد او بعد از ماجرای حکمیت و خیانت به امام علی، رسما از سوی معاویه، دعوت نامه ای برای سکونت در شام دریافت کرد. در این گزارش آمده است: « زمانى كه ابو موسى در مكه بود معاويه براى وى نامه‏اى نوشت. آنانى كه تو را ناخشنود كرده‏اند من نيز آنان را ناخشنود دارم. به شام بيا، من از على براى تو بهتر هستم. و السلام» 🔻نه تنها او، بلکه ابوبرده پسرش نیز ساکن شام (منطقه کفر) بود؛ او از کسانی بود که دست قاتل عمار را می بوسید.همو جزو شهادت دهندگان دروغ علیه حجر بن عدی و از مسببان شهادت این صحابی بزرگ به دستور معاویه است. 📚 کتاب شجره آشوب 💬 نویسندگان: آقایان یوسفی و آقامیری ↩️ ادامه دارد...

🔊 ختم گویای نهج البلاغه در ۲۷۰ روز 🌺 سهم روز صد چهل و سوم خطبه ۱۸۶ بند ۳ و ۴ https://eitaa.com/joinchat/2483486973Cfd85ad48ee